Ο Τζίτζικας
Καιρό πολύ σε φρόντισε
το χώμα
'ο,τι είχε να σου δώσει, στο 'δωσε
εισ' έτοιμος για άλλα
ψάχνεις για τα περάσματα
το σώμα σου αναμετράς
δρόμους διαλέγεις βολικούς
στα μέτρα τα δικά σου
κι αυτοί δυσκολοδιάβατοι
μα δε γυρίζεις πίσω
αφού το έβαλες σκοπό
να βγεις στο φως, στο γαλανό
που ονειρευόσουν χρόνια.
Δε σταματάς, ας πας αργά
όλο ανηφορίζεις
κι όσο ανηφορίζεις
χώμα ζεστό, πιο αλαφρύ
γύρω σου, πάνωθέ σου
και με το σώμα απορείς
που μ' ευκολία, με σιγουριά
σα να τον ήξερε από πριν
το δρόμο που ανοίγεται
κάθε φορά μπροστά σου τον διαβαίνει.
" θα πλησιάζω" σκέφτεσαι
" περίσσεια ορμή και πεθυμιά
απ' την ψυχή
με σπρώχνουν.
Έφτασα. Βγήκα. Αλλάζω....
Ναι, είμ' εγώ. Τι απορώ;
Που απέξω είμαι άλλος;
Με το καινούργιο σώμα μου
το φως , τη ζέστη θα χαρώ
του ήλιου τα χρυσάφια.
Πέτρες, κλαριά και φυλλωσιές
ξερόχορτα, φτέρες, ελιές
πολύχρωμα λουλούδια
όλα με καλοδέχονται
κι εγώ όλο φτερουγίσματα
πήδους απ' το ένα στο άλλο
κι εγώ έγινα τραγουδιστής
για να τους λέω ευχαριστώ
άλλο τρόπο δε βρήκα.
Το φως, η ζέστη, οι μυρωδιές
τ' αγέρι που χαϊδεύει
και το σκοτάδι τις νυχτιές
που το στολίζουν τ' άστρα
δώρα που μου χαρίζονται
κι εγώ έγινα τραγουδιστής
για να τους λέω ευχαριστώ
άλλο τρόπο δε βρήκα.
Μέρα και νύχτα τραγουδώ
σχεδόν χωρίς σταματημό
κάποιους ανθρώπους ενοχλώ
με την επιμονή μου
μααα.. αυτό μονάχα θα τους πω:
- θα με δικαιολογήσετε αν το καλοσκεφτείτε-.
Τα χρόνια που έζησα πολλά
στα παγερά σκοτάδια
κι ελάχιστος ο χρόνος μου
ψηλά στο φως, στη ζέστη.
Λέτε ειν το τραγούδι μου
ήχοι μυριάδες μαχαιριές
το χρόνο κομματιάζουν
κι εγώ σας λέω, το έψαξα
αυτόν τον τρόπο διάλεξα
το χρόνο να μακρύνω.
Θα τραγουδώ, θα τραγουδώ
μες το τραγούδι, τη χαρά
το τέλος θε να μ' έβρει."
( Για παιδιά Ε ,ΣΤ τάξεων αλλά και Γυμνασίου)
