ο κουραμπιές

 Ένα μαρτυριάρικο γλυκό

Πέρασαν τα Χριστούγεννα
και με ρωτάει μια μέρα 
με ύφος η μαμά
πριν από την Πρωτοχρονιά:
" Αθανασία τρως κρυφά;
πού πήγαν τόσοι κουραμπιέδες;
ο θείος Γιάννης έφαγε δύο
και τα παιδιά του άλλους τρεις.
7-8-9 ήταν τα κεράσματα
στα παιδιά που είπαν τα κάλαντα;
Η αδερφή σου και ο μπαμπάς
τρώνε μελομακάρονα."
-" Τι λες μαμά;" της είπα
" γιατί να φάω κρυφά;
κι αν έχω φάει και δεν με είδες
αυτό λέγεται κρυφά;"
- " Να" μου λέει, " στην πιατέλα
έμειναν καμιά δεκαριά
και...αφού δεν έφαγα εγώ
εσύ μένεις Αθανασία...
όχι παιδί μου, ας έφαγες
δεν έκανες κάτι κακό.
Ναααα, μόνο επειδή δεν σε είδα να τρως
απορώ... ,απορώ".
- "Μαμά" της είπα
εγώ με τη ζάχαρη την άχνη
καλά δεν τα πάω
λερώνομαι, κολλάω.
Μήπως δεν υπολόγισες σωστά;
Μήπως πήρε στο μαγαζί κουραμπιέδες ο μπαμπάς;
Αυτό το κάνει στο κρεοπωλείο του
ο μπαμπάς της Αθηνάς
για τους πελάτες του , κέρασμα.
Μπορεί να το σκέφτηκε και ο μπαμπάς.Να το έκανε και ο μπαμπάς."
Την προβλημάτισα τη μαμά.
Κάνω να φύγω
μεεεε αέρα, αφού πέτυχα
βγήκα νικήτρια από την κατηγορία
καιαιαι να ΄σου και η γιαγιά.
-" Τι συμβαίνει; γιατί υπάρχει ένταση;" ρώτησε
- "Τίποτα, τίποτα" είπαμε και οι δυο.
Ήρθαμε και οι τρεις πολύ κοντά.
Κοιταχτήκαμε και συμφωνήσαμε εγώ με τη μαμά
χωρίς να πούμε λέξη
μη στεναχωρήσουμε τη γιαγιά.
Τα ρούχα της στα πλαϊνά, όχι μπροστά
σύννεφα απλωμένα πάνω στο μαύρο.
Τίναζε τη ζάχαρη να φύγει 
η καημένη η γιαγιά
κι η ζάχαρη η προδότρα, η μαρτυριάρα
πάλι φανερώνονταν, διαφορετικά.

Έχει ζάχαρο η γιαγιά Αθανασία.
Ανησύχησε η μαμά μου.
"Αθανασία" μου είπε, όταν έφυγε η γιαγιά
" θα βάλω τους κουραμπιέδες σε ένα κουτί
να τους πας στο μαγαζί του μπαμπά."