Η φράση : Μια φορά κι έναν καιρό...

 Η φράση : Μια φορά κι έναν καιρό...
Δίνει το άχρονο.
Αφήνει τον ακροατή- αναγνώστη να ταξιδέψει στο πριν, αλλά και στο μετά αλλά και στο τώρα.
Εστω και αν το παραμύθι δίνει στοιχεία εξελισσόμενο σε τόπο συγκεκριμένο( δάσος φοινικόδεντρων ας πούμε σε μία χώρα ζεστή, σε μία παλιά εποχή που
οι μαϊμούδες με τους ανθρώπους είχαν σχέση πιο στενή),
ο ακροατής ή αναγνώστης ενός παραμυθιού, συγκρίνει και κάνει συνειρμούς.
Συνδέει αυτά που στην καθημερινότητα προσλαμβάνει με όλες τις αισθήσεις του, με το παραμύθι που ακούει ή διαβάζει.
Είναι σα να ζει παράλληλα σε διαφορετικούς κόσμους.
Ο τρίτος κόσμος που με την φαντασία φτιάχνει συνδέοντας τα του παραμυθιού με τα της πραγματικότητας που βίωσε και βιώνει, είναι
η δική του δημιουργία. Είναι η ενεργοποίηση της φαντασίας και η χαρά του ταξιδιού του μυαλού.
Είναι ο τόπος ο μυστικός, ο αφανέρωτος, ο τόπος που αν κληθεί το παιδί να
αποτυπώσει ( μέσα από ζωγραφική ή κείμενο ή κατασκευή ,το παραμύθι σε επίπεδο σχολικής εργασίας), μέρος αυτού του τόπου πάλι θα καταλάβουμε εμείς οι κατά καιρούς κριτές ως άλλοι.
Αυτός, ο ακροατής-ή αναγνώστης ξέρει τι πήρε, ή μάλλον αισθάνεται, χωρίς να ξέρει με την έννοια της επίγνωσης της γνώσης ενός πράγματος.
Το μια φορά κι έναν καιρό
είναι όχημα φράση. Είναι κουμπί
Είναι εισαγωγή που μας καλούσε και εξακολουθεί να καλεί γενιές και γενιές μικρών και μεγάλων να εξομοιώσουν μπερδεύοντάς τα, το πριν, το τώρα και το μετά.


Μία φορά κι έναν καιρό
σε ένα δάσος φοινικόδεντρων σε ένα τόπο ζεστό
μαϊμούδες μαζεύονταν ένα σωρό
και έκαναν τα γνωστά τους, ακροβατικά και φασαρία
τη μέρα που τελείωναν τα σχολεία.
Όλοι οι μεγάλοι, δάσκαλοι, γονείς, μαγαζάτορες εκεί στην περιοχή
το είδαν μία, το είδαν δύο, το είδαν τρεις
και έπειτα το περίμεναν,έλεγαν θα συνεχιστεί
αυτή η επανάληψη για τρεις χρονιές και μάλιστα όχι την ίδια ημερομηνία
έδειξε ότι οι μαϊμούδες ήξεραν κάποιες μέρες πριν πότε ακριβώς κλείνουν τα σχολεία.

Πραγματικά, συνεχίστηκε αυτή η γιορτή.
Κάθε φορά τη μέρα που τελείωναν τα σχολεία
αποφάσισαν  όλοι οι μεγάλοι
να μεγαλώσει η γιορτή.
Να συμμετέχουν τα παιδιά και αυτοί.
Πόσα τραπέζια γεμάτα  φρούτα και φαγιά!
Χόρευαν κάτω από τα φοινικόδεντρα νέοι, γέροι, παιδιά
και οι μαϊμούδες από τα ψηλά
κατέβαιναν για λίγο στα κλεφτά
και όλο στο τραπέζι πήγαιναν που ήταν τα τυριά.

Ποτέ κανείς δεν έμαθε πώς μάθαιναν οι μαϊμούδες πότε κλείναν τα σχολεία
μα αυτό είναι νομίζω τελικά η μαγεία!

Εγώ,
μία μαμά ,
αυτή την ιστορία την άκουσα πρώτη φορά
από τη γιαγιά της συμμαθήτριάς μου της Φελά
από όταν είμαστε μικρά.