Ο χιονοπόλεμος

                                                 Ο χιονοπόλεμος

Όσοι χιόνια λαχταράνε
για χιονοπόλεμο κινάνε
με ρούχα αλαφριά
μπότες, γάντια,σκουφιά
και θάρρητα περίσσεια.
Το πού θα καταλήξει
ποτέ κανείς δεν ξέρει
κάθε πατημασιά.

Εφτά- οχτώ γερόντοι
γύρω απ΄τη σόμπα μαζεμένοι
στο καφενείο του Αρτέμη
πίνουν, σπάνια μιλάνε
μεζέ, πιοτί, δεν του ζητάνε
μόνος του,ο Αρτέμης ξέρει
στον καθένα τι θα φέρει.

Έξω, τ' άσπρο του πάπλωμα
φουσκώνει ο χιονιάς
φάνηκαν σχολιαρόπαιδα
στο πλάτωμα της εκκλησιάς 
χρώματα αυλακώνουν
με βία το λευκό
κι οι γερόντοι
μέσα απ' τα τζάμια
μια -δυο φορές κοιτάξαν
τα χόρτασαν τα χιόνια αυτοί
στις θύμησες αράξαν.

Τα φωτάκια ( Χριστουγεννιάτικο)

                   Τα φωτάκια

Δε λέω, ωραία και πολλά
του δέντρου τα στολίδια
μπάλες, αγγελουδάκια
μολυβένια στρατιωτάκια
τάρανδοι, αγιοβασίληδες
ασημένια κορδελάκια
χρυσοκόκκινα πουγκάκια
αλλά...
αν δεν ήταν τα φωτάκια
δεν θα λάμπανε όλ' αυτά.

Στολίσαμε και χάλασα
λίγο το πρόγραμμά μου
κάνω τη σκανταλιά μου.
Στα ψέματα κοιμάμαι.
Περιμένω με αγωνία
οι άλλοι να κοιμηθούν
και... ευτυχώς που δεν αργούν.

Στις μύτες μου πατάω
με προσοχή πολλή
και όχι από τη μεριά
που τρίζει η σανίδα.
Δεν πάω από 'κει.
Μέσα στα σκοτεινά
κάθομαι. Στη μπερζέρα.
Μόνο απ' αυτή τη θέση
βλέπω το δέντρο ολόκληρο
πώς λάμπει και πώς χάνεται
από τ' αναβοσβήματα
κι η νύχτα στο σαλόνι μας
γίνεται μαγική.

                                                     

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ 2023

 

Μια ιστορία θα σας πω
         από τον παλιό καιρό


Που ακούω τις κληματόβεργες
πώς τρίζουν στη φωτιά
που πίνω εδώ μαζί τους
κρασί από τ’ αμπέλι μας
στυφό κι όσο το θέλω εγώ γλυκό
μ’ ευγνωμοσύνη λέω γεια
ανάμνηση θα ΄σαι  γλυκιά
χρόνε παλιέ που φεύγεις.

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά!
Ωραία που μαζευτήκαμε
όλοι μαζί ξανά
το σπίτι είναι φωλιά.

Μεγάλοι και παιδιά σε διακοπές.
Τι κι αν είναι λίγες μέρες;
Μες του Χειμώνα την καρδιά
αυτές οι λίγες μέρες είναι μαγικές.


Τα κόκκινα όλα της φωτιάς
όλα τα πράσινα απ’ του κυπάρισσου
ως τ’ ασημένια της ελιάς
στα στολίδια, στις κουβέρτες, στα χαλιά
στα γάντια των παιδιών και στα σκουφιά
στα σερβίτσια του τσαγιού, του φαγητού
        κι ο αλεξανδριανός
        όπως μας έχει συνηθίσει
        γρήγορα παρατάει τα πράσινα
        στα κατακόκκινα θα καταλήξει.


Ήρθε εδώ που κάθομαι. Σιγά- σιγά.
Μια ζάλη με κυρίεψε
το ξέρω πως δεν είναι μονάχα απ’ το κρασί.
Χα! χα! …τα μικρά μου εγγονάκια
δε σταμάτησαν στιγμή.
Γιααα… να ησυχάσουμε όλοι
αυτά και ‘γω μαζί
θα τους πω μια ιστορία
η νύχτα ετούτη λέω, το ζητάει
στα χρόνια που ‘μουνα παιδί, ας με πάει.
Θα φωνάξω.
Γιααα… ελάτε
γιααα καθήστε στο χαλί
μια ιστορία θα σας πω
από τον παλιό καιρό.

Όταν ήμουνα μικρός
και πήγαινα Δημοτικό
ζούσα με τον πατέρα μου, τη μάνα
και τις αδερφές μου στο χωριό.
Ο πατέρας έκοβε ξύλα στο βουνό
αυτή ‘ταν η δουλειά του.
Τα φόρτωνε το Σάββατο στο φορτηγό
που έρχονταν από την πόλη.
Τον πλήρωνε ο οδηγός
και ήμασταν ευχαριστημένοι όλοι.
Στο χωριό όμως, είχαμε και ζωντανά.
Λίγα κατσίκια, κότες και μια αγελάδα
που ο πατέρας την έλεγε Ελλάδα.
Αυτό ήταν τ’ όνομά της.
Της το ‘χε δώσει αυτός.
Γιατί ‘ταν σαν την πατρίδα μας
έλεγε ο πατέρας
η Ελλάδα η αγελάδα.
Μικροκαμωμένη και όμορφη πολύ
θαρραλέα και σκληρή.
Κουνάβια κι αλεπούδες
τα πουλερικά μας
τα ‘βλεπαν μονάχα από μακριά.
Μουγκάνιζε η Ελλάδα, ειδοποιούσε.
Ο σκύλος; Υπναράς. Δεν έπαιρνε χαμπάρι
τι παραμόνευε έξω από την αυλή.

Εκεί, στο χωριό που ζούσαμε
είχαμε και γειτόνους αλλά λίγους.
Τα σπίτια τους κι οι κήποι
δεν ήταν κολλητά με μας
έτσι όπως είναι ‘δω στην πόλη
αλλά βρισκόμαστε. Κάναμε παρέα.
Μικροί, μεγάλοι, περνούσαμε καλά.
Κάποιοι όμως από τους γειτόνους μας
όχι πως ήτανε εχθροί
να… φανέρωναν μια ζήλεια, ένα άχτι
που ‘χαμε την Ελλάδα.
Ως και το γάλα της αλλιώτικο το έβρισκαν
κι έτσι στ’ αλήθεια ήταν.
Μυρωδάτο κι’ αλαφρύ.
Τα θυμάμαι. Όλα τα θυμάμαι.
Τρεις φορές έφυγε νύχτα ο πατέρας στα βουνά για να τη βρει.
Την είχαν κλέψει από διπλανά χωριά
με βοήθεια από γειτόνους μας.
Ναι. Ναι. Τους  κλέφτες και τους βοηθούς τους
τους βλέπουν μάτια, τους ακούν αφτιά.
Μια θεία της μάνας, η Γαρυφαλιά
που είχε σπίτι στον ακραίο, έξω από το χωριό
είχε τον τρόπο της. Ήταν λαγωνικό.
Ειδοποιούσε, χτύπαγε ό,τι ώρα και να ήταν
άμα έβλεπε, άμα άκουγε κάτι ύποπτο
κάτι που έδειχνε θα φέρει το κακό.

Την τελευταία, την τέταρτη φορά
που χάθηκε η Ελλάδα
ήταν σαν τώρα.
Ανάμεσα Χριστούγεννα με Πρωτοχρονιά.
Το κρύο έτσουζε, τα χιόνια είχαν κατέβει χαμηλά.
Μάζεψε προτού πέσει η νύχτα
ο πατέρας τα ζωντανά
έδεσε την Ελλάδα
έφερε ξύλα να ‘χουμε για τη φωτιά.
« Παραμονή Πρωτοχρονιά ‘ναι  σήμερα» είπε η μάνα
« να βάλω στο τσουκάλι τραχανά με καβουρμά
ετούτη η νύχτα θέλει νοστιμιά
θα ζεσταθούν τα μέσα μας, θα μαλακώσει κι η καρδιά.
Χορτάτοι ν’ αποχαιρετήσουμε την παλιά
να την καλοδεχτούμε την καινούργια τη χρονιά»
Έσπασε η μάνα κάρβουνα με τη μασιά
στέριωσε το τσουκάλι, έβαλε παραπέρα τον καβουρμά
κι είπε στην αδερφή μου
που ήταν μεγάλη κι’ ήξερε:
«Άστα τα μικρά Λενιώ
φέρε τα χρειαζούμενα
για το θυμιατό»
Ό,τι της είπε η μάνα, το ‘κανε η Λενιώ στο λεπτό
κι αμέσως ξανά με μας στο παιχνίδι
αυτή ΄ταν η μεγάλη.
Όλο αυτή έκανε τον αρχηγό.

Τώρα, τώρα που σας μιλώ μου έρχονται
μμμμ!!...μμμμμ!!!...
Σα να ‘χει η θύμηση και μυρωδιά
τι χαρά στέλνει στην κοιλιά και στο μυαλό
το χοιρινό που καίει το λίπος του!
Το λιβάνι πώς μοσχοβολάει!
Ο πατέρας στο τραπέζι, πίνει κρασί, καπνίζει
περιμένει το φαγητό.
Η μάνα λέει ξανά: « Άντε Λενιώ
στρώσε το τραπεζομάντηλο το γιορτινό
έτοιμο το φα…
γκαπγκαπγκαπ
δεν πρόλαβε ν ‘αποσώσει την κουβέντα
γκαπγκαπγκαπγκαπ
χτυπήματα στην πόρτα δυνατά.
« Λάμπρο, Λάμπρο, Φωτούλα»
Φώναζαν τον πατέρα και τη μάνα.
«Η θεια Γαρυφαλιά» είπε η μάνα τρομαγμένη.
Άνοιξε.
Μπήκε η θεια.
Φώναζε, κούναγε τα χέρια να βιαστούν.
«Λάμπρο κλέψαν την Ελλάδα
πάνε κατά το ποτάμι
πόνου άκουσα μουγκανητά απανωτά
το ζώο όσο κρατάει το φως της αστραπής τόειδα
« Ποιος ήταν; Πάμε» ,είπε  ο πατέρας, « να πάρω τ’ όπλο θεια».
«Λενιώ, Λενιώ φέρε το παλτό»  είπε η μάνα
«σταθείτε, έρχομαι και ‘γω
να πάρω το θυμιατό. Το θυμιατό.»
Έφυγαν κι οι τρεις. Μες τη νύχτα, τη βροχή.
Ο φόβος ο πραγματικός
έκοψε το παιχνίδι μας
μείναμε να κοιταζόμαστε.
Περιμέναμε από τη Λενιώ
κάτι να κάνει, κάτι να πει
αλλά κι αυτή τρομαγμένη. Βουβή.

Τι μεγάλη ήταν εκείνη η νύχτα!
Περιμέναμε να ‘ρθουν με την Ελλάδα μας
με την αγελάδα μας μαζί.
Κανένας δε νύσταξε να πάει να κοιμηθεί
ήταν και τ’ όπλο που ‘χε πάρει ο πατέρας
ανησυχούσαμε κακό μεγάλο μη μας βρει.
Περιμέναμε… περιμέναμε…μετά
μας έβαλε η Λενιώ να φάμε
τραχανά με καβουρμά.
Όχι στο τραπέζι. Καθίσαμε κοντά στη φωτιά.
Μονάχο του ένα κούτσουρο έκαιγε.
Απάνω στη στάχτη ξαπλωμένο
σφύριζε σιγανά.
Εκεί μας πήρε ο ύπνος.
Ξυπνήσαμε από μουγκανητά.
Μέσα στο δωμάτιο ήταν όλοι.
Ο πατέρας, η Ελλάδα, η μάνα, η θεια Γαρυφαλιά.
Γέμισ’ ο τόπος νερά. Νερά και μουγκανητά.
Πονούσε η Ελλάδα μας, είχε γρατσουνιές στη ράχη, στην κοιλιά
σα να ‘χαν γίνει από τα σύρματα τ’ αγκαθωτά.
Τα πίσω πόδια της τα ‘χε τυλιγμένα με πανιά
ήταν ματωμένα. Ήταν της μάνας η ποδιά.
«Λενιώ, μικρά μου» είπε η μάνα και μας τράβηξε κοντά της
οι καλικαντζαρέοι , οι καλικαντζαρέοι
της ζηλέψαν οι κακομούτσουνοι την ομορφιά.
Αυτοί την πήραν, αυτοί τη μάτωσαν
με τα βρωμιάρικά τους νύχια τα γαμψά.
Τους είδαμε. Ε Λάμπρο; Ε θεια;»
Κούνησαν το κεφάλι ο πατέρας και η θεια Γαρυφαλιά.
Βγάζει το θυμιατό η μάνα απ’ το παλτό.
Το κρατάει ψηλά, το κρατάει σφιχτά.
Αυτό! Αυτό μας έσωσε! Το λιβάνι τους ξαπόστειλε παιδιά.
Πάνω της χοροπήδαγαν, την τραβολογούσαν πέρα-δώθε οι παλαβοί.
Δεν φοβήθηκα. Πλησίασα πολύ.
Άντεξαν τα καρβουνάκια. Ήμαστε τυχεροί.
Σίγουρα ένιωσαν τη μυρωδιά.
Ούρλιαξαν, χαχάνισαν, ξαναούρλιαξαν
πάει. Εξαφανίστηκαν.
Ελλάδα μου, εγώ θα σε φροντίσω
Πρωτοχρονιά εδώ. Μαζί μας και ‘συ»

Πήρε ο πατέρας λίγα ξύλα λιανά
ζωντάνεψε αμέσως η φωτιά
κι είπε: « Φωτούλα. Θεια Γαρυφαλιά
άντε ν’ αλλάξουμε, να φάμε τραχανά με καβουρμά.
Να την καλοδεχτούμε.
Ήρθε η καινούργια η χρονιά
είμαστε όλοι καλά!»



( Το κείμενο είναι ένας μονόλογος. Μια αφήγηση από τον παππού.
Στο Χριστουγεννιάτικο σκηνικό δίπλα στο τζάκι, θα καλέσει τα εγγονάκια και θα αφηγηθεί την ιστορία του.)

Το καρύδι κι ο αέρας

   Το καρύδι κι ο αέρας


Πέφτει ένα καρύδι
κάτω απ' την καρυδιά
και είναι λυπημένο
γιατί τρεις μέρες τώρα
δεν έχει συντροφιά.
Με τον αέρα τα 'βαλε
αυτός που δεν δυνάμωσε
φταίει για τη μοναξιά του
σκέφτηκε, μα δεν έμεινε
πολύ στη σκέψη αυτή.
Μία ωραία συνάντηση
έφερε άλλη σκέψη
που βγήκε απ' το μυαλό
με ενθουσιασμό
κι  έγινε λόγια ευγενικά:
" Σ΄ευχαριστώ αέρα
που ήμουνα εδώ
κι ας ήμουν μοναχό.
Θα πάω ταξιδάκι
μέσα στο καλαθάκι
που έχει το κοριτσάκι.
Θα γίνω κάτι άλλο
μία χειροτεχνία
για το Δημοτικό.
Είμαι πολύ χαρούμενο
η φαντασία μου πηγαίνει
σε κάτι καταπληκτικό.
Αρμενίζω στο γιαλό.
* δύο βαρκάκια με πανάκι
θα γίνει αυτό το καρυδάκι
φύλλα για πανάκι
ξύλα για κατάρτι
έχει ένα σωρό
θα πάρω όσα θέλω
και διαλέγω στο σχολειό*
είπε το κοριτσάκι."

"Ξέρω, τα άκουσα όλα
κι εγώ χαίρομαι πολύ."
απαντάει ο αέρας.
" Σπουδαία ιδέα είχε η μικρή.
Περιμένω πώς και πώς
πολλά παιδιά να 'ρθουν εδώ
όλο και κάποια εκδρομή
θα σκάσει. Δε μπορεί.
Θα φυσήξω, θα τινάξω
τα κλαδιά της καρυδιάς.
Χάμω; Αρκετά καρύδια
να διαλέξουν τα παιδιά
και... όσα πάρουν από αυτά.

Φίλε μου, θα το φροντίσω
να μείνουνε και μερικά
μου 'χες κακιώσει κι είχες δίκιο
φέρνει λύπη η μοναξιά.

  

Γραμματική της Φαντασίας ( τεχνικές Ροντάρι)

 
                                       Φτιάχνοντας ιστορίες

Εξερευνώντας μία οποιαδήποτε λέξη ( κατά προτίμηση ουσιαστικό ή επίθετο) φτιάχνω μία ιστορία τοποθετώντας κάθετα τα γράμματα και αρχίζοντας από το πρώτο. 
Βλέποντας λοιπόν το πρώτο γράμμα, γράφω τη λέξη που αρχίζει από αυτό και μου έρχεται πρώτη στο μυαλό.
Ακολουθούν με τη σειρά τα άλλα γράμματα της λέξης( 2ο , 3ο, 4ο, 5ο)
Το φίλτρο, η δέσμευση είναι :Να φτιάξω με τις λέξεις που θα βρω με οδηγό το πρώτο γράμμα της κάθετης λέξης, μετά το δεύτερο, μετά το τρίτο κλπ μία ιστοριούλα.Αυτή θα είναι  κάτι σαν ποιηματάκι, μια φράση ολοκληρωμένη νοήματος.

Σαν άσκηση   δυσκολεύει αν δεν χρησιμοποιήσω συνδετικά:άρθρα, προθέσεις, συνδέσμους, αριθμητικά. Σε αυτή την περίπτωση είναι άσκηση για παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού.
Με τη χρήση των παραπάνω συνδετικών  ανάμεσα στις λέξεις ( πέντε ή έξι αριθμητικά όλα μαζί συνδετικά και λέξεις) είναι πιο εύκολο να βγει νόημα- ιστοριούλα.

*Η άσκηση εφαρμόζεται για λέξεις με 5 ή και 6 γράμματα 
* Μπορώ να χρησιμοποιήσω ρήματα σε όλους τους τύπους, μετοχές,
αντωνυμίες, ουσιαστικά, επίθετα.κλπ

Παραδείγματα
Λάμπα         
Λένα            Λεμόνι                Λιμάνι             Λίγα
αγάπη          αυγό                    αντίκρυ           αστέρια
μου              μπανάνα              μπαίνουμε      μιλούν 
πάχυνες       παστά                  πειρατές          πάντα
απότομα      απαγορεύονται    αρματωθείτε   ακολουθώντας

Λουλούδια
απλώνουν
μυρωδιές
παντού
άγνωστες.

Πέτρα
Πέντε          Πολλές            Πριν             Παίζοντας    Πολλοί
επιβάτες      ερωτήσεις        εργάτριες     έφτασα         επιβίωσαν
τραγούδια   τελικά              τέντωναν      τρώγοντας    τρώγοντας
ροκ              ρέουν               ρούχα           ρόδια            ραδίκια
άκουγαν      αναπάντητες    ασιδέρωτα    αγίνωτα        άγρια


Βιβλίο
Βόρεια          Βαρειά         Βασιλιάδες   Βρήκε         Βράδυα
ιππεύοντας    ιστιοφόρα    ικανοί           ιστορία        ίδια
βουνά            βαστούν       βαστούν       βλέποντας   βαρετά
λίμνες            λευκοί          λατρείας       λιμάνια       λείπουν
ισκιερά          ιμάντες         ιερούς           ίσως           ιδέες
όλα                ολόγυρα       όρκους          όμορφα      οράματα

Αγάπη
Άνθρωποι     Ανάτειλε         Αστέρια      Αδούλωτοι  Απογοητεύτηκα
γυρίζουν       γλυκός            γνέφουν      γιατί            γιατί
από               απρίλης           από             απλά           αχρηστεύτηκαν
πόλεις           πάλι                πάνω           πιστεύουν   πολλοί 
ηλιόχαρες     ηλιοφάνεια     ηρέμησε      ήρωες         ηλιακοί

Κάλτσα
Κάνε         Κύματα     Κλαίνε           Κυνηγοί              Κεράσια
άκρη         άγρια         ατιμώρητα     απλωθείτε           ανοιγμένα
λοιπόν       λύσαν       λυπούνται       λευτερώστε        λέρωσαν
το              τη              τάχα               τα                        τέσσερα
σχέδιο       σχεδία       σαν                σκυλιά                 σκαλοπάτια
απέτυχε     αμέσως     ανόητοι          αγριογούρουνο   αποβραδίς

Κοιτιόμαστε
αμίλητοι
λυγίσαμε
τα 
σώματα
αποκοιμηθήκαμε

Ο Α Ν Θ Ο Κ Η Π Ο Σ

 

              Ο   Α Ν Θ Ο Κ Η Π Ο Σ

Ο θείος μου ο Παρασκευάς
που είναι ο μεγάλος αδερφός της μαμάς
μένει στο Δερβένι.
Εμείς πηγαίνουμε εκδρομές εκεί
όταν ο μπαμπάς και η μαμά
θέλουν να φύγουμε από την Αθήνα
για να ξεφύγουμε λένε, από τη ρουτίνα
για να χαρούμε τον ήλιο, τη θάλασσα, την ανοιχτωσιά
για να φάμε με τα ξαδέρφια μας καλαμαράκια τηγανητά.

Ο θείος Παρασκευάς εκτός από το μαγαζί του
                                      με τα διακοσμητικά
που είναι η κανονική του δουλειά
και βγάζει από αυτή λεφτά,
την Άνοιξη και το Καλοκαίρι
γίνεται και κηπουρός.
Επαγγελματίας, λένε ο μπαμπάς και η μαμά
αφού στον τεράστιο κήπο του
φυτεύει πολλά λουλούδια και τα πουλάει.
Για το σπίτι του και για φίλους, ελάχιστα κρατάει.
Εμείς τα παιδιά, η αδερφή μου η Αθηνά
και τα ξαδέρφια μου ο Ντίνος και η Τζένη
πηγαίνουμε- όταν είμαστε και εμείς στο Δερβένι-
πάντα στον ανθόκηπο του θείου Παρασκευά.
Αυτό γίνεται το Σάββατο το απόγευμα ,επειδή
την Παρασκευή ο θείος δεν μας επιτρέπει.
Μέσα στα πόδια του, το έχει πει, δεν μας θέλει.

Το Σάββατο γίνεται στην Κόρινθο και στο Ξυλόκαστρο λαϊκή
και ετοιμάζει παραγγελίες για εκεί.
Το απόγευμα όμως, γινόμαστε στον ανθόκηπο
και τα παιδιά κηπουροί.
Κόβουμε τα κίτρινα, τα ξεραμένα φύλλα και τα κλαράκια
άμα χρειαστεί
σκαλίζουμε, ποτίζουμε, κόβουμε λουλούδια
δουλειά κανονική. Είμαστε του θείου βοηθοί.
Λερωνόμαστε βέβαια, ας φοράμε γάντια
παπούτσια και πόδια μες το χώμα ,μες τη λάσπη
αλλά τι πειράζει;
Το λάστιχο μας περιμένει στην αυλή
έτσι, κανένας μεγάλος δεν φωνάζει.
Ο θείος, στον ανθόκηπο μας αφήνει
να παίζουμε και κρυφτό.
Τρεις μακριές σειρές έχουν ψηλά λουλούδια
ντάλιες, τριανταφυλλιές, μεταξάκια, κατιφέδες
και δύο σειρές έχουν θάμνους φουντωτούς και φτέρες.
Εγώ, να σας πω την αλήθεια
πολλές φορές δεν θέλω από την  κρυψώνα μου να βγω
κάποια ωραία μυρωδιά με κρατάει σε αυτή.
Δεν βιάζομαι να παραβγώ στο τρέξιμο
με αυτόν που τα φυλάει
ας προλάβουν λέω, ας φτύσουν οι άλλοι.

Στο πρωϊνό η θεία Αναστασία
η γυναίκα του θείου Παρασκευά
μας λέει: « Εκτός από μέλι υπάρχει και μαρμελάδα
αλείψτε στο ψωμί, στη φρυγανιά
είναι από τα άνθη της ακακίας.
Το βλέπετε αθηναίοι;» Και μας το δείχνει.
Σε μένα και την Αθηνά.
Και συνεχίζει η θεία: «Δοκιμάστε μία γεύση διαφορετική
ξεφύγετε από τη φράουλα και το κεράσι
έτσι, για την αλλαγή.
Η μαμά μου που προτιμάει το γιαούρτι
από το γάλα για πρωϊνό
βάζει όταν είμαστε στο Δερβένι
γλυκό τριαντάφυλλο πάνω στο γιαούρτι.
Λέει ότι τρώει ένα υπέροχο γλυκό.
Και στην Αθήνα το κάνει αυτό. Την έχω δει.
Εδώ όμως , ο μπαμπάς σα να τη μαλώνει.
« Άσε το τριαντάφυλλο» της λέει
« είναι το συνοδευτικό του καφέ μου Αντιγόνη».

Χα! Τα λουλούδια δεν είναι μόνο για τα μάτια
                                                για την ομορφιά.
Δεν μας τραβούν τη μύτη μόνο  για τη μοσχοβολιά.
Χαίρεται καιαιαι… η κοιλιά!
χα! χα! χα! χα!
Απ’ όλα δίνει ο ανθόκηπος του θείου Παρασκευά.
Γι αυτό ο μπαμπάς μου επιμένει
να μην ξεχνάει τα βάζα η μαμά
όταν είναι να πάμε στο Δερβένι.
Εμείς τα γυρίζουμε άδεια στη θεία
και αυτά έρχονται γεμάτα στην Αθήνα.
Και από λουλούδια;
Γεμίζουμε τα ανθοδοχεία
στο καθιστικό, στο διάδρομο και στην κουζίνα.
Πάντως, τις πιο ωραίες ανθοδέσμες
τις φτιάχνει η μαμά για την κυρία Κατίνα
τη γιαγιά που μένει πάνω από εμάς.
Σε κάποιες γιορτές
που τις ξέρουν η κυρία Κατίνα και η μαμά,
πηγαίνει στην εκκλησία στην Παναγία
δώρο μία μεγάλη ανθοδέσμη
από τον ανθόκηπο του θείου Παρασκευά.

Πρόταση εκδρομής

            ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΚΔΡΟΜΗΣ

Έχω ελαστικό κορμί

καλλίγραμμο και σβέλτο

πόνος δεν ξέρω τι θα πει

γιατί γυμνάζομαι πολύ

τρώω λίγο φαγητό

και πίνω μπόλικο νερό.

Μου αρέσουν τα παιχνίδια

από βραχάκι σε βραχάκι

πήδους κάνω και βουτώ

στο νερό άμα θελήσω

θα δροσιστώ, θα κολυμπήσω.

Πιο πολύ από τα ποτάμια

τις λιμνούλες προτιμώ

γιατί δεν τρέχει το νερό

εύκολα βρίσκω φαγητό

και...τα νούφαρα; Βαρκούλες.

Πάω μ' αυτές τόσες βολτούλες.

Μου αρέσει η ησυχία

εγώ, ας κάνω φασαρία.

Ξέρω, με τα κοά κοά

πολλές φορές το παρακάνω

μαααα γιατί να κρατηθώ;

Δε λέει το γέλιο μου να πνίξω

τη χαρά μου να την κρύψω.

Έλα μια μέρα και εσύ

με τους φίλους σου μαζί

του Ιούνη η εκδρομούλα

ζητήστε να 'ναι στη λιμνούλα

Εμείς κοά κοά κοά κοά 

η βατραχοπαρέα

κι εσείς φωνές, χαχανητά

θα κάνουμε παρέα.

Ένα άλλο σπιτικό

                              ( παπούτσια- ποντικοί- φωλιά)
άλλη μια ιστορία με την τεχνική Ροντάρι παρόμοια με την ανάρτηση της 22/12/2021 για το ίδιο τριώνυμο)

          Ένα  άλλο σπιτικό

Μια νύχτα Φθινοπωρινή 
δύο φίλοι ποντικοί
ο Σήφης και ο Παντελής 
πάλι προς τους κάδους πάνε
ξέρουν, εκεί θα βρουν να φάνε.
Να 'τοι.
Με τα νύχια, με τα δόντια
σκίζουν σακούλες και κουτιά
όπου η μύτη τους τραβάει
κάποια σπουδαία μυρωδιά.
Κι εκεί μες το στριμωξίδι 
από σκουπίδια ένα σωρό
βγήκαν από μια σακούλα
που ήταν κιόλας ανοιχτή
πολλά παπούτσια και σκορπίσαν
από δω και από κει.
Τα παπούτσια ήταν όλα
χειμωνιάτικα, κλειστά
και σε διαφορετικά μεγέθη
μεσαία, μεγάλα και μικρά.

Είπαν να πάρουν δύο παιδικά
σκέφτηκαν θα τους βόλευε
να έχουν μία ζεστή φωλιά
μακριά από το υπόγειο
και πιο κοντά στην αγορά.
Τα παπούτσια θα είναι ένα άλλο σπιτικό
όποτε ήθελαν θα την άραζαν σε αυτό
θα είναι και σαν καταφύγιο
σε κάθε δύσκολη κατάσταση
αρρώστια ή τσακωμό
στο σπίτι τους το κανονικό.

Με δυσκολία έσυραν τα παπούτσια
γιατί ήταν βαριά
αλλά τα καταφέρανε.
Ήξεραν την κρυψώνα.
Στο πάρκο κάτω απ΄το άγαλμα
ένα μικρό κενό.
Πριν από κάτι μέρες
σε αυτό είχε τρυπώσει η Κλειώ.
Έτσι γλύτωσε από την Κοκό.
Και όλοι οι ποντικοί το ξέρουν
δεν υπάρχει γάτα στον Κεραμεικό
πιο γρήγορη από την Κοκό.
Πάντως στο βαθούλωμα αυτό
σκούπα δε χωράει να μπει
ούτε γάτα ούτε νερό.
Και το σχέδιο στον χιτώνα
στροφή από δω 
στροφή από κει
ένας μικρός λαβύρινθος
να τον διαβαίνουν ποντικοί.

Μπουμπουνητά ακούστηκαν
άρχισε δυνατή βροχή
και οι δύο φίλοι ποντικοί
Ο Σήφης και ο Παντελής
λένε δεν το κουνάμε
δεν φεύγουμε από δω 
με τούτο τον καιρό.
Χώνονται στα παπούτσια
βολεύονται καλά
ύπνος γλυκός τους παίρνει.
Ο Σήφης προσφέρει κρακεράκι στη Ζουλίνα
Ο Παντελής παίζει κυνηγητό με άλλους τρεις
                                             σε μία κουρτίνα
ευτυχισμένοι μέσα στ 'ονειρο και οι δυο
σε ένα άλλο σπιτικό.








                               

" ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ"

                                                "Κολοκύθια τούμπανα"

"Κολοκύθια γεμιστά
με ριζάκι, με κιμά
και με σάλτσα ασπριδερή
είναι σούπερ φαγητό"
λέει, η θεία μου η Φωφώ
αλλά εγώ δεν συμφωνώ.

Είχε συνεννοηθεί η θεία
από πριν με τη μαμά
άκουσα που μιλούσαν
για κολοκύθια γεμιστά
πως η μαμά τα πετυχαίνει
όπως τα έφτιαχνε η γιαγιά.
Έτσι, θα έρχονταν μια μέρα
μετά από τη δουλειά .

Τώρα να 'την στο τραπέζι
τρώει με όρεξη πολλή
και απορεί πώς δεν μου αρέσει
τόσο νόστιμο φαί.
" Άστον" λέει η μαμά μου
"γούστα Φωφώ μου είναι αυτά,
έλα,  Μάνο έχω φτιάξει
για σένα και για τον μπαμπά σου
κολοκύθια σε ροδάκια
τραγανά, τηγανητά".
Κάθομαι δίπλα στη θεία
τρώω ροδάκια τραγανά.
Έτσι τα κολοκύθια
είναι καταπληκτικά.
Και στο μπωλ με το γιαούρτι
πού και πού κάνω βουτιά.
Το 'χω δει από το μπαμπά μου
που το κάνει πάντα αυτό
σε καυτερό όμως γιαούρτι
όχι σαν το δικό μου, το κανονικό.
Το σκόρδο καίει και μυρίζει
μία φορά δοκίμασα
και όλο έπινα νερό.
Πάντως οι μεγάλοι λένε
ότι είναι γιατρικό
και δίνει μία σπιρτάδα
ωραία στο φαγητό.

Μπορεί. Ποιος ξέρει; Ίσως
όταν γίνω μεγάλος
νααα... αλλάξω και εγώ.
Να βουτάω τα κολοκύθια
μπορεί και τις πατάτες
σε γιαούρτι καυτερό
που όλοι λένε τζατζίκι.
Τι όνομα κι αυτό;

Χα! Τώρα που το σκέφτομαι! 
Τι τζατζίκι; τι τζιτζίκι;
Μες την κάψα και τα δυο!
Εκεί 'ναι το βασίλειό τους.
Σχεδόν το ίδιο όνομα.
Τυχαίο είναι αυτό;

Παιχνίδια είναι οι λέξεις
με αυτές μπορείς να παίξεις.
Από το κολοκύθι πήγα στο τζατζίκι
από το τζατζίκι πήγα στο τζιτζίκι
και... αμέσως ανακάλυψα
πως βγήκε παραμύθι.

Κι αν κολοκύθια τούμπανα
πείτε πως είναι αυτά 
δεν με ενδιαφέρει
εγώ, όταν τα σκέφτομαι
περνάω μια χαρά.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

 

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Πλαίσιο από χαρτοκιβώτιο ζωγραφισμένο με λίγο γαλάζιο- γκρι και αραιές σταγονίτσες μόνο στα πλαϊνά ( αυτοσχέδιο κουκλοθέατρο της στιγμής που το φτιάχνουμε επί τόπου για να το δουν τα παιδιά. Σε σχήμα  Π  . Εννοείται ότι θα έχει χώρο στα πλαϊνά και πάνω για τη ζωγραφική αλλά και για να στηθεί. Το στερεώνουμε και με δύο πέτρες στη βάση και μπροστά και αυτές ορατές και τοποθετούνται ενώ βλέπουν τα παιδιά. Δηλαδή σκηνικό φύσης από το χώμα ως τον ουρανό)  + 2 Σύννεφα λίγο μεγαλύτερα από το συννεφάκι που θα τα κολλήσω στο πάνω οριζόντιο πλαίσιο , όταν πρέπει.

( κούκλες: Μία σταγόνα μεγάλη στηριγμένη- κολλημένη σε ξυλάκι από σουβλάκι, ένα συννεφάκι επίσης κολλημένο σε σουβλάκι,  μία αντρική φιγούρα: ο κύριος χαρούμενος και ένα ουράνιο τόξο με το ίδιο τρόπο κολλημένα.
Ο κύριος χαρούμενος μπορεί να είναι μία φιγούρα που φέρει αυτό το όνομα και με την οποία έχω φτιάξει άλλες ιστορίεςή θα φτιάξω στην πορεία. Μπορεί να είναι ήδη γνωστός στα παιδιά- κοινό ,από άλλο έργο όπου  έχει παίξει)- Όλες οι φιγούρες είναι ζωγραφισμένες σε χαρτόνι ή και από το εσωτερικό του χαρτοκιβώτιου που περίσσεψε,( εκτός του κύριου Χαρούμενου αν επέλεξα κούκλα).
Έτσι θα δουν πως δεν χρειάζονται πολλά υλικά και πώς δημιουργούμε από αυτά που ήταν « αχρείαστα».

Καλωσορίζω τους θεατές με τον αφηγητή κούκλα που θα τους πει τον τίτλο:
Η παρέα της Βροχής

ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ: Σταγονίτσα μου μικρή πωωως και είσαι βιαστική;

ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΑ: Με προσκάλεσε η γη

ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ: Στάσου λίγο να χαρείς. Είμαι σύννεφο μικρό, μόνο του στον ουρανό. Θέλω ξέρεις βοηθούς κι άλλα συννεφάκια.

ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΑ: Εντάξει, περιμένω , θέλω κι εγώ παρέα.
Ξέρεις. Η γη  ζητάει σταγονίτσες πολλές
να ποτιστούν τα χωράφια, τα δάση
να γεμίσουν τα ρυάκια,τα ποτάμια νερά
νερά καινούργια, καθαρά.

ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ:Αδέρφια μου συννεφάκια
ελάτε, φουσκώστε, μεγαλώστε  ( εδώ θα κολλήσω τα σύννεφα: ήρθαν)
ελάτε να ενωθούμε, να συνεργαστούμε
εκατομμύρια , εκατομμύρια σταγονίτσες να γινούμε
όλα μαζί
γιατί … νερά καινούργια καθαρά  περιμένει η γη.

ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΑ: Σταγονίτσες πολλές! Σας περίμενα! Ελάτε όλες μαζί( με πλαστικό που ραντίζουμε στο σιδέρωμα ρίχνουμε βροχή)
είμαστε στο Φθινόπωρο! Τώρα έχουμε γιορτή.
Εμείς, εμείς φροντίζουμε τη γη.   ( Βγαίνει η σταγονίτσα- φεύγει, η βροχή εξακολουθεί)
----Βγαίνει ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ ( εν μέσω βροχής) ίσα να πει:
Μετά από δύο ώρες βροχήήή… ( και φεύγει)
( Τώρα έχω στα χέρια μου τον Κύριο Χαρούμενο και το Ουράνιο τόξο)

ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ: Αααα! Ήρθες στην κατάλληλη στιγμή!

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ: Γεια σου κύριε Χαρούμενε!
Πες μου… ηηήσουν λυπημένος πριν με τη βροχή;

ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ: Όοοχι! Ποτίστηκε το χώμα, χαρήκαν τα σπαρτά
γεμίσαν τα ποτάμια με καθαρά νερά.
Κτίρια, πεζοδρόμια, δρόμοι, πλύθηκαν μια χαρά.
Αλλά… φτάνει για σήμερα. Αρκετά. Τώρα που βγήκες εσύ
μεγάλωσε η χαρά μου πολύ!

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ: Ξέρω! Τα χρώματά μου, ο γαλάζιος ουρανός
παιδιά στα πάρκα ξανά
και τέρμα στην πόλη η ταλαιπωρία.
Δυσκολεύονται οι άνθρωποι με τη βροχή.

ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ: Ναι , ναι Ουράνιο Τόξο
τα λες πολύ καλά! Εσύ, καταλαβαίνεις αυτό που έχω στο μυαλό
αυτό που νιώθω στην καρδιά!

ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ

                  ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ  ΜΑΣ...ΕΞΗΓΟΥΝ

Ναιαιαι!!!... πίτσα με λαχανικά

κάθε Παρασκευή τρώμε δέκα ταψιά.

Τα Σαββατόβραδα στις κατσαρόλες της μαμάς

γίνεται μεγάλος σαματάς.

Κρακ κραα κρακ κρακ κρακ

Σκάνε και τινάζονται οι παπαρδέλες

κάποιες μπαίνουν μόνες τους στις πιατέλες

άλλες στο νεροχύτη, στον πάγκο, στα πλακάκια

απ' τον αέρα σκορπισμένα, μυγδαλιάς ανθάκια.

Όλοι απορούμε πώς γίνονται τόσες πολλές

γεμίζουμε τα μπωλ τρεις- τέσσερις φορές.

Τις Κυριακές πάντοτε τρώμε ραβανί

με παγωτό καϊμάκι. Σούπερ συνταγή...

κι όλες τις άλλες μέρες, από γλυκό, ό,τι βρεθεί.

Είναι να ρωτάει κανείς γιατί

... είναι οι ελέφαντες χοντροί;

Τρώμε βέβαια, πολλά λαχανικά

αλλά τις περισσότερες φορές τηγανητά..

τσιτσιρίζουν με το λάδι, γίνονται τραγανά

κι έπειτα τα βουτάμε αν θέλουμε, σε σκορδαλιά.

Πατάτες,ρύζι, μακαρόνια, πολύ τα αγαπάμε

αλλά και με τα όσπρια καλά τα πάμε.

Πόσο μας αρέσει να βουτάμε..., το ψωμί στο λάδι!

Αλλιώς σαλατικό ή φαγητό... κάπως,δε μας πιάνει.

Ευτυχώς δεν τρώμε κρέατα και ψαρικά

δεν θα χωράγαμε στα σπίτια μας παιδιά.

Πάντως, ποτέ δε μένει η κοιλιά μας αδειανή

και άμα αρρωστήσουμε τρώμε σούπα ζεστή.

Δεν κάνουμε ποτέ γυμναστική.

Μας αρέσει να τη βγάζουμε αραχτοί,

στα κρεβάτια μας, στους καναπέδες και στην εξοχή!

Όλο ξάπλες, κι η κάθε κίνησή μας  είναι αργή.

Δεν είμαστε καθόλου νευρικοί.

Λατρεύουμε όμως το χορό.

Σε γιορτές και πανηγύρια χορεύουμε δυο-δυο

μόνο... μπλουζ, βαλς ή ταγκό.

Οι ελέφαντες ,γι αυτό είμαστε χοντροί.

Δίνουμε μεγάλη σημασία στο φαί

χωρίς να κάνουμε υγιεινή διατροφή

και...είναι εχθρός μας η γυμναστική.

 

 

Αγκινάρα ( έμμετρο)

     Η ΚΛΑΡΑ ήταν... γι' ΑΛΛΑ

Μετά από τη σύγκρουση πάνω στη μπάρα
πήραμε όλες μια λαχτάρα!
Πέσαν από την καρότσα δύο τελάρα
εγώ κύλησα πάνω στου υπόνομου τη σχάρα
αλλά επειδή ήταν βρώμικα, μάλλον από σιχαμάρα
με άφησε, έφυγε η κυρία Σάρα.
Ποιος θα αγόραζε άλλωστε μια λασπωμένη αγκινάρα;
Έμεινα δύο βράδια εκεί η φουκαριάρα
ώσπου το τρίτο βράδυ ήρθε αυτή η περιπτωσάρα.
Τρία μερόνυχτα με κατσιάζει τώρα η παλαβιάρα.
Ζωγραφίζει ωραία, δε λέω,εμένα την αγκινάρα!
Πάνω σε κάτι άλλα- όχι αυτά που ήξερα- τελάρα
βάζει και μουσική, έναν με μια αγριοφωνάρα
ααααχχ.. πού είσαι τώρα κυρία Σάρα;
Να 'βαζες,  και ας ήταν δυνατά, εκείνη την τραγουδάρα
την” αγκινάρα με τ' αγκάθια” του Στελάρα,
όλες χορεύαμε θυμάμαι  μέσα στα τελάρα.
Στο πρώτο και τελευταίο ταξίδι μου, μπορεί να τα 'κανα μαντάρα
έφταιξε κι εκείνη η παλιομπάρα
δε μου 'μελλε να καταλήξω σε μικρή, κανονική κοιλιά ή... σε κοιλάρα
αλλλά... τι να πω; Ήμουν γι άλλα!!!
Ταγμένη για την τέχνη! Ποια; Εγώ. Η Κλάρα η αγκινάρα.

Λίμνη και αλεπού ( τεχνική ΡΟΝΤΑΡΙ -ΔΙΩΝΥΜΟ)

 

ΛΙΜΝΗ -ΑΛΕΠΟΥ      (διώνυμο)

Στην παγωμένη λίμνη  πίσω από το Ερμιτάζ
μία αλεπού κάνει πατινάζ.
Πλησιάζουν οι τουρίστες που είδαν το παράξενο θέαμα από μακριά,
ψάχνουν όμως για απάτη, μήπως κάποιος άνθρωπος στολή αλεπούς φορά.
Οι θεατές πληθαίνουν γύρω από τη λίμνη.
Όλοι σχεδόν με κινητά φωτογράφοι έχουν γίνει.
Κάνουν φασαρία, ενθουσιάζονται, γελούν
την αλεπού όμως  μάλλον δεν την ενοχλούν.
Δεν δείχνει ν’ αγριεύεται ούτε και να φοβάται, στα πόδια δεν το βάζει
φέρνει γύρω με ταχύτητα, με νάζι.
Με ξεπετάγματα από τη μία στην απέναντι μεριά
πλησιάζοντας τους θεατές σχεδόν τους ακουμπά.
Αυτά, επίτηδες τα κάνει η πονηρή.
Γιαααα να τους αποδείξει ότι είναι αληθινή.
Δίχως τα πατίνια τα γνωστά
όλοι απορούν τι έχει βάλει, κάτω στις πατούσες και γλιστρά.
Κι ενώ θαυμάζουν οι τουρίστες τη χορεύτρια αλεπού
κι ενώ καταλαβαίνουν ότι αυτό που κάνει την ευχαριστεί
αφού…. κοντά μια ώρα τώρα, δε στάθηκε στιγμή,
μία κοτρόνα από το πουθενά με ορμή σπάει τον πάγο.
Απλώνουν τα ραγίσματα με κρότους πανωτούς, ξεχύνονται νερά
η αλεπού τρομάζει
με μία κίνηση, μια γλίστρα τρομερή
το πλήθος διαπέρασε σα λάμψη απ’ αστραπή
πέφτουν κάποιοι πάνω σε άλλους, μα σηκώνονται μεμιάς
αστειεύονται, γελάνε, ψάχνουν για την αλεπού,
αλλά… του κάκου, έφυγε, πάει τρέχοντας αλλού.

Παραμύθια που δεν υπάρχουν σε βιβλία

                                  Παραμύθια που δεν υπάρχουν σε βιβλία

Καλά το αποφάσισαν ο μπαμπάς και η μαμά να μην πάω μαζί τους.
Είμαι μια χαρά. Αφού η κυρία Τασία είναι μαζί μου εδώ, δεν ανησυχούν ούτε αυτοί ούτε εγώ.
Σήμερα πήραν την Κορίνα για ένα εμβόλιο που πρέπει να κάνει και θα πάνε να αγοράσουν και τα χρώματα που θέλει ο μπαμπάς. Θα αργήσουν.
Η κυρία Τασία έπιασε τη θέση της στον καναπέ. Πλέκει. 
Εγώ είμαι στο δωμάτιο. Ψάχνω να βρω με τι θα παίξω. Βαριέμαι να στήσω τη στριφογυριστή πίστα και ποδοσφαιράκι μόνος μου, δε λέει. Ναι. Ένα επιτραπέζιο καλύτερα, αυτό με τις κάρτες. Θα τις έχω κλειστές για τον άλλο παίχτη στο πάτωμα. Θα τραβάω εγώ όταν είναι η σειρά του. Το ξαναέκανα. Πλάκα έχει. Δεν γίνεται να έχω πάντα κάποιον να παίζουμε κάρτες.
Αυτό το κόλπο μου το έδειξε ο φίλος μου ο Σωτήρης που δεν έχει μπαμπά ούτε αδέρφια να παίξει μαζί τους και η μαμά του ποτέ δεν μπορεί. Είναι συνέχεια στον υπολογιστή.
Πού είναι το παιχνίδι; Δεν βλέπω το κουτί. Πού βρέθηκε στο ράφι μου αυτό; Τι έχει μέσα; Θα το έβαλε κατά λάθος  η μαμά εδώ. Εγώ δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράσινο κουτί. Γιααα να δω τι έχει μέσα.
Αααα! φωτογραφίες από το Καλοκαίρι. Η Κορίνα και εγώ στην παραλία. Όλοι μαζί τρώμε στην ταβέρνα. Η παραλία. Ο κήπος. Πολλές φωτογραφίες. Ο παππούς κλαδεύει την κληματαριά. Σε τρεις φωτογραφίες η γιαγιά στην ξαπλώστρα στον κήπο, με ρούχα διαφορετικά. Ο παππούς στη στέγη κάτι μαστορεύει και η γιαγιά κάτι του δείχνει. Σα να τους βλέπω πραγματικά. Η γιαγιά όλο του λέει τι να κάνει και ο παππούς μαστορεύει δίχως κουβέντες. Λέει λίγα ο παππούς αλλά κάνει πολλά. Πάρα πολλά. Ξέρει χίλιες δουλειές. Είναι μάστορας κανονικός. Ααα! αυτό το πουκάμισο που φοράει ο παππούς στη φωτογραφία ,το ξέρω. Αυτό φορούσε όταν πήγαμε στο βάλτο. Τι ωραία πέρασα στο βάλτο!
Η Κορίνα  είχε κουραστεί, όλο γκρίνιαζε επειδή την πονούσαν τα πόδια. Δεν είχε βάλει είπε ο παππούς τα κατάλληλα παπούτσια. Εγώ όμως σε αυτόν το περίπατο στο βάλτο πέρασα καταπληκτικά. Ήταν πραγματικός αλλά σα να μπήκα και μέσα σε παραμύθι.
Σε ένα από τα παραμύθια που φτιάχνει ο παππούς μου ο Μηνάς μόνος του, που δεν υπάρχουν σε βιβλία.
Τον έχω ρωτήσει  πώς τα ξέρει, πώς τα σκέφτεται. πώς τα λέει τόσο ωραία αφού πήγε μόνο στο δημοτικό και μου απαντάει πάντα με τα ίδια λόγια.:
Τα έχω καλά με τη μνήμη μου Μηνά
όλα όσα έζησα ,τα 'χει κρατήσει
κι άμα κάτι ζητήσω
στο τώρα, αμέσως θα μου το γυρίσει.
Τότε στο βάλτο είδαμε πολλά βατράχια, τόσα ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Συνέχεια έκαναν βουτιές από το χώμα στο νερό, πλατσούριζαν, μας είχαν πάρει τα αφτιά. Από παντού τριγύρω ακούγαμε κοά, κοά, κοά, κοά..
Λίγο πιο έξω από το βάλτο πάνω σε ένα βράχο, μας έδειξε ο παππούς τον τεμπέλη βάτραχο.
Ένα γλυπτό. Κάποιος έφτιαξε κάτι που έμοιαζε με χλαπάτσα πιο πολύ αλλά...ο παππούς επέμενε.'Ηταν ο τεμπέλης βάτραχος. Έτσι ονόμασαν τη...χλαπάτσα. Ο παππούς μας είπε ότι ο καλλιτέχνης βρήκε ένα βάτραχο αληθινό ξεραμένο από τον ήλιο, πεθαμένο στο βράχο και πάνω του έβαλε χώμα και τσιμέντο με τέχνη. " Είναι και τάφος το γλυπτό" είπα εγώ.
"Χα! τάφος. Ναι Μηνά" είπε ο παππούς. " Έτσι εξηγείται  κάτι παράξενο που είδα ένα απόγευμα εδώ. Τέσσερα βατράχια πιτσίλιζαν το γλυπτό με νερά που πετούσαν από τα στόματά τους. Ναι! Ναι! Δρόσιζαν  τον σύντροφό τους που έφυγε από τη ζωή. Τον τιμούσαν με τον τρόπο αυτό!
"Και ποιος τον ονόμασε τεμπέλη; γιατί;" ρώτησε η Κορίνα, " Ο ίδιος ο καλλιτέχνης" μας είπε ο παππούς." Επειδή από την τεμπελιά του θα ξεράθηκε. Επειδή βαριόταν να δροσίζεται, να βουτάει στο νερό μέσα στην κάψα του Καλοκαιριού. Θα το έριξε στον ύπνο όλη μέρα. Ο ήλιος έσκισε το δέρμα του κι έκαψε και τα όργανά του τελικά. Τα βατράχια με τον ήλιο δεν τα πάνε καλά. Χρειαζονται δροσιές και ίσκια πολλά."
Αααα! το πουκάμισο του παππού σε αυτή τη φωτογραφία με πήγε ξανά στο βάλτο.
Τι μεγάλο κακό μπορεί να κάνει η τεμπελιά!

Σε λίγες μέρες κλείνουν τα σχολεία. Έχουμε τις διακοπές του Πάσχα.
Ευτυχώς μία εβδομάδα θα είμαστε στη Σαλαμίνα.
Θα σουβλίσουμε αρνί στον κήπο.
Θα πω στον παππού να πάμε στο βάλτο οι δυο μας. Η Κορίνα μας καθυστερεί και η γκρίνια της με ενοχλεί.
Ξέρω, για τόσο λίγο που θα είμαστε εκεί και τόσες δουλειές που θα έχει ο παππούς, δύσκολο να μας πει κάποιο παραμύθι . Ξέρω όμως ότι κάτι παράξενο, περίεργο, που θα ζήσουμε πραγματικά, μπορεί να μας τραβήξει στο άγνωστο, σεεεε... κάτι παραμυθένιο. Θα περάσουμε ωραία!
Καιαι όταν θα γίνουμε μεγάλοι ή και πιο νωρίς
και με τη μνήμη άμα τα έχουμε καλά
θα λέμε και 'μεις δικά μας παραμύθια
σαν τον παππού μου το Μηνά.
 

ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ ( Από κουβέντες ...στην κουζίνα)

 

ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ

Από κουβέντες …στην κουζίνα

Ο μπαμπάς μου όταν πίνει
σίγουρα δεν καταφέρνει
να πει τώρα σταματώ.
Μετά από τα δύο ποτήρια
πρέπει να το κάνει αυτό.

Από κουβέντες στην κουζίνα
που λέει η μαμά και η θεία  Ντίνα
το άκουσα πολλές φορές.
Άμα ο μπαμπάς μου συνεχίσει
με αυτή τη συμπεριφορά
να φωνάζει στη μαμά
για τα κληρονομικά,
να βρίζει τη γιαγιά
τσιγκούνα και κακιά
επειδή δεν τον βοηθάει
με περισσότερα λεφτά,
η μαμά θα τον αφήσει.
Τελευταία τα πράγματα αγρίεψαν πολύ.
Η μαμά λέει δεν αντέχει
θα φύγουμε εμείς κι αυτή.
Η κατάσταση στο σπίτι
τη στενοχωρεί πολύ.
Με μας συνέχεια νευριάζει
όλα της φταίνε και γκρινιάζει.
Με το σχολείο πώς τα πάμε
δεν την πολυνοιάζει
και όταν πηγαίνουμε για ύπνο
δεν έρχεται κάθε βράδυ να μας αγκαλιάσει.

Από κουβέντες στην κουζίνα
τα μαθαίνω όλα εγώ
και αυτά που κρύβει η μαμά
ή λέει ψέματα σε μας.
Ξέρω, δεν θέλει να μας στενοχωρήσει
γιατί ο μπαμπάς μας αγαπά.
Βλέπει μαζί μας παιδικά
μας πάει μια φορά την εβδομάδα στην πλατεία
και ποτέ δε μας μαλώνει για μικροζημιές.
Ούτε τιμωρίες, ούτε ξυλιές.
Άσχημα τα πάμε στο σχολείο;
Λέει δεν πειράζει.
Προσπαθήστε. Ο κακός βαθμός αλλάζει.

Τα ψέματά της όμως η μαμά
και άλλα που γίνονται και τα κρύβει
και με ψέματα δεν τα ντύνει,
όλα τα κάνει
επειδή φοβάται τον μπαμπά.
Οι μελανιές στο πρόσωπο
στα πόδια της, στα χέρια
ποτέ εγώ δεν πίστεψα
πως ήταν από πέσιμο
κάποια απροσεξία.
Πάντοτε τα σημάδια αυτά
πάντοτε εμφανίζονται
μετά από φασαρία.
Κάποιες φορές τα βράδια
γυρίζει σπίτι μεθυσμένος ο μπαμπάς.
Βρίζει τη μαμά, τη γιαγιά
την εφορία, την κοινωνία
πετάει τα πιατάκια τα διακοσμητικά
και το τασάκι κάθε φορά.
Πάλι καλά που δεν σπάνε αυτά.
Η μαμά πάντα τον παρακαλάει:
«Σταμάτα, θα ξυπνήσουν τα παιδιά
οι γείτονες θα καλέσουν την αστυνομία»
μα ο μπαμπάς αγριεύει πιο πολύ.
Δε σταματάει.
Ορμάει και τη χτυπάει.
Από κουβέντες στην κουζίνα
τα μαθαίνω όλα εγώ.
Άκουσα τη μαμά αυτή τη φορά
που ήταν δυνατή, θαρραλέα.
« Έκλεισα ραντεβού στο δικηγόρο
φτάνουν οι συνεδρίες με την ψυχολόγο.
Το συζητήσαμε, δεν είναι η απόφασή μου βιαστική»
είπε στη θεία Ντίνα
και συνέχισε χωρίς κλάματα και θυμούς:
« Δεν μας αξίζει , ούτε σε μένα ούτε στα παιδιά
αυτή η ζωή.
Μια μάνα λυπημένη, νευρική
δεν είναι μάνα καλή.
Δουλεύω, προσφέρω, αγαπάω
δεν θέλω πόνο, φόβο, ντροπή, απειλές.
Θέλω σεβασμό, αγάπη, ηρεμία
θέλω χαρά, ζωή.
Το αποφάσισα.
Θέλω αλλαγή»