Παραμύθια που δεν υπάρχουν σε βιβλία

                                  Παραμύθια που δεν υπάρχουν σε βιβλία

Καλά το αποφάσισαν ο μπαμπάς και η μαμά να μην πάω μαζί τους.
Είμαι μια χαρά. Αφού η κυρία Τασία είναι μαζί μου εδώ, δεν ανησυχούν ούτε αυτοί ούτε εγώ.
Σήμερα πήραν την Κορίνα για ένα εμβόλιο που πρέπει να κάνει και θα πάνε να αγοράσουν και τα χρώματα που θέλει ο μπαμπάς. Θα αργήσουν.
Η κυρία Τασία έπιασε τη θέση της στον καναπέ. Πλέκει. 
Εγώ είμαι στο δωμάτιο. Ψάχνω να βρω με τι θα παίξω. Βαριέμαι να στήσω τη στριφογυριστή πίστα και ποδοσφαιράκι μόνος μου, δε λέει. Ναι. Ένα επιτραπέζιο καλύτερα, αυτό με τις κάρτες. Θα τις έχω κλειστές για τον άλλο παίχτη στο πάτωμα. Θα τραβάω εγώ όταν είναι η σειρά του. Το ξαναέκανα. Πλάκα έχει. Δεν γίνεται να έχω πάντα κάποιον να παίζουμε κάρτες.
Αυτό το κόλπο μου το έδειξε ο φίλος μου ο Σωτήρης που δεν έχει μπαμπά ούτε αδέρφια να παίξει μαζί τους και η μαμά του ποτέ δεν μπορεί. Είναι συνέχεια στον υπολογιστή.
Πού είναι το παιχνίδι; Δεν βλέπω το κουτί. Πού βρέθηκε στο ράφι μου αυτό; Τι έχει μέσα; Θα το έβαλε κατά λάθος  η μαμά εδώ. Εγώ δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράσινο κουτί. Γιααα να δω τι έχει μέσα.
Αααα! φωτογραφίες από το Καλοκαίρι. Η Κορίνα και εγώ στην παραλία. Όλοι μαζί τρώμε στην ταβέρνα. Η παραλία. Ο κήπος. Πολλές φωτογραφίες. Ο παππούς κλαδεύει την κληματαριά. Σε τρεις φωτογραφίες η γιαγιά στην ξαπλώστρα στον κήπο, με ρούχα διαφορετικά. Ο παππούς στη στέγη κάτι μαστορεύει και η γιαγιά κάτι του δείχνει. Σα να τους βλέπω πραγματικά. Η γιαγιά όλο του λέει τι να κάνει και ο παππούς μαστορεύει δίχως κουβέντες. Λέει λίγα ο παππούς αλλά κάνει πολλά. Πάρα πολλά. Ξέρει χίλιες δουλειές. Είναι μάστορας κανονικός. Ααα! αυτό το πουκάμισο που φοράει ο παππούς στη φωτογραφία ,το ξέρω. Αυτό φορούσε όταν πήγαμε στο βάλτο. Τι ωραία πέρασα στο βάλτο!
Η Κορίνα  είχε κουραστεί, όλο γκρίνιαζε επειδή την πονούσαν τα πόδια. Δεν είχε βάλει είπε ο παππούς τα κατάλληλα παπούτσια. Εγώ όμως σε αυτόν το περίπατο στο βάλτο πέρασα καταπληκτικά. Ήταν πραγματικός αλλά σα να μπήκα και μέσα σε παραμύθι.
Σε ένα από τα παραμύθια που φτιάχνει ο παππούς μου ο Μηνάς μόνος του, που δεν υπάρχουν σε βιβλία.
Τον έχω ρωτήσει  πώς τα ξέρει, πώς τα σκέφτεται. πώς τα λέει τόσο ωραία αφού πήγε μόνο στο δημοτικό και μου απαντάει πάντα με τα ίδια λόγια.:
Τα έχω καλά με τη μνήμη μου Μηνά
όλα όσα έζησα ,τα 'χει κρατήσει
κι άμα κάτι ζητήσω
στο τώρα, αμέσως θα μου το γυρίσει.
Τότε στο βάλτο είδαμε πολλά βατράχια, τόσα ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Συνέχεια έκαναν βουτιές από το χώμα στο νερό, πλατσούριζαν, μας είχαν πάρει τα αφτιά. Από παντού τριγύρω ακούγαμε κοά, κοά, κοά, κοά..
Λίγο πιο έξω από το βάλτο πάνω σε ένα βράχο, μας έδειξε ο παππούς τον τεμπέλη βάτραχο.
Ένα γλυπτό. Κάποιος έφτιαξε κάτι που έμοιαζε με χλαπάτσα πιο πολύ αλλά...ο παππούς επέμενε.'Ηταν ο τεμπέλης βάτραχος. Έτσι ονόμασαν τη...χλαπάτσα. Ο παππούς μας είπε ότι ο καλλιτέχνης βρήκε ένα βάτραχο αληθινό ξεραμένο από τον ήλιο, πεθαμένο στο βράχο και πάνω του έβαλε χώμα και τσιμέντο με τέχνη. " Είναι και τάφος το γλυπτό" είπα εγώ.
"Χα! τάφος. Ναι Μηνά" είπε ο παππούς. " Έτσι εξηγείται  κάτι παράξενο που είδα ένα απόγευμα εδώ. Τέσσερα βατράχια πιτσίλιζαν το γλυπτό με νερά που πετούσαν από τα στόματά τους. Ναι! Ναι! Δρόσιζαν  τον σύντροφό τους που έφυγε από τη ζωή. Τον τιμούσαν με τον τρόπο αυτό!
"Και ποιος τον ονόμασε τεμπέλη; γιατί;" ρώτησε η Κορίνα, " Ο ίδιος ο καλλιτέχνης" μας είπε ο παππούς." Επειδή από την τεμπελιά του θα ξεράθηκε. Επειδή βαριόταν να δροσίζεται, να βουτάει στο νερό μέσα στην κάψα του Καλοκαιριού. Θα το έριξε στον ύπνο όλη μέρα. Ο ήλιος έσκισε το δέρμα του κι έκαψε και τα όργανά του τελικά. Τα βατράχια με τον ήλιο δεν τα πάνε καλά. Χρειαζονται δροσιές και ίσκια πολλά."
Αααα! το πουκάμισο του παππού σε αυτή τη φωτογραφία με πήγε ξανά στο βάλτο.
Τι μεγάλο κακό μπορεί να κάνει η τεμπελιά!

Σε λίγες μέρες κλείνουν τα σχολεία. Έχουμε τις διακοπές του Πάσχα.
Ευτυχώς μία εβδομάδα θα είμαστε στη Σαλαμίνα.
Θα σουβλίσουμε αρνί στον κήπο.
Θα πω στον παππού να πάμε στο βάλτο οι δυο μας. Η Κορίνα μας καθυστερεί και η γκρίνια της με ενοχλεί.
Ξέρω, για τόσο λίγο που θα είμαστε εκεί και τόσες δουλειές που θα έχει ο παππούς, δύσκολο να μας πει κάποιο παραμύθι . Ξέρω όμως ότι κάτι παράξενο, περίεργο, που θα ζήσουμε πραγματικά, μπορεί να μας τραβήξει στο άγνωστο, σεεεε... κάτι παραμυθένιο. Θα περάσουμε ωραία!
Καιαι όταν θα γίνουμε μεγάλοι ή και πιο νωρίς
και με τη μνήμη άμα τα έχουμε καλά
θα λέμε και 'μεις δικά μας παραμύθια
σαν τον παππού μου το Μηνά.