Έχω ξεμείνει από λεφτά
αν θες να πας στο σινεμά
ζήτησε απ' το μπαμπά.
Πετάξου ένα λεπτό ως τη γωνία
Ξέρεις. Πού ήτανε η μπυραρία πριν;
Εκεί βρίσκεται τώρα ο  Mr Bean.
- Αααα , είχα πάει πριν καιρό με το μπαμπά
ήταν  σ' ένα κουρείο στην αγορά.

 Δε μου είχε αφήσει τρίχα στα μαλλιά
από τότε δεν ξαναπήγα άλλη φορά.
-Τώρα θα πας ίσα για τα λεφτά
άντε  να προλάβεις το μπαμπά....
-Έφυγα. Χρειαζόμουν τα λεφτά
αλλά τη φάτσα  του κουρέα
δεν ήθελα να τη δω ξανά
θυμάμαι τότε όλοι σαν με είδαν
βάλανε γέλια τρανταχτά.
Μπήκα στο καινούριο κουρείο
και ήμουν άτυχος
θα' πρεπε να περιμένω λίγο
αφού  ο Mr Bean κούρευε το μπαμπά μου
θα' κανα υπομονή, να πάρω τα λεφτάμου.
-"Ωωωωω! καλώς το το παιδί"
-Είπε γυρνώντας προς τα μένα
με τα μάτια γουρλωμένα
και τα φρύδια σηκωμένα.
Δυο  ψαλιδιές γρήγορες στον αέρα
με κάναν να κοιτάξω πέρα.
Άντε είπα μέσα μου μωρέ πατέρα
και όταν γύρισα για να του πω
πως θα τον περιμένω έξω, τι να δω!
Αίμα  πίσω απ' τ' αυτί του το αριστερό.
Τρελάθηκα απ΄το φόβο μου
μα έβγαλα μια στριγκλιά
και είπα: Φτάνει πιά.
Γύρισε ο μπαμπάς μου με απορία
και είπε : τι συμβαίνει;
Γύρισε κι ο κουρέας με ειρωνεία
και είπε:"τη σειρά του περιμένει".
Έκανε  γύρω απ' το μπαμπά μου κατι σβούρες
 ίσα για να με τσιτώσει,... φιγούρες
σκούπισε και το αίμα  βάζοντας ταλκ σ' ένα σφουγγάρι
ο πατέρας μου, εννοείται, δεν πήρε χαμπάρι
καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι.
Τέλειωσε επιτέλους. Έβγαλε την πετσέτα.
Να βγω γρήγορα έξω, προλαβαίνω,
πριν αδειάσει η καρέκλα!
 

Τώρα με βλέπω σ' εκείνη την παλιά εποχή
είμαι με τον πατέρα μου μαζί
περιμένουμε τον κύριο λογιστή.
Είναι με κάποιον άλλο κύριο αυτή τη στιγμή.
Εδώ, σε αυτό το δωμάτιο το σκοτεινό
βιβλία και χαρτιά ένα σωρό
και από ένα " οχι" δυνατό και θυμωμένο
που βγήκε απ το δωμάτιο το διπλανό
φοβήθηκα, ταράχτηκα κι εγώ.
Δεν πέρασε ένα λεπτό
και βγαίνοντας ο κύριος που ήταν στο γραφείο
είπε: "λεφτά, λεφτά, λεφτά
δεν αντέχω άλλο πιά"
και χτύπησε την πόρτα δυνατά.
Περιμέναμε λιγάκι, χτύπησε ένα κουδουνάκι
ακολούθησα κι εγώ το μπαμπά
ήρθε η δική μας η σειρά.
Ο Mr Bean μου φάνηκε γέρος πολύ
είχε κάτασπρο μαλλί
ήταν χωμένος σαν κρυμμένος, πίσω απ το γραφείο
κι είπε, κοιτώντας το μπαμπά μου:
"τουουους... λάδωσα στο τελωνείο."
Άστραψε η μούρη του μπαμπά μου με τη μια
αλλά με το που είπε ο λογιστής ο Mr Bean
θα... χρειαστούν κι άλλα λεφτά
θύμωσε ο μπαμπάς μου ξαφνικά
είπε:" λεφτά, λεφτά, λεφτά
δεν αντέχω άλλο πιά".
"Θα φτιάξω άλλα παραστατικά
φτου κι απ την αρχή, πολλή δουλειά

 ρισκάρω, ξέρετε παρανομώ
θέλω κι εγώ γι αυτό να αμειφθώ."
είπε με  σιγανή φωνή ο λογιστής
και όταν τα' λεγε αυτά, μάζεψε η μούρη του πολύ
γέμισε γραμμές το μέτωπό του
 έσκυψε κι άλλο πάνω στο γραφείο
και άνοιξε ένα χοντρό βιβλίο.
Έβγαλε το πορτοφόλι ο μπαμπάς
μέτρησε πολλά λεφτά
τα έσυρε ανάμεσα από τα χαρτιά.
Αμέσως ..., άλλαξε η όψη του λογιστή
έγινε χαρούμενος πολύ.
Μου' κανε γκριμάτσα φιλική
ψεύτικη όμως, πονηρή
κι είπε: το καλύτερο παιδί
σαν έρχεσαι στο λογιστή
φέρε το κι αυτό μαζί.
   

Πάλι μπροστά μου αυτή η μορφή.
Όλοι δίπλα του και απο τις δύο μεριές
πόσο είναι διαφορετικοί!
Μια κυρία σουφρώνει τα χείλη τα στενά
κι όλο ανακατεύει πολλά χαρτιά.
Ένας άλλος με κοτσίδα  στα μαλλιά
στενεύει τα μάτια πίσω απ τα γυαλιά
και μας κοιτάζει με απορία
εμένα και το φίλο μου το Θοδωρή
που... μου φαίνεται έχει κατουρηθεί.
Από την άλλη μεριά ένας δικαστής μάλλον βοηθός
ιδρώνει , σκουπίζεται διαρκώς
και... γράφει, γράφει,γράφει συνεχώς.
Εγώ δεν φοβάμαι όπως ο Θοδωρής
γιατί στέκει μπροστά μου
ο ...σούπερ δικαστής.
-Γιαααααα.. πες μου εσύ νεαρέ
γιατί έκλεβες  ρόδια από τον κήπο της κυρίας Μαρόν;
δεν ξέρεις ότι η κλοπή είναι αδίκημα σοβαρόν;
-Αυτά μου είπε κοιτάζοντάς με η κυρία
κι όπως  μιλούσε,της κουνιόταν η... οδοντοστοιχία.
Η κατάσταση  για μένα άρχισε να γίνεται αστεία.
Κρατιόμουν όμως σοβαρός
έτσι μας συμβούλεψε ο δικηγόρος του μπαμπά.
"βλέμματα χαμηλά και λόγια λίγα σε ό,τι σας ρωτήσουν."
Εμείς θα πούμε πως τα ρόδια μέναν πάνω στη ροδιά
και... τα τρώγαν τα πουλιά.
Εγώ της είπα, ακριβώς αυτά.
Η κυρία στραβομουτσούνιασε
κάτι ψιθύρισε στο διπλανό της
και....
αφού μιλήσαν σιγανά
βάζοντας και τα χαρτιά
καλύπτοντας τα στόματά τους να μην είναι ορατά
Χτύπησε ο.... Μr Bean το σφυρί
και  σ' όλη την αίθουσα
νεκρική σιγή.
-Το δικαστήριον....αψουουου
Το δικαστή...αψουουου
ΤΟ δικ...αψουουου..αψουουου
-Φύγανε από μπρος του όλα τα χαρτιά
και... πεταχτήκαν προς τα πέρα τα γυαλιά.
Ο Θοδωρής αναθάρρεψε και γέλασε δυνατά
εγώ , κοίταζα τοοοοοο δικαστή

κρατιόμουν , ν' ακούσω τι θα πει
-Φύγετε,αθώ....αψουουου..αθώοι
μη με κοιτάς έτσι εσύ
γιατί... μπορεί ν' αλλάξω γνώμη
                      στη στιγμή!

O Mr Bean δικαστικός
ή μπορεί και μουσικός
μα και για γιατρός κάπως μου κάνει
για λογιστής μα και κουρέας
αλλά ποτέ για... ιερέας .
Η εικόνα του αυτή
με εντυπωσίασε πολύ
τον βάζει σε άλλη εποχή
τότε που ντύνονταν με ρούχα διαφορετικά
κάτι πουκάμισα  δανδελωτά
σακάκια και παλτά πολύ ωραία
που ήταν φανταχτερά, καλοραμμένα.
Τότε, εκείνη την εποχή
 είχαν και περίεργα μαλλιά
βάζαν κορδέλες σε κοτσίδες ειδικές
άντρες και γυναίκες. Άλλες εποχές.
Τα' χω δει σε ταινίες πολλές φορές.

Πολύ του πηγαίνει του Μr Bean εκείνη η εποχή.
Με αυτή τη μούρη την καταπληκτική
αυτό το... φραπέ τρελό μαλλί
με... μεταμόρφωσε σε θεατή
όπου αυτός παίζει ωραία σόλο βιολί
κι εγώ μαζί με άλλους από κάτω στην πλατεία
απολαμβάνουμε την τέλεια μελωδία.

Μετά με βλέπω σε ένα κρεβάτι
έχω πολύ πυρετό.
Όλοι περιμένουν το γιατρό.
Κι όταν ήρθε,είπε:
- Περάστε έξω παρακαλώ
θα... σας ειδοποιήσω εγώ.
-Έβγαλε τα ακουστικά
και ... με γαργάλησε κάπως στην κοιλιά.
Μετά, καθώς μου έβαλε κάτι μέσα στ' αφτιά
 έσκυψε πάνω μου , πλησίασε κοντά
και...
μπήκαν μες τη μούρη μου
τα φουντωτά  μαλλιά.
Όταν μετά μου είπε κάνε ΑΑΑΑ
εεεεε ..εκεί ήταν όλα τα λεφτά.
Έβγαλε τη γλώσσα, τέντωσε τ' αφτιά
τα μάτια του πεταχτήκαν σαν αυγά.
τι γέλια έκανα τρανταχτά!!!
περδίκι  είσαι μου είπε.
-αύριο θα' σαι μια χαρά,
μια ιωσούλα είναι
πιές πολλά υγρά!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

Το βλέπω 
και είμαι 'κει

το διαβαίνω

χαλί της φύσης ονειρεμένο

σε κάθε πάτημά μου , άτσαλο

οι ήχοι απ' τα σπασμένα φύλλα

στην ψυχή μου βάρσαμο.

Να' μαι που περπατώ,... με βλέπω,

με κείνα τα παλιά μποτάκια απ' το Μοναστηράκι

βαριές, γρήγορες δρασκελιές ,εγώ τις κάνω

και με τα φύλλα, χίλιες μουσικές σκορπάω

όλη αυτή τριγύρω η ομορφιά κι η σιγαλιά

με προκαλεί .....

με θορύβους θέλω η παρουσία μου να δηλωθεί.

Ποιός ξέρει τ' αύριο τι θα φέρει;

Και... για το λύκο δε με μέλλει.

Η... κοκκινοσκουφίτσα που έγινα εδώ

από το κόκκινο που βλέπω και πατώ

γέμισε το καλάθι της καλούδια

χαρά, κι ελπίδα, δύναμη και αγάπη

να τα προσφέρει, όπου υπάρχει δάκρυ.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΗ
Η... κυρία Μουσική
μάλλον έχει ένα κλειδί
με... το που αρχίζουνε οι νότες
στο σώμα μου ανοίγουν χίλιες πόρτες
ελευθερώνονται όλα τα κύτταρά μου
απλώνομαι γύρω
με άλλη κίνηση στον κάθε ήχο.


Με αυτό τον ήχο το κεφάλι μου κουνώ
πότε ψηλά το τινάζω δυνατά
και πότε σκύβω κάτω, πολύ χαμηλά.
(ένας κοφτός ήχος σε ταμπούρλο
ΠΑΥΣΗ
μετά ένας άλλος ίδιος ήχος κλπ)


Με αυτόν τον ήχο δες, είμαι πουλί, πετώ
κάνω κύκλους γύρω απ' το βαρκάκι
μήπως και... βρω κάποιο ψαράκι.
( διάσπαρτοι ήχοι με μεταλόφωνο
επεναλαμβανόμενες 3-4 νότες- παύση- και μετά οι ίδιες νότες 2-3 φορές)

Και... με τους ήχους του ξυλόφωνου
γινόμαστε βαρκάκια πάντα
δύο- δύο ζευγαράκια.

Όταν ...στ ο CD η καταιγίδα μπαίνει
η... κυρία Μουσική είναι θυμωμένη
πως τινάζονται απότομα όλα τα παιδιά!
χέρια, πόδια, ρούχα και μαλλιά
όλα σκορπίζονται...πραγματικά

Με όλες αυτές τις ερωτήσεις Σ-Λ ,κύκλωσης και γενικά τσεκαρίσματος του πόσο βαθιά μπήκαν τα παιδιά μέσα σε ένα παραμύθι μήπως κάνει το παραμύθι σχολικό βιβλίο; αυτές οι ασκήσεις- δραστηριότητες είναι εξετάσεις. ΕΛΕΟΣ . Το παραμύθι δεν είναι σχολικό βιβλίο, με κανόνες και διαβαθμίσεις πρόσληψιμότητάς του. Μήπως χάσαμε λίγο τη μπάλα; Τα παιδιά πρέπει να δίνουν συνέχεια εξετάσεις; να τα τσεκάρουμε για το αύριο και για το εξεταστικό σύστημα που τα περιμένει κατακρεουργώντας τη φαντασία τους και την ελευθερία- διασκέδασή τους;

Τα παραπάνω είναι προβληματισμοί και δεν υπάρχει διάθεση να θιγούν συγκεκριμένα πρόσωπα. Με αφορμή αυτά που βλέπω μετά το τέλος πολλών παραμυθιών ως προς: το μέγεθος και την ποικιλία ερωτήσεων- ασκήσεων, δραστηριότήτων, δράσεων ή όπως αλλιώς ωραιοποιούμε και βαφτίζουμε τις εξετάσεις ή την προετοιμασία για εξετάσεις, τα καταγράφω. Και ειλικρινά θλίβομαι. Το εκάστοτε μη σχολικό ανάγνωσμα δεν είναι ανάγκη να παραπέμπει σε κανενός είδους εξέταση. Αφήστε τα παιδιά μόνο με δραματοποίηση στο σπίτι ή στο σχολείο ή με ό,τι άλλο αυτά επιλέξουν( ζωγραφική, μουσική, κίνηση, πλαστελίνες, πηλό, καρέκλες, κουτάλια, επιπλα) να ΑΥΤΕΝΕΡΓΗΣΟΥΝ. Φτάνει πια όλα στρατολογημένα και προγραμματισμένα. Ζητάμε και καινοτομίες από ανθρώπους που από τόσο μικρά έχουν μάθει και εθίζονται σιγά- σιγά στον έλεγχο. Περαστικά μας!
Το παραμύθι είναι ταξίδι του μυαλού, ένα μπέρδεμα της πραγματικότητας με τη φαντασία. Ας αφήσουμε τον κάθε αναγνώστη ή ακροατή να το ερμηνεύσει όπως αυτός θέλει και μπορεί. Με όλες αυτές τις ερωτήσεις- δράσεις -ασκήσεις βάζουμε όρια. Με τόσο φορτωμένα σχολικά προγράμματα, ας αφήσουμε το παραμύθι στο χώρο του, χαλαρά , ξεκούραστα. Χωρίς τσεκαρίσματα που βγάζουν ίσως και τα άγχη των μεγάλων για μελλοντικές προσαρμογές των παιδιών σε αναλύσεις κειμένων.