Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Η τσαγιέρα



Εκείνη την τσαγιέρα εκεί
τη βάφτισα λυχνάρι...


τα παραθύρια άνοιξα
για να' μπει το φεγγάρι.
Σαν το 'δα που χαμήλωσε 
μέσα στο περιβόλι......
νεράιδες θα το κάλεσαν
είπα με το μυαλό μου
διψάσανε και ήρθανε να πιουν εδώ νερό
και γύρω απ'το πηγάδι μας,σαν τον παλιό καιρό
στήσαν ξανά χορό, δίχως να πιάνονται, κυκλωτικό.
Θροϊσματα περίεργα σε κάποιες φυλλωσιές
ήχοι τρεχούμενου νερού,ψιθυριστές λαλιές...
Μακρυμαλούσες κόρες, κρύβομαι δεν θα βγω
φοβάμαι γιατί παίρνετε τ' ανθρώπου το μυαλό
ένα μονάχα θέλω, αυτό μόνο ζητώ
τη χάρη του χορού σας,ρίξτε μου στο λυχνάρι
και όταν του το γυρεύω,χατήρια να μου κάνει!

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Παίζοντας στην κουζίνα

Είπε  η μαμά:..."καιρός ήτανε πια
τώρα που όλα τα λαχανικά
είναι φρέσκα, ώριμα, λαχταριστά
να... απολαύσουμε τα γεμιστά.

Έβγαλε στο νεροχύτη και έπλυνε ντομάτες
κολοκύθια, μαϊδανό, δυόσμο, μελιντζάνες
και σε μια κατσαρόλα μεγάλη
έβαλε ψιλοκομμένα κρεμμύδια
που μου φάνηκαν πάρα πολλά...
πώς χάνονται; δεν φαίνονται όταν τρώω γεμιστά.
Εγώ έπαιξα με το ρίζι σ' ένα στρογγυλό ταψί
μου αρέσει να το πιάνω, να το ρίχνω σα βροχή
ακούγεται ωραία όταν πέφτει, όταν σκορπάει
και τα σχέδια που είχα κάνει πριν μες το ταψί, μου τα χαλάει....
Το πιο ωραίο απ' όλα όμως στο παιχνίδι αυτό
είναι που η μαμά δεν επεμβαίνει
ας γεμίζει ρίζια όλο το τραπέζι.
Χαίρομαι πολύ που με καταλαβαίνει!
Πρέπει να έπαιξα πολλή ώρα με το ρίζι
αφού... το φαγητό στο φούρνο, άρχισε να μυρίζει
κι εγώ ούτε που το μύρισα, αλλά η κυρία Μαίρη
που ήρθε από δίπλα, είπε στη μαμά:
" Τασία, έσπασε η μύτη μου, απ' τα μυρωδικά
θέλω κι εγώ ένα πιάτο από τα γεμιστά."

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Ένα κάστρο όλο γλύκα



 Αφού σ' αρέσουν Νίκο μου
τόσο τα μπισκοτάκια
αφού,τη σοκολάτα και τη σαντιγύ

δεν τις αγαπάς τόσο πολύ....
και... γλάσσο, διακοσμητικά πού να βρούμε εδώ στην εξοχή...
μου 'ρθε μια ιδέα χθες στην ηλιοθεραπεία
από εσάς που χτίζετε στην παραλία
και.... έφτιαξα κι εγώ ένα κάστρο από... μπισκότα
που μέσα η κρέμα, θυμίζει λίγο πανακότα.
Εγώ πιστεύω τα γενέθλιά σου αυτά
θα ξετρελάνουν όλα τα παιδιά.
Το κάστρο θα... γκρεμίζεται σιγά σιγά
όλοι θα λένε...μμμμμ!!! τι γεύση!! θεϊκιά!
κι εγώ θα υποσχεθώ την άλλη τη φορά
για μια άλλη έκπληξη, στο πάρτυ του Θωμά.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015



Ένας ντροπαλός κούνελος θα είναι ο βασιλιάς
για λίγο καιρό μόνο, ευτυχώς για μας.
Καθώς τον είδα είπα: "Δε μπορεί
είναι αδύνατον να επιβληθεί
η χώρα, θα αποσυντονιστεί."
"Μη μένεις στην εικόνα του"
μου είπε η κουκουβάγια
"είναι για πράματα πολύ μεγάλα
και άλλη φορά που ήταν ξανά εδώ
άλλαξε όψη το βασίλειο.
Από άκρη σε άκρη δικαιοσύνη
και όλα γίνονταν δίχως βιασύνη
αφού όταν ήρθε ο καιρός να φύγει
όλοι στεναχωρήθηκαν. Ήθελαν να μείνει"
Μακάρι να 'ναι έτσι τι να πω; 
Πάντως ο μανδύας της αλεπούς 
τον ανεβάζει, του δίνει αυτό το κάτι
αυτό που ορίζει την πρώτη θέση στο παλάτι.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

        Διακοπές στο χωριό

Παραμυθόσκονη, τη λέω τώρα μεγάλη
παραμυθόσκονη που πότισε τους τοίχους
ζάχαρη άχνη, η γεύση της, ακόμα με γλυκαίνει
...... η κάθε ιστορία που 'χες πει...
Κι έρχομαι επίτηδες και κλείνομαι εδώ
σ' αυτό το καμαράκι το μικρό
αυτές τις λίγες μέρες που έρχομαι στο χωριό.
Μικρό κορίτσι γίνομαι ξανά
ταξίδια κάνω σε τόπους άγνωστους
......................σε χρόνους άχρονους
και όλα τα ζω όπως παλιά
τα παραμύθια γίνονται πραγματικά.

Μάνα μου, ζεστή αγκαλιά μου
δύναμη και παρηγοριά μου
κάθε που έρχομαι εδώ
σε ακούω, σε μυρίζω, σε ακουμπώ.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015



 Κούνια για μένα είχες φτιάξει στ' ακρογιάλι...

και κάθε που χαμήλωνα με τα γυμνά μου πόδια
όλη η χαρά της θάλασσας γέμιζε την καρδιά
λευκά δροσάτα λούλουδα,στρωμένα χαμηλά
κι εγώ αφέντρα , νόμιζα, δεν έβλεπα ψηλά.

Σύννεφα μαύρα φούσκωναν, ξέσπασαν ξαφνικά
αντάρρεψε η θάλασσα, έδιωξε τη χαρά
παλεύω με τα κύματα, ψάχνω για τ' ακρογιάλι
κι εκεί που είμαι στ ανοιχτά, τώρα είμαι μεγάλη....

Ξύπνησα από τ' όνειρο... 
άνοιξα το συρτάρι
και τη φωτογραφία σου κράτησα αγκαλιά
όλη η αγάπη που μου έδωσες μπαμπά
η δύναμή μου στη φουσκοθαλασσιά.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015


Πώς μας ζωγράφισα έτσι αχνά!
Θα είναι που όταν σ' έχω αγκαλιά
γραμμές και χρώματα και σχήματα τα ξεθωριάζει
το άπλετο φως
που τις ψυχές αγαλλιάζει

...δεν είναι το πινέλο που δειλιάζει
είναι το φως το δυνατό, που το επισκιάζει.