Ζάρια της Φαντασίας
Τα ζάρια της φαντασίας είναι ένα παιχνίδι που ο παίχτης μπορεί με τη ζαριά που θα ρίξει να φτιάξει τη δική του ιστορία, με δέσμευση τις φιγούρες- εικόνες που θα τύχουν .
Μπορεί να ρίξει 2-3 ή και τέσσερα ζάρια και ανάλογα θα δεσμευτεί να χρησιμοποιήσει 2-3 ή και τέσσερις φιγούρες- εικόνες.
( Το κουτάκι έχει 6 ζάρια με το καθένα να έχει σε κάθε έδρα του κύβου μία φιγούρα-εικόνα)- Κυκλοφορεί στο εμπόριο.
π.χ. Με μία ζαριά δύο ζαριών, έτυχαν : α) ένα ποτήρι με ρόφημα και καλαμάκι στο ένα ζάρι και β) δύο δακρύβρεχτα μάτια και ένα στόμα
ανθρώπινης ίσως φιγούρας, στο άλλο.
Ιστορία με βάση την παραπάνω ζαριά
Τίτλος: Δεν μας πάει η θλίψη, η μελαγχολία
Έεελα Σωτηρία, να χαρείς.
Σταμάτα να κλαις, μας στεναχωρείς.
Για ένα 7 στη Χημεία;
Αμάν πια, πάψε να χαλιέσαι, είναι βλακεία.
Εδώ μαζευτήκαμε για να υποδεχτούμε τον παππού και τη γιαγιά.
Έτσι που σε βλέπουμε δακρύβρεχτη
λυπόμαστε και 'μεις.
Ξέρεις. Η στεναχώρια είναι μεταδοτική
από αυτόν που την περνάει, στους κοντινούς του.
Σε αυτούς που τον αγαπάνε. Δηλαδή να. Τώρα σε 'μας.
" Γιάννη, βάλε το τραγούδι που χορεύετε παιδί μου.
Εσύ Σωτηρία για τα θεωρητικά δε νοιάζεσαι;
Για τη Χημεία τι σκας;"
Τα είπε όλα μαζεμένα η θεία Γεωργία
έκανε νόημα σε μένα για τη μουσική
και άφησε μόνη της τη Σωτηρία.
Στρογγυλοκάθησε δίπλα από τη γιαγιά.
Δυο-τρεις φορές την έκανε αγκαλιά
ανάμεσα από τα χαχαχού, τα χαχαχά.
Με αυτά και με αυτά
σκάει ένα γελάκι η αδερφή μου.
Εγώ βάζω το τραγούδι το γνωστό
όπως πάντα. Δυνατά.
Με κοιτάζει με μάτια κόκκινα η Σωτηρία
αλλά δάκρυα δεν τρέχουν πια.
Αρχίζω το χορό, όλο και την πλησιάζω
με τα καμώματά μου τα χορευτικά
θέλω να την ξεσηκώσω
να ξεχάσει τη Χημεία.
Επιτέλους! Σηκώνεται. Γελάει η Σωτηρία.
Χορεύουμε μαζί.
Η γιαγιά και αυτή χτυπιέται, καθιστή.
"Ααα! σε βλέπω γυμνασμένη μαμά!" της λέει η θεία Γεωργία.
"Να 'ναι καλά η φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΠΗ" απαντάει η γιαγιά.
Ο παππούς κουνάει το κεφάλι αλλά δε βγάζει μιλιά.
Την πέρασε στο ντούκου την κοροϊδία η γιαγιά. Πάλι καλά.
Φτάνει η μαμά από την κουζίνα με δύο δίσκους
πιτσάκια, καναπεδάκια και λοιπά.
"Γιάννη πρέπει να ξαναγράψεις την ορθογραφία
έκανες δύο λάθη σε μία σειρά" μου λέει.
"Εντάξει " της είπα." Μετά".
Ξαναέρχεται από την κουζίνα ένας δίσκος με χυμούς , ποτά
και μπύρα δίχως αλκοόλ για τη γιαγιά.
Οι μεγάλοι τσουγκρίζουν ποτήρια.
Η αδερφή μου ανακατεύει με το καλαμάκι τον χυμό της
και με την πρώτη γουλιά:
" Μμμμ! απίθανη η βυσινάδα" λέει στη μαμά.
Πάρτυ γίνεται στο σαλόνι μας.
Ξεχάστηκε η Χημεία, μαζί και η δική μου ορθογραφία.
Ευτυχώς! Δεν μας πάει η θλίψη, η μελαγχολία.
Έτσι κι αλλιώς τι την θέλει τη Χημεία η Σωτηρία;
Αφού θέλει να σπουδάσει Αρχαιολογία.
