Ένας ΓΚΑΦΑΤΖΗΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ
Πολύ με στεναχώρεσαν
πάλι όλοι οι δικοί μου
εκφράσανε παράπονα
για τη γλυκιά φωνή μου

-Δεν είσαι βάτραχος εσύ
τι έγινε; τι έφαγες;
και άλλαξε η φωνή σου;
Μες τα κοά κοά κοά
ακούμε κότσιφα λαλιά
ούτε καταλαβαίνουμε
τι λες όταν λαλείς
πρέπει να βρεις τον τρόπο
ταχειά να γιατρευτείς.

-Πολύ προβληματίζομαι
ψάχνω για την αιτία
που άλλαξε τη φωνή μου
γιατί  'ναι κρίμα που μαζί
άλλαξε κι η ζωή μου.
Εχθρός είναι ο κότσιφας
τι κι αν γλυκά λαλεί;
Γι 'αυτόν οι βάτραχοι είναι
μεζέδες εκλεκτοί.
Κι όταν εγώ όπως αυτός
λαλώ και δεν κοάζω
σώπα μου λένε, μας τρομάζεις
τι φωνή είναι αυτή που βγάζεις;

Ψάξε απο 'δω, ψάξε από 'κει
να δω τι σχέση έχω εγώ με το πουλί
μήπως  κάτι  μας ένωσε, κάποια στιγμή
που πήρα τη φωνή του κι έχασα τη δική μου...
Θυμήθηκα στα ξαφνικά!
Ήταν πρωί , με τη δροσιά
που βγήκα για να φάω
ωραία ανθρώπων φαγητά
που θα 'χανε αφήσει
γιατί εκεί, στην ποταμιά
την προηγούμενη βραδυά
γιορτή είχανε στήσει.
Και είδα ότι με πρόλαβε
κότσυφας ορεξάτος
που όσο τσιμπολόγαγε
εγώ ήμουν κρυμμένος
κι όλο ξεροκατάπινα
τι να 'κανα ο καημένος;
Κάποτε το αποφάσισε
πέταξε μακριά
κι αμέσως βγήκα και εγώ
έλπιζα να 'βρω φαγητό
προτού φανούν και άλλοι
γιατί η πείνα το πρωί
είναι πολύ μεγάλη.
Έφαγα, έμειναν πολλά
και όλα πειραγμένα
από  αυτόν που πρόλαβε
κι ήρθε πριν από μένα.
Εκεί λοιπόν, τι συμφορά!
Εκεί έπαθα τη ζημιά.
Πήρα από τ' αποφάγια
του κότσυφα ουσία
που έκανε τα κοά λαλιά!
Την βρήκα την αιτία.

Τώρα εδώ στα αψηλά
με αγκαθόμελο
γαργάρες κάνω
γδέρνεται ο λαιμός μου, πονάω
αλλά λαλιά κότσυφα , το ξέρω,
δεν θα ξαναβγάλω.

              Μ Υ Ρ Ω Δ Ι Ε Σ

Σηκώθηκα και 'γω σήμερα πρωί -πρωί.

Τοσες μέρες ακούω τον παππού που μαλώνει με τη γιαγιά
και από τις φωνές του ξυπνάω αλλά δεν σηκώθηκα μέχρι τώρα από το κρεβάτι.
Κουκουλωνόμουν και κοιμόμουν ξανά
γιατί τέλειωνε γρήγορα η φασαρία
μάλλον κάτι θα έκανε η γιαγιά
που ξέρει τα χούγια του και τις παραξενιές του όπως λέει και η μαμά.
Σήμερα όμως σηκώθηκα και 'γω πρωί- πρωί.
Σήμερα  οι φωνές του παππού κράτησαν πολύ
κι έτσι κατέβηκα να δω τι γίνεται κάτω στην αυλή.
Ο παππούς χτυπάει  το μπαστούνι κάτω δυνατά
και δείχνει το μέρος που θέλει να βάλει η γιαγιά το τραπεζάκι.
Η γιαγιά το κουβάλησε από τη βεράντα και το αφήνει εκεί κοντά στη θέση που της είπε ο παππούς.
Αμέσως φεύγει στην κουζίνα βιαστικά για να μη χυθεί είπε ο καφές
και ο παππούς, βάζει τις φωνές:
"Μισές δουλειές, μισές δουλειές
κι εσύ μικρέ γιατί δεν κοιμάσαι; τι θες;"
Λέω, με ξύπνησες παππού
και σήμερα όπως και πολλές άλλες φορές.
Γιατί κάθε πρωι βάζεις τις φωνές;
Επειδή γίνονται μισές δουλειές μου απαντάει θυμωμένα
αφού της το' χω πει,ξέρει πού θέλω να πίνω τον καφέ μου
γιατί το παίρνει το τραπεζάκι και την καρέκλα απο 'δω;
Έρχεται η γιαγια με το δίσκο από την κουζίνα, τον αφήνει πάνω στο τραπέζι
και πηγαίνει πάλι βιαστικά να φέρει την καρέκλα.
Την αφήνει  δίπλα στο τραπεζάκι και με ρωτάει, θέλεις πρωϊνό;
Θέλω της λέω και πήγα και πήρα μία καρέκλα και 'γω.
Τόσο πρωί δεν έχω φάει άλλη φορά.
Η μαρμελάδα βερύκοκο που έφτιαξε η γιαγιά είναι καταπληκτική.
 Ο παππούς ήρεμος πίνει τον καφέ του. Ούτε που μου δίνει σημασία.
Κλείνει  τα μάτια  μερικές φορές και η μόνη λέξη που ακούω είναι ,μυρωδιές.
Ακούς; Μου λέει κάποια στιγμή
" όλα γίνονται γι αυτό το γιασεμί.
Ξέρεις πόσο καιρό έψαχνα, πριν 5 χρόνια τώρα, να βρω την ποικιλία αυτή;
Κι έρχεται η γιαγιά σου και μου βάζει το τραπέζι όπου θέλει αυτή.
'Οχι παιδί μου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάσει την απόλαυση αυτή.
Το ξέρει. Τόσες φορές της το 'χω πει.
Ο πρωϊνός καφές δίπλα απ' το γιασεμί μου
είναι ευτυχίας χρόνος που αρωματίζει τη ζωή μου"
Αυτό που  είπε ο παππούς μου αρέσει πολύ
 αμέσως σκέφτομαι για τις πρωϊνές φωνές του έχει σπουδαία δικαιολογία.
Σηκώνομαι.
Πάω να ντυθώ , έχω σχολείο παππού
σήμερα έχω διαγώνισμα στη γεωγραφία.

                                ΤΑ     ΠΑΓΩΤΑ
"Αααα!!!... Πολύ γρήγορα φτάσαμε κυρία Ναυσικά.
Εγώ όταν ήρθα με τη μαμά μου περάσαμε από την πλατεία
το θυμάμαι πολύ καλά
αλλά μετά από ώρα ήρθαμε εδώ.
Πείτε και στη μαμά μου πώς ερχόμαστε σας παρακαλώ
από τους δρόμους που ξέρετε εσείς.
Όταν είναι για παγωτό δεν  γίνεται να καθυστερούμε
εμείς... εμείς ξέρετε κυρία Ναυσικά, πείτε κι σεις κορίτσια,
εμείς ανησυχούμε. 
 Άμα είναι για τέτοιο παγωτό
θέλουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται να το γευτούμε."
Γέλασε η κυρία Ναυσικά
αφού και οι δύο κόρες της μιλώντας  η μία απανωτά στην άλλη , της είπαν : -"Σωστά , ναι μαμά , καλά λέι η Κάθυ,ανησυχούμε.
Αυτό γίνεται όταν περιμένουμε παγωτό
και μάλιστα από το ζαχαροπλαστείο αυτό.
-Ξέρεις πόσους συνδυασμούς από χρώματα, από γεύσεις σχεδιάζουμε προτού ακόμα ξεκινήσουμε;
Με τόσες εικόνες από παγωτά που στέλνουμε με τα μηνύματα
μες το μυαλό είναι σαν να έχουμε να λύσουμε προβλήματα.
-Καιαιαι επειδή θα πάρουμε ένα παγωτό
τα πολλά προβλήματα πρέπει να γίνουν ένα
 αυτό κι αν είναι σπαζοκεφαλιά! Για τον καθένα!.
Ποιο θα είναι το πιο ωραίο; το πιο νόστιμο παγωτό;
Θα βρούμε στο ζαχαροπλαστείο λύση στο πρόβλημά μας ;
Θα 'χει το κάθε χρώμα τη γεύση που φανταστήκαμε;
θα μας φτιάξουν με εργαλεία ειδικά τα σχέδια που σκεφτήκαμε;
-Ανησυχούμε μαμά, ανησυχούμε τι θα βρούμε
δεεεν γίνεται και να χανόμαστε στους δρόμους, να καθυστερούμε."

- Σταματήστε κορίτσια, φτάσαμε. Μια χαρά μας έφερε η κυρία Ναυσικά.
Πο! πο! κοιτάξτε ! Παγωτά χρωματιστά βουνά!
Και τρούφες και σιρόπια και μπισκοτάκια!
Εγώ τα βλέπω όλα τα υλικά από το παγωτό μου
θα πω στη δεσποινίδα, πώς θέλω το δικό μου.

Έφτιαξε η δεσποινίς το παγωτό μου
έφτιαξε και των φιλενάδων μου τα παγωτά
σε ένα δισκάκι τρία χωνάκια χρωματιστά
όλα γύρω- γύρω τυλιγμένα με χαρτοπετσέτες
φούξια με άσπρα πουά
επάνω στο τραπέζι μας περιμένουν
"σα λουλούδια σε γλαστράκι
ορμήξτε κορίτσια, λιώνουν  τα παγωτά".
είπε η κυρία Ναυσικά
Τα χόρτασαν τα μάτια μας, μακάρι κι η κοιλιά μας
 τρέχουν τα σάλια μας, να τα γευτούμε
 πάει, λύθηκε το πρόβλημα. Τι το καθυστερούμε;

Μάνα

Μάνα

Μικροί πρίγκηπες όλοι εμείς
ριγμένοι στο ταξίδι της ζωής.
Κάποιοι  εξερευνητές όλης της γης
κι άλλοι αδιάφοροι για τ' άγνωστα, τα μακρινά
 ποτέ  δεν φύγαν απ' το σπίτι που γεννήθηκαν
μα είν του μυαλού ταξίδι η ζωή, κι αυτοί περιπλανήθηκαν.

 Βουνό απάτητο η ζωή
ποιος βλέπει τα σημάδια
όταν λαλεί πουλί;
χαρές και λύπες κοντραρίζονται  κι εμείς
πότε έτοιμοι, πότε αιφνιδιασμένοι
προχωράμε αλλαγμένοι.

Μικρός πρίγκηπας κι εγώ ,όπως εσείς
το τριαντάφυλλο που μ' " εξημέρωσε"ευχαριστώ
μάνα μου μ' έμαθες να ζω
απ' το δικό σου νοιάξιμο έμαθα ν' αγαπώ
καιρούς σποράς, καιρούς θερισμού κοπιαστικούς μετρώ
και συνεχίζω
τώρα είμαι τριαντάφυλλο και'γω.