Λαχανικά- φρούτα

                                       Ο  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΦΑΣΟΛΑΣ

Διαβάζει, διαβάζει
διαβάζει πολύ.
Η αγαπημένη ασχολία του είναι αυτή.

Αφού έσωσε τρεις φίλους
από βέβαιο πνιγμό
αποφάσισε να κάνει και το ναυπηγό.
Ξαναδιάβασε τα ειδικά βιβλία
χρησιμοποίησε γεωμετρικά εργαλεία
κι έφτιαξε πάνω στο χαρτί
τη βάρκα που αποφάσισαν όλοι
πως έπρεπε να κατασκευαστεί.
Όλα τα Μάντς Μπάντς βοήθησαν
εργάστηκαν με κέφι, με χαρά
έγινε η βάρκα γρήγορα
τη σπρώξαν στα νερά
και μπήκαν όλοι μέσα
τραβώντας στ' ανοιχτά.
Καθηγητή Φασόλα
του είπαν μ' ένα στόμα:
"Νιώθουμε ασφαλείς!
αυτά που ξέρεις και μπορείς
μάθε τά μας να χαρείς."
- Αυτά που ξέρω και μπορώ
είναι κόποι μιας ζωής.
Διαβάστε φίλοι μου και 'σεις.

άγγελοι

άγγελοι

Λένε πως είναι πνεύματα
μη ορατές υπάρξεις
αν θέλεις να τους φτιάξεις
να δώσεις σχήμα και μορφή
με ξύλο,πέτρα, με χαρτί
με ό,τι υλικό θέλεις εσύ
- μπορεί να είναι και κλωστή-,
πάντα το τέχνημά σου
θα έχει θεϊκή πνοή
και θα σε ταξιδεύει
εκεί,στα μέρη που η ψυχή
ποθεί να γαληνεύει.

η κότα

 κότα που δε σεργιάνισε
σε πλάγια, σε λιβάδια
κότα που δε σκαρφάλωσε
σε ασύρματα δοκάρια
κότα που δεν ξεμάκρυνε
σε αλλωνών χωράφια
κότα που δεν φοβήθηκε
της αλεπούς κυνηγητό
του κουναβιού καρτέρι

είναι αδικημένη...
κι αυτό , αυτή το ξέρει
και ό,τι δίνει, κρέας, αυγά
καλοδεχούμενα, αρεστά
η κατανάλωση απαιτεί
μαζική παραγωγή
κι η ενσταβλισμένη κότα
είναι εργατική
μαααα επαναστατεί
αφού ό,τι προσφέρει
σε ποιότητα είναι λίγο
μπροστά σ'εκείνο που μπορεί.

- ελεύθερη αφήστε με
έξω στην εξοχή
αφού σας έχω δείξει
το έχετε γευτεί
η αλανιάρα η κότα
έχει άλλο ζουμί

Το παράπονο του Καλικάντζαρου

( Απόσπασμα από θεατρικό)
Είσοδος στη σκηνή παιδιού.

Θα το πω
άλλη μια φορά δυνατά
μπορεί να το ακούσει από την κουζίνα και η μαμά.
Λοιπόν.... Να ακούγονται όλα τα λόγια καθαρά
αλλά να βγαίνει το παράπονο
που έχω στην καρδιά μου.
Η ποίηση είναι τέχνη είπε η κυρία
γιααα... να φανεί το μεγαλείο της
δίνουμε μεγάλη σημασία, στην απαγγελία.

  Το παράπονο του Καλικάντζαρου
Πόδια γαϊδάρου έχω
τεράστια αφτιά
τρίχες στο σώμα μου όλο
νύχια βρώμικα, γαμψά.
Μη φταίει για τη θωριά μου
που ζω κάτω απ' τη γη
και είναι η τροφή μου
σκουλήκια και βατράχια
φίδια και ποντικοί;
Μη φταίει για τη θωριά μου
η ζήλεια που με τρώει;
Ζημιές σκαρώνω, αναποδιές
οι άνθρωποι όταν κλαίνε
εγώ χοροπηδάω
κουτάλες και τηγάνια κοπανάω.
Κι έπειτα, πόσο γρήγορα
αλήθεια μετανιώνω!
Η ζάχαρη όλη που 'φαγα
διώχνει ζήλεια και φθόνο.
Εγώ...
Εγώ, τον πάνω κόσμο λαχταρώ
μονάχα αυτό ζητάω
μέσα στο φως να τριγυρνώ
ποτέ ξανά να μη κρυφτώ.
Πιστεύω άμα αλλάξει η ζωή μου
θαααα... αλλάξει και η μορφή μου.
Μα... όσο φοβάμαι τη φωτιά
που τρέμω μη με αρπάξει
κι όσο τον τρέμω τον παπά
όταν θα 'ρθει ο καιρός ξανά
τότε που αλλάζουν τα νερά
και με την αγιαστούρα του
και θείο νερό με κάψει
τίποτε δεν θ' αλλάξει.

( έξοδος του παιδιού προς τα εκεί που ακούστηκε ένα τέλειο!
από τη μαμά που δεν είναι ορατή στη σκηνή)
( ένα κρυμμένο κάτω από τον καναπέ καλικαντζαράκι θα βγει στη σκηνή)

Καλικαντζαράκι: Όλοι κοιμήθηκαν. Τώρα θα βγω.
Τι 'ταν αυτό που άκουσα
από το αγοράκι;
Αν ξέραμε εμείς γραφή
θα 'λεγα καλικάντζαρος
το ποίημα έχει γράψει
γιατί μιλάει και γι αυτά
που έχουμε μέσα στην καρδιά
αυτά που επιθυμούμε
δεν λέει μόνο τι κάνουμε
πώς είμαστε
πού ζούμε.
Μακάρι το παράπονο
αυτού του καλικάντζαρου
όλοι οι άνθρωποι να νιώσουν
στον πάνω κόσμο και σε μας
τόπο να βρουν να δώσουν.
Δώδεκα νύχτες στα κρυφά
γιατί να κλέβουμε γλυκά;
πολλοί να χάνουν ξαφνικά
κάλτσες, γυαλιά, ρούχα, λεφτά;
Στα φανερά! Στα φανερά!
όλο το χρόνο, όλοι μαζί
στον πάνω κόσμο ειν' η ζωή!
( εδώ θα πάρει έναν κουραμπιέ)
Μμμμ!  μμμμ!! τι λιχουδιά!
αψούουου!... αψοούούού..αψούού...!!!
η ζάχαρη η άχνη τα κάνει αυτά.
Αψούούού!
Παιδιά: Χα! χα! χαχαχα!!!!
Καλικάντζαρος: Σσσσσ!! !!...σσσ!!!
αψού! αψούού..
σσσσσσ!!!
μην τους ξυπνήσουμε παιδιά!

Η λεμονοπορτοκαλόπιττα

 

Έκανε η μαμά μία λεμονοπορτοκαλόπιττα

που προτού φάω καμάρωσα γι αυτήν.

Εκείνα τα πορτοκάλια από πάνω και τα λεμόνια

τα στρογγυλά

αλλά και η πορτοκαλόφλουδα βάρκα

με έβγαλαν από τα δύσκολα σήμερα γιατί

αυτή η κυρία φέτος,

για άλλη μία φορά με ταλαιπωρεί.

Μας έβαλε στη γλώσσα να γράψουμε μία ιστορία

για τα φρούτα εποχής

κι άντε είπα στον εαυτό μου, Θανάση

πάλι πρέπει να σκεφτείς

να γράψεις κάτι μόνος σου της προκοπής

γιατί την κούραση της μάνας σου πρέπει να τη σεβαστείς

και γιατί άμα σου τα γράψει αυτή,

πάλι θα ρεζιλευτείς.

Η κυρία φέτος δε μασάει,

όλο πέντε και έξι κοπανάει.

Και άμα παραπονεθείς;

Εεεεε τότε, φωτιά είναι τα λόγια της.

Είναι να κρυφτείς.

Αυτή η λεμονοπορτοκαλόπιττα όμως της μαμάς

ήταν ηηηη... έμπνευση, τι να πω;

Αυτή την ιστορία που έγραψα

τρεις φορές τη διάβασα

και δεν πιστεύω ότι την έγραψα εγώ.

Για πλανήτες φαντάστηκα λεμόνια και πορτοκάλια στρογγυλά

διαστημικό όχημα την πορτοκαλόφλουδα βάρκα.

Και αφού περιπλανήθηκαν όλα αυτά

μέσα στον γαλαξία τους τον γλυκό

που από τη θερμότητα

από ρευστός έγινε στερεός και φουσκωτός

από τις μυρωδιές των φρούτων αρωματικός,

ήρθαν και στάθηκαν οι πλανήτες μου

και το διαστημικό μου όχημα, η πορτοκαλόφλουδα βάρκα,

στην εξώσφαιρα του γαλαξία τους.

Έτσι, στη θέση αυτή φαίνονται από τη γη

από ένα τηλεσκόπιο της αλυσίδας αστεροσκοπείων "Εξωγήινη ζωή"

πάνω σε ένα χρυσοπορτοκαλί.

Θαύμα! Η Τεχνολογία μεγαλουργεί.

Πόση συμπύκνωση σ' ένα ταψί!

'

Λαχανικά- Φρούτα

Για κάθε ήρωα της παλιάς αγαπημένης σειράςθα αναρτώ τη δική μου έμμετρη απόδοση
που ελπίζω να σας κάνει κι αυτή 
μαζί με την δελεαστικότατη τιμή τους
να ταξιδέψετε στον κόσμο των Μάντς- Μπαντς
( 1.50 ευρώ στα public και 1.36 ηλεκτρονικά)


{ Μικρά σαν πούπουλο από άποψη βάρους βιβλιαράκια, ιδανικά για νανουρίσματα, εκεί που.... το βάρος και η έκταση μεγαλύτερων βιβλίων αποκοιμίζουν πριν το τέλος τον κουρασμένο μπαμπά ή τη μαμά}
                             
                                         ΠΗΤ ΤΟ ΠΙΠΕΡΙ
Άμα θα έρθει ο θυμός
θα σε αναστατώσει
φωτιά θ' ανάψει μέσα σου
που θα φουντώσει
κι αυτή από μέσα σου η φωτιά
θα βγει και εξωτερικά
όλο θα κοκκινίζεις...
και θα 'ρθουν άλλα πιο κακά
ατυχήματα, ζημιές
απανωτές αναποδιές.
Ζήτα βοήθεια, μπορεί
κάποιος κοντά σου να σταθεί
για τα προβλήματά σου
ίσως... ο γείτονάς σου.

                      Ο ΔΡΟΣΕΡΟΣ ΤΟ ΑΓΓΟΥΡΙ

Το αγγούρι ο Δροσερός
διάβασε για το σκέιτ-μπόαρντ
και σκέφτηκε πως
του πάει πολύ αυτό το σπορ.
Μάζεψε τα υλικά
έκανε μαστορικά
και να 'τον από την πλαγιά
βολίδα κατεβαίνει
μααα...ευθύς καταλαβαίνει
πως δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Κινδύνεψαν οι φίλοι του
κινδύνεψε κι αυτός.
Το σκέιτ- μπόαρντ διαλύθηκε
κι ο Δροσερός θυμήθηκε
πως το βιβλίο ολόκληρο
δεν το είχε διαβάσει.
Για την ασφάλεια οδηγίες
κράνος, γάντια, επιγονατίδες
το σκέιτ-μπόαρντ πώς σταματά,
όλα αυτά τα είδε μετά
στις τελευταίες αδιάβαστες σελίδες.
Ήταν επιπόλαιος, ήταν βιαστικός
μετά, να 'την κι η λύπη
σκοτείνιασε η καρδιά του.
Αυτό όμως λίγο κράτησε, γιατί
έτυχε να πλησιάζει μία σπουδαία γιορτή.
Με ένα δώρο έκπληξη
για τα γενέθλιά του
πέταξε απ' τη χαρά του.

                       Ο ΟΛΛΥ, Ο ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

Ο Όλλυ, ο Κρεμμύδας
για ψάρεμα είχε πάει.
Φάνηκαν δύο φίλοι του
έμειναν για παρέα
κι' εκεί που όλα έδειχναν
θα πέρναγαν ωραία
του Όλλυ το ποδήλατο
χάθηκε στα βαθιά
από...αναποδιά.
Ο Όλλυ, ο Κρεμμύδας
το είδε συμφορά
στεναχωρήθηκε πολύ
τα δάκρυα έπεφταν βροχή
αλλά... η ιστορία
δε σταματάει εκεί
οι φίλοι του κάτι έκαναν
και όλοι σε γέλια ξέσπασαν.

Η φύση

                                                             Η Φ ύ σ η

            Ουράνιοι επισκέπτες
            σε ευγνωμονούν
            Φθινόπωρο της προσφοράς.

            Σκασμένα ρόδια και σταφύλια ζουμερά
            σε περιβόλια ξεχασμένα
            και υπερώριμοι λωτοί
            μέσα στο περιφρονημένο σας πορτοκαλί
            απ' όταν έπαψαν να τρώνε οι θεοί,
            μου λέτε γι άλλη μια φορά
            η Φύση αρχέγονη θεά
            δίνει ζωή  σ' άλλη ζωή
            μας λέει αγάπη τι θα πει.

Όπως η μαμά και η κόρη

                                   Στης ζωής το ίδιο αλώνι
                                       όπως η μαμά και η κόρη

                                  

Ας αρχίσαν τα σχολεία
εγώ μια σπουδαία δουλειά
που έχω μαζί με τη γιαγιά
δεν την έχω παρατήσει
επειδή περνάω καλά.
Κι ενώ Τετάρτη απόγευμα
έχω και αγγλικά
την Πέμπτη στα μαθήματα
πετάω γενικά
γιατί όταν γυρίζω από τη λαϊκή
τα κάνω όλα με όρεξη
σβέλτα, στο πι και φι.

Η μαμά σου πώς σε αφήνει;
απορούν όλοι μου οι φίλοι
κι εγώ τους λέω πως χαίρεται
γιατί πάω σε πανηγύρι.
" Φρούτα και λαχανικά
όσπρια, ελιές, ζαχαρωτά
ψαρικά, αλαντικά
ρούχα και κουζινικά
δίχως συσκευασίες, ελεύθερα
πανηγυρίζουν
χρώματα, χίλιες μυρωδιές σκορπίζουν
και όλοι αυτοί που τα πουλάνε
ακούς τι ωραία για αυτά μιλάνε
και μερικές φορές, τι κι αν δουλεύουν; τραγουδάνε!
Τυχερή 'σαι Φωτεινή
κάθε Τετάρτη πηγαίνεις σε γιορτή
πρέπει να πάρω άδεια μία Τετάρτη απ΄τη δουλειά
να' ρθω κι εγώ στη λαϊκή μία φορά."
Αυτά μου είπε η μαμά
μία Τετάρτη όταν γύρισα από τα αγγλικά
όσο τρώγαμε σταφύλια
ολόγλυκα, χρυσά
που είχαμε αγοράσει
εγώ με τη γιαγιά.

Σα να έρχεται μαζί μας
ξέρει τι γίνεται στη λαϊκή
φίλοι μου , η μαμά μου
την έχει νιώσει σίγουρα
αυτή που νιώθω τη χαρά
μικρή, θα πήγαινε στη λαϊκή
πολύ συχνά.                    

                          

παιδικά όνειρα

                                              Παιδικά όνειρα

Το βράδυ ονειρεύτηκα
πως ήμουνα ψαράκι
κι 'επαιζα μέσα στο νερό
με ένα βατραχάκι.

Είχα το ίδιο όνομα
με αυτό που έχω τώρα
Στέλλα μου ΄ελεγε ο Στρατής
πρόσεχε, παίρνω φόρα.

Κι εγώ αποτραβιόμουνα
κάτω από πέτρες στο βυθό
αλλά έβρισκα κι ένα κενό
λίγο, για να μπορώ να δω
του φίλου μου κι άλλη βουτιά
που μου 'δινε πολλή χαρά.
Πλατσούριζα μαζί του
έπειτα στα ρηχά
τι ωραία τη λίμνη τάραζε
με τα καμώματά του!
Έβγαζε ήχους το νερό
κι εμείς χορεύαμε κι οι δυο.

Μετά άλλαξε τ' όνειρο
ήμουνα λυπημένη
καμιά βουτιά, καμιά αντάρα στα νερά
ήσυχη λίμνη
λυπητερά αραιά και που, κοά- κοά.
Εφτά ψαράκια όλα κι όλα εμείς
έλειπε ο φίλος μου ο Στρατής.
Οι βάτραχοι που ζούσανε
πολύ καιρό μαζί μας
χοντροί 'ταν ,γερασμένοι
ποτέ δεν έκαναν βουτιές
σα να 'ταν κουρασμένοι.
Και έπειτα στα ξαφνικά
συμβούλιο κανονίσαμε
γιατί όλοι απορήσαμε
και τα εφτά ψαράκια
πώς βατραχίνα γέννησε;

" ίσως απ' τα χαπάκια
αυτά που ρίχνουν στο νερό
οι ερευνητές που έρχονται 'δω"
πετάχτηκε η Αργυρώ.
" κι εμείς πειραματόζωα
δεν είμαστε θαρρώ;"
Όπως και να 'ρθε ο Στρατής
είπα εγώ...
- κι άλλαξε πάλι τ' όνειρο
χαιρόμουνα ξανά,
όλα πιο φωτεινά
δέντρα, ουρανός, εμείς, νερά,-
όπως και να 'ρθε,
έκανε τη ζωή μας
να μοιάζει πανηγύρι.
Νααα... πριν που παίζαμε μαζί
είχα τόση πολλή χαρά
πουουου... είπα να τη μοιραστώ
μέσα σε όνειρο να μπω.
Η Στέλλα, ένα κοριτσάκι
μέσα στον ύπνο της έγινε ψαράκι
και έπαιζε με το Στρατή
το ζωηρό μας βατραχάκι.

Δάσκαλοι,γονείς, παιδιά.

Δάσκαλοι, γονείς, παιδιά.

Η μαμά δε μου μιλάει
ούτε φτιάχνει πρωινό
και για το σχολείο παίρνω
ένα κρουασάν μικρό.
Αυτό γίνεται καιρό
και πολύ στεναχωριέμαι
γιατί η μαμά μου δε μπορεί
όπως πριν να με φροντίσει
κι αν δεν ερχόταν η γιαγιά
να μας φέρνει φαγητό
από τον Κορυδαλλό
θα πεινούσαμε κι οι δυο.
Απ' όταν έδιωξαν τη μαμά από τη δουλειά
όλα είναι δύσκολα
ακόμα και στο σχολείο
γιατί ενώ είμαι εδώ
το μυαλό μου είναι στο σπίτι
ανησυχώ.

Μαθήματα, διαλλείμματα
τα έχω παρατήσει
το μόνο που με απασχολεί
είναι να βρω μια λύση
να βοηθήσω τη μαμά
και να 'μαστε όπως πριν. Καλά.

Θα γράψω μια αγγελία
και θα ρωτήσω πού να την κολλήσω, την κυρία.
" κυρία με εμπειρία, αναλαμβάνει την φροντίδα
ηλικιωμένων και μικρών παιδιών.
τηλέφωνο επικοινωνίας: 6974582365"
Πάει  και αυτή η εβδομάδα.
Ευτυχώς Παρασκευή!
Τώρα είμαι στο σπίτι.

 Καθαρίζω, λέω διάφορα για το σχολείο χαζά
μήπως γελάσει η μαμά...
θα διαβάσω, θα γράψω κοντά της
να με βλέπει κι αυτή.
--Ντριιιινν...ντριιιν
--- Ναι, .... ναι. Ναι....Θα σας δώσω τη μαμά μου κυρία
Η δασκάλα μου θέλει να σου μιλήσει μαμά
είναι για δουλειά! είναι για δουλειά!είναι για δουλειά! 

πύραυλοι στο βυθό

                                              Πύραυλοι στο βυθό

              Εγώ δεν είμαι δύτης
              και όταν κολυμπώ
             μάσκα κι αναπνευστήρα
             ποτέ δεν έχω βάλει
             όμως του χρόνου ο μπαμπάς
             είπε πως θα μου πάρει.
             Ξέρω όμως να σας πω
             διάφορα που γίνονται
             στης θάλασσας τα βάθη.
             Νααα ...πάνε πύραυλοι τα χταπόδια
             με ενωμένα τα οχτώ τους πόδια
             πόσες φορές τα έχω δει!
             Κι όταν μαλώνουν μεταξύ τους
             μάχη γίνεται κανονική
             άμα κάποιο καβούρι
             εκεί , γύρω κυκλοφορεί.
             Συνήθως τις Παρασκευές το βράδυ
             βλέπουμε ντοκυμαντέρ με το μπαμπά
             και η μαμά μας μαγειρεύει
             λαχταριστά ζυμαρικά.
             Για την άλλη μέρα δε μας νοιάζει.
            Ο μπαμπάς ούτε ξυπνητήρι δεν βάζει .

             

Η αλεπού και ο ξυλοκόπος

                                            θεατρικό   Δρώμενο

                                

             Η  αλεπού και ο ξυλοκόπος
( Ο ξυλοκόπος κόβει ξύλα κι έρχεται λαχανιασμένη η αλεπού)

ΑΛΕΠΟΥ: Γείτονά μου βοήθησέ με
άκουσες τις τουφεκιές
πώς σφυρίζουν στον αέρα.
Είναι κοντά οι κυνηγοί
κι εγώ τρέμω η καψερή.
Εδώ τα δέντρα ειν’ αραιά
θάμνους δε βλέπω πουθενά.
Δεν έχω κάπου να κρυφτώ
ααααχ…. Πώς το’ παθα αυτό;

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Και ‘γω πώς να σε βοηθήσω;
τρέχα από ‘κει, προς το χωριό.

ΑΛΕΠΟΥ: Τι λες; Ο ήλιος έχει βγει
θα με κάνουν τσακωτή
είναι όλοι ξυπνητοί
δεν θα μ’ αφήσουν ζωντανή.
Κάποιοι ευκαιρία ψάχνουν
να με κάνουνε χαλί
κι άλλοι γύρω απ’ το λαιμό τους
θέλουνε γουναρικό
φίνο να ‘ναι και ζεστό.

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Κάτω στις νεροτριβές
ξέχασες; Έχει δύο σπηλιές
τράβα προς τη ρεματιά.

ΑΛΕΠΟΥ:Μπαααα δεν πάω στα χαμηλά.
Τ' ακούς; Έχουν και σκυλιά
κι εγώ το βλέπεις; κοίτα εδώ
το 'να μου πόδι είναι λειψό
δεν θ' αντέξω, πίστεψέ με 
τέτοιο άγριο κυνηγητό.

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Πήγαινε ‘κει. Μες την καλύβα.
Μόνο πρόσεξε καλά
έχω μέσα δύο πουλιά
και τα θέλω ζωντανά.
Μακριά από τα κλουβιά.

ΑΛΕΠΟΥ: Ααααα!  Καλέ μου ξυλοκόπε
έχε μου εμπιστοσύνη
δεν θα πειράξω τα πουλιά
κρυψώνα θέλω, μοναχά.
( φεύγει και κρύβεται στην αποθήκη που έχει κενά ανάμεσα στα ξύλα απ’ όπου και θα βλέπει)

Μουσική
ΚΥΝΗΓΟΣ 1: Καλημέρα ξυλοκόπε
μήπως είδες μια αλεπού;

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Εγώ, δεν είδα τίποτα ( δυνατά)
τετράποδα εδώ γύρω.
Σκουλήκια θες; Μόνο απ' αυτά.
Τα άλλα ζώα και τα πουλιά
φοβούνται από το κοπτικό.( θα το δείξει)
Σίγουρα πήγαν στο βουνό.
( με το ένα χέρι θα δείξει επίμονα την καλύβα, με το άλλο θα δείξει το βουνό)

ΚΥΝΗΓΟΣ 2: Δε μπορεί να μην την είδες.
Πρέπει από  ‘δω να πέρασε.
Τη βλέπαμε από μακριά
να ανεβαίνει στην πλαγιά
από τούτη τη μεριά.

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Έχω τόση πολλή δουλειά
δε σήκωσα κεφάλι
εγώ, δεν είδα τίποτα (δυνατά) (θα δείξει πάλι προς την καλύβα)
μη με καθυστερείτε
άμα ανεβείτε το βουνό ( θα δείξει το βουνό με το άλλο χέρι)
μάλλον θα τη βρείτε.

ΚΥΝΗΓΟΣ 3: Μάλλον; Πρέπει να τη βρούμε.
Καιαιαι…  θα την περιποιηθούμε.
Μας ρήμαξε τρία κοτέτσια.
Δεν έχουμε πουλερικά.
Ξεμείναμε κι από αυγά
τι θα πουλήσουμε στην αγορά;

ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Εγώ, δεν είδα αλεπού.( Θα δείξει προς την καλύβα)
Μακάρι να μπορούσα  να σας βοηθήσω
και στο βουνό με τ’ όπλο μου (θα δείξει με το άλλο χέρι το βουνό)
να σας ακολουθήσω.

ΚΥΝΗΓΟΙ μεταξύ τους: Πάει, τη χάσαμε. Ατυχία.

ΚΥΝΗΓΟΣ 1: Εγώ θα πάω κατά το βουνό.

ΚΥΝΗΓΟΣ 2: Εγώ θα γυρίσω στο χωριό.

ΚΥΝΗΓΟΣ 3: Στάσου, έρχομαι μαζί σου.
Άντε γεια, κι άμα τη δεις  ( στον ξυλοκόπο)
κοίτα μη τη λυπηθείς.
(έφυγαν και βγήκε η αλεπού από την καλύβα)
ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ: Εεεε… πού πας;
Δίχως να πεις ευχαριστώ;
Αχάριστη και βιαστική.
Γιααα… να πάω στην καλύβα
τα πουλιά είναι εκεί;
( μπαίνει και βγαίνει αμέσως)

ΑΛΕΠΟΥ: Το είδες. Δεν τα πείραξα.
Εσύ όμως με πρόδωσες.
Άλλα έλεγε το στόμα σου
άλλα έδειχνε το σώμα σου.
Με το ‘να χέρι στην καλύβα
με το άλλο κατά το βουνό
θα σε πήραν για λωλό.
Δεν σε κατάλαβαν  οι κυνηγοί.
Ήμουν πολύ τυχερή.
Την καλύβα σου την έκανες για μένα φυλακή
και έτρεμα κάθε φορά που έδειχνες προς τα 'κει.
Πώς μου ζητάς να σου πω ευχαριστώ;
Λυπάμαι. Λυπάμαι. Κράτησε μόνο αυτό.
( και έφυγε λυπημένη)


Ο μύθος ταιριάζει σε κείνους που τα λόγια τους είναι γλυκά,
γεμάτα καλοσύνη, που δείχνουν ότι νοιάζονται για τους άλλους, αλλά,
αυτά που κάνουν , είναι βλαβερά και κακά.


              

Ο κηπουρός

                                         

             

                                   Ο Κηπουρός

Την περασμένη Κυριακή
στην Άγια Θέκλα στη Χαλκιδική
έγινε γαμπρός ο κύριος Φανερός
και ήταν η δεύτερη φορά
που επιβάλλονταν γι αυτόν να ανεβούμε
κατακαλόκαιρο τόσα σκαλιά.

Τριανταδύο χρόνια ήταν μοναχός του ο κύριος  Φανερός
τόσα ήταν που δούλευε σε μας, σαν κηπουρός.
Πώς πέρασε ο καιρός;
Λιγόλογος, αθόρυβος, τακτικός
στο δωματιάκι του ζούσε σα μοναχός.
Μέσα στον κόσμο μοναχός.
-Τη στάση αυτή απέναντι στη ζωή
δυσκολεύτηκα να τη περιβάλλω με σιωπή
δίχως αναλύσεις και γιατί.-

Μικρή όταν πήγα πρώτη φορά
στο σπιτάκι του κήπου να τον ειδοποιήσω
για κάτι που τον ήθελε η μαμά,
ξαφνιάστηκα. Μπήκα και βγήκα με τη μία.
Φοβήθηκα. Ήταν σκοτεινά
και είχε λίγα πράματα παλιά.
Τέτοιο σπίτι δεν είχα δει άλλη φορά.

Μεγάλωσα....
σαν τα δέντρα του κήπου μας και 'γω
εκείνα με τη φροντίδα του ήλιου
του νερού, της γης, του Φανερού
και 'γω
με τη φροντίδα τόσων ανθρώπων γύρω μου
και του καιρού που μεγαλώνει τους μικρούς
σιγά- σιγά...
με λόγια, φαγητά, ποτά
μουσικές, σιωπές, φόβους, θυμούς
λύπες, χαρές, δισταγμούς, παρορμητισμούς
μέσα και έξω από κήπους...
Μεγάλωσα...

Στους γάμους χαίρονται
στους γάμους δε λυπούνται.
Γιατί έβαλα τα κλάματα;
Έπρεπε να χαρώ. Να ευχηθώ.
Εικόνες...
από τότε που κρυβόμουν
κι έκλαιγα και φοβόμουν
που όλοι οι μεγάλοι μαυροφορεμένοι
ακολουθούσαν τη νεκρή
με στοίχειωσαν.
Γρήγορα σφάλισα τ' αφτιά στα μοιρολόγια
κι' απόστρεψα τα μάτια της μνήμης
που είδαν το νέο άντρα
να τον βαστάζουν δύο για ν΄ανεβεί.
Τον έδιωξα από μπροστά μου, εκείνον τον Φανερό.

Μπήκαμε στην εκκλησία
την περασμένη Κυριακή.
Γαμπρός και νύφη εκεί
με άσπρα μαλλιά
αγκαζέ.
Στημένοι απέναντι από το ιερό.
Πουκάμισο άσπρο, μαύρο παντελόνι αυτός
κι αυτή γαλάζιο φόρεμα μακρύ.
Καλεσμένοι λιγοστοί.
Παπάς στ' άσπρα άμφια
πετραχείλι γαλαζοχρυσό
άρθρωση καθαρή.
Μέσα δροσιά
έξω ηττημένη η κάψα του μεσημεριού.
Ήλιος φιλτραρισμένος
απ' τα χρωματιστά τζαμάκια
θαμπό ουράνιο τόξο σκορπισμένο
φώτιζε την τελετή.

Σε σπαστά ελληνικά
άκουσα δίπλα μου μία κυρία:
" Θα φύγουν αμέσως για τον Καναδά
η Μισέλ σε μία εβδομάδα πιάνει δουλειά".

" Να ζήσετε"
"Να ευτυχήσετε"
είπε πριν από μένα η μαμά
με έκδηλες χαρές, με φιλιά.
Είπα "να ζήσετε" σχεδόν ψιθυριστά.
Ευτυχώς τους αγκάλιασα.
Ένιωσα καλά.

Η ΓΗ ΜΟΥ

Η   ΓΗ  ΜΟΥ

Με ατέλειωτο στα χρώματα του πράσινου ριγέ
στης Άνοιξης τον ερχομό
απαντώ
και στους κύκλους που ορίζω, φυλάω
τις καστανιές μου και το σπίτι.
Καμαρώνω.
Χάρηκα που υπάκουσε στους χειρισμούς μου η κοπτική μηχανή.
Έτσι όπως βλέπω τώρα τη φωτογραφία 
βλέπω από ψηλά τη γη μου
εγώ, ο δουλευτής της χαράς
γιατί χαρά μου δίνει που την υπηρετώ.
Ταξίδια δεν έκανα στον ουρανό.
Κι ούτε θέλω να κάνω.
Ο θόλος του μόνο για σκέψεις, για ενατενίσεις. Μόνο αυτό.
Εγώ λατρεύω το χώμα που πατώ.
Μ' ένα ανεμόπτερο πετούσε ο γεωπόνος
και με φωτογραφίες όρισε τον τόπο της ευθύνης του.
Να κάνει σχέδια, να στείλει τις αναφορές του
αυτό του είχε ανατεθεί.
Απλώς κάποιες φωτογραφίες τον μάγεψαν
και θέλησε με κάποιους να τις μοιραστεί.

                                               


                                         Για φιλόζωους αποκλειστικά

   Στο σαλόνι του Λευτέρη
προτού έρθει  η κότα η Μαίρη
η ζωή της ήταν άλλη
σε μια αυλή στην Αμφιάλη.

Στο σαλόνι του Λευτέρη
δίπλα απ' τη μεγάλη φτέρη
πεταρίζει η Ραλού
στο κλουβί από μπαμπού.
Δώρο είναι η καρδερίνα
του την είχε φέρει η Ντίνα
η ξαδερφή του απ' τη Βυτίνα.

Στο σαλόνι του Λευτέρη
ένα μήνα το Καλοκαίρι
έχει χάδια, ύπνο, φαί
ο σκύλος τους Θεμιστοκλή
επειδή το αφεντικό του
έχει το αυχενικό του
πηγαίνει στη Χαλκιδική
για θεραπεία ειδική
που γίνεται μόνο εκεί.

Συνταξιούχος ο Λευτέρης
δέκα χρόνια ήταν λαντζέρης
και τριάντα ταπετσέρης.
Απ' όταν αφουγκράστηκε
τι θέλει, τι ζητά
να 'χει για συντροφιά
γυναίκα δεν ευδόκησε μαζί του για να ζήσει
εκτός γάμου αρνήθηκε παιδιά να αποκτήσει
κι ακάλεστη όταν μπήκε
στο σπίτι η μοναξιά
κάτι συνέβη μέσα του
ζήτησε συντροφιά.

Σιγά- σιγά φανήκανε
και στο σαλόνι μπήκανε.
Η Μαίρη, η Ραλού και ο σκύλος του Θεμιστοκλή
συγκάτοικοι που έδιωξαν την κρύα μοναξιά
και στου Λευτέρη την καρδιά χάρισαν ζεστασιά.

Καλοκαίρι στη λαϊκή

                             Καλοκαίρι στη λαϊκή
Ελάτε στο βασιλιάά...
Ελάτε στο βασιλιάά...
ακούω, κάποιος φωνάζει
μα δεν τον βλέπω πουθενά.

Εγώ κρατάω σφιχτά το χέρι της γιαγιάς
όχι μόνο γιατί το υποσχέθηκα στη μαμά
αλλά εδώ φοβάμαι μη χαθώ πραγματικά.
Τέτοια ανακατωσούρα είδα μόνο
το Καλοκαίρι στο πανηγύρι στον Αη- Λια
που πήγα με τη θεία Αθηνά.
Ελάτε στο βασιλιάά
Ελάτε στο βασιλιάά...
ωωχ ..., ακούγεται πιο δυνατά
μου πήρε τα αφτιά
μάλλον είμαστε πολύ κοντά στο Βασιλιά.
Και πραγματικά!
Στεκόμαστε μπροστά του με τη γιαγιά.
Δεν βλέπω όμως τίποτα βασιλικό.
Στέμα, στολίδια, ρούχα μακριά φανταχτερά
εγώ, τέτοια περίμενα να δω
γιατί, σκέφτηκα, κάποιος θα ντύθηκε βασιλιάς στη λαϊκή
έτσι όπως ντύνονται κλόουν, ξυλοπόδαροι, μερικοί
που τους βρίσκουμε όταν πάμε στην αγορά
για να πάρουμε ρούχα, παπούτσια, δώρα , σχολικά....
Ετούτος ο βασιλιάς από πάνω φοράει φανέλα σαν τις δικές μου
αλλά από κάτω δεν βλέπω επειδή
τα καρπούζια μπροστά ένα σωρό
ολόκληρα κι ένα χοντρές φέτες, κάνουν βουνό.
Κυρία μου...! λέει στη γιαγιά ο βασιλιάς
και με κανονική φωνή. Όχι δυνατά
δοκίμασε, καρδιά
από ένα καρπούζι, ένα κομματάκι
το βγάζει με μία μαχαιριά
και το δίνει στη γιαγιά.
Εγώ φοβάμαι μήπως κάποιος κοπεί
αυτό το μαχαιράκι φαίνεται επικίνδυνο πολύ.
"Μμμμ!!!... πραγματικά!
τι γλύκα! τι γεύση είναι αυτή!
Βασιλιάς το καρπούζι
καλά κάνεις και φωνάζεις εσύ"
λέει η γιαγιά.

Στη λαϊκή όλοι το ξέρουν
μαζί με αυτούς τώρα και' γω
το Καλοκαίρι το καρπούζι
είναι ο βασιλιάς εδώ.

                        

 Διαχείριση σκουπιδιών

Σήμερα στο σχολείο τρεις φορές μπράβο μου είπε ο κύριος και 'γω
κοίταξα την Σοφία, το Θανάση και τη Μαρία
-που με κοροϊδεύουν πολλές φορές όταν δεν λέω καλά την ιστορία-
με βλέμμα αυστηρό.
Στραβομουτσούνιασαν, γυρνώντας να με δουν με απορία
τους κακοφάνηκε που τους πήρα τα πρωτεία. 
Αυτά που γράφει ο Τάσος είπε ο κύριος  στην τάξη
είναι αλήθειες που όλοι πρέπει να τις συνδέσουμε παιδιά
με τα μικροπράγματα που ο καθένας μας μπορεί να κάνει
είναι ένας τρόπος και αυτός να μην γεμίζουνε οι κάδοι.
Σας διαβάζω , ακούστε σας παρακαλώ
και ανοίξτε τα μάτια σας ,γύρω μας υπάρχουν  λύσεις
στο πρόβλημα της διαχείρισης κάποιων σκουπιδιών.

Τα σκουπίδια μολύνουν το περιβάλλον
όλοι το ξέρουμε αυτό
και 'μεις εδώ που έχουμε όλοι ζωντανά
πολλά αποφάγια μας μπορούμε να τα δίνουμε σ' αυτά.
Έτσι κάνουμε οικονομία αφού αγοράζουμε λιγότερες έτοιμες τροφές
που άμα , όπως λέει ο πατέρας μου, βάλεις και στην Κόρινθο τις διαδρομές
άμα βάλεις και τα βάρη που σηκώνουμε , τις πληρώνουμε χρυσές.
Δέκα φορές πήγε στο γιατρό, έβγαλε ακτινογραφίες
και 15 μέρες που έμεινε ξαπλωμένος στο σπίτι,
έκανε φυσικοθεραπείες.
Πήγαν πίσω όλες του οι δουλειές.
Γιατί; Γατί κουβάλησε και των δύο θείων μου  τις ζωοτροφές.
Όταν ταίζουμε τα ζώα φυσικές και όχι επεξεργασμένες τροφές
λέει ο μπαμπάς,
 σίγουρα είναι για την υγεία τους πιο καλές.
Ούτε μαζεύονται κουνούπια και ποντίκια στους κάδους
ούτε γάτες ούτε σκυλιά
γιατί αφού  δένουμε  τις σακούλες για να  πάμε τα σκουπίδια εκεί,
όλα τα ζώα   που δεν έχουν αυλή και αφεντικό
σκίζουν τις σακούλες και γεμίζουν το δρόμο
όταν ανακατεύουν για να βρούνε φαγητό.
Εμείς, λέει ο πατέρας μου, εμείς, το κάθε σπιτικό
μπορούμε να προστατέψουμε το περιβάλλον
μπορούμε να έχουμε τη μικρή μας πόλη καθαρή
λιγοστεύοντας τα σκουπίδια μας για αρχή.
Και  η σοδειά που δεν αγοράζουν οι εμπόροι
άμα κανονίσουν οι αγρότες να πηγαίνει στις αυλές
τότε για 2-3 μήνες  δεν θα χρειαστεί κανένας ζωοτροφές.
Η μικρή μας πόλη πρέπει να είναι καθαρή.
Για την υγεία μας και για την ανάπτυξη την οικονομική.
Φτιάξαμε το λαογραφικό μας μουσείο στην πλατεία
Περιμένουμε επισκέπτες, αυτοί θα αφήσουν λεφτά
απαγορεύεται να βλέπουν ξεχειλισμένους κάδους
και στο δρόμο πάνω από τα σκουπίδια
γατιά, ποντίκια ,αδέσποτα σκυλιά.

Όλα αυτά τα λέει ο μπαμπάς μου  με το θείο Στράτο
που έχει θέση στο Δημοτικό συμβούλιο στο Κιάτο
και 'γω τα ακούω κι ας είμαι στο δωμάτιό μου
και ας νομίζουν ότι παίζω  με το κινητό μου.

                               Για... παππούδες και γιαγιάδες

Η γιαγιά μου η Ευτυχία
από την Αμφιλοχία
πάντοτε μας φέρνει αβγά.
Ποτέ δεν έρχονταν παλιά.
Έτσι λέει η μαμά.
Πού να το ξέρω εγώ αυτό;
γίνονταν πριν να γεννηθώ.
Και πιο μετά που ήμουν μωρό με μπιμπερό
μέχρι να πάω Δημοτικό
η γιαγιά μου η Ευτυχία
με τον παππού και με τη θεία
ζούσανε στη Γερμανία.
Ο παππούς πέθανε κεί
στα ξαφνικά από συγκοπή
και απ' ότι λένε όλοι
με είχε μες το πορτοφόλι.
- φωτογραφία εγώ μωρό
που την έχω δει και 'γω
μου την έδειξε μια μέρα
στο σπίτι της η θεία Γωγώ-.

Το Καλοκαίρι πάμε στην Αμφιλοχία.
Μένουμε στη γιαγιά Ευτυχία.
Εκεί περνάω καταπληκτικά.
Ταϊζω τις κότες και τα γαλιά με τη γιαγιά
παίζω με τα παιδιά από τη γειτονιά
και κάθε απόγευμα στην παραλία μέχρι αργά...
ως να βουτήξει κόκκινος ο ήλιος στα νερά.
Ευτυχώς!!!!...
γι αυτό λέει κάθεται η μαμά.
Δεν βιάζεται. Τις πιο πολλές δουλειές τις κάνει η γιαγιά!

                                              ασκήσεις ΥΠΟΜΟΝΗΣ

                                        Δεν είναι τ' άνθη της ροδιάς

                                        σε βάζα για να μπούνε

                                        κι όποιος τα κόβει δε νογά

                                        Άνοιξη τι σημαίνει

                                        δεν ξέρει να προσμένει...

                                        κι όποιος τα κόβει ας τσιμπηθεί

                                        του πρέπει να τιμωρηθεί  

                                        έτσι ίσως αναρωτηθεί

                                        κάτι κακό πως κάνει

                                        έχει πιο πέρα, θα τα βρει

                                        άνθη που δεν καρπίζουν

                                        που ομορφιά κι αρώματα

                                        όπου κι αν μπουν χαρίζουν.

                                        

 Ένας ΓΚΑΦΑΤΖΗΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ
Πολύ με στεναχώρεσαν
πάλι όλοι οι δικοί μου
εκφράσανε παράπονα
για τη γλυκιά φωνή μου

-Δεν είσαι βάτραχος εσύ
τι έγινε; τι έφαγες;
και άλλαξε η φωνή σου;
Μες τα κοά κοά κοά
ακούμε κότσιφα λαλιά
ούτε καταλαβαίνουμε
τι λες όταν λαλείς
πρέπει να βρεις τον τρόπο
ταχειά να γιατρευτείς.

-Πολύ προβληματίζομαι
ψάχνω για την αιτία
που άλλαξε τη φωνή μου
γιατί  'ναι κρίμα που μαζί
άλλαξε κι η ζωή μου.
Εχθρός είναι ο κότσιφας
τι κι αν γλυκά λαλεί;
Γι 'αυτόν οι βάτραχοι είναι
μεζέδες εκλεκτοί.
Κι όταν εγώ όπως αυτός
λαλώ και δεν κοάζω
σώπα μου λένε, μας τρομάζεις
τι φωνή είναι αυτή που βγάζεις;

Ψάξε απο 'δω, ψάξε από 'κει
να δω τι σχέση έχω εγώ με το πουλί
μήπως  κάτι  μας ένωσε, κάποια στιγμή
που πήρα τη φωνή του κι έχασα τη δική μου...
Θυμήθηκα στα ξαφνικά!
Ήταν πρωί , με τη δροσιά
που βγήκα για να φάω
ωραία ανθρώπων φαγητά
που θα 'χανε αφήσει
γιατί εκεί, στην ποταμιά
την προηγούμενη βραδυά
γιορτή είχανε στήσει.
Και είδα ότι με πρόλαβε
κότσυφας ορεξάτος
που όσο τσιμπολόγαγε
εγώ ήμουν κρυμμένος
κι όλο ξεροκατάπινα
τι να 'κανα ο καημένος;
Κάποτε το αποφάσισε
πέταξε μακριά
κι αμέσως βγήκα και εγώ
έλπιζα να 'βρω φαγητό
προτού φανούν και άλλοι
γιατί η πείνα το πρωί
είναι πολύ μεγάλη.
Έφαγα, έμειναν πολλά
και όλα πειραγμένα
από  αυτόν που πρόλαβε
κι ήρθε πριν από μένα.
Εκεί λοιπόν, τι συμφορά!
Εκεί έπαθα τη ζημιά.
Πήρα από τ' αποφάγια
του κότσυφα ουσία
που έκανε τα κοά λαλιά!
Την βρήκα την αιτία.

Τώρα εδώ στα αψηλά
με αγκαθόμελο
γαργάρες κάνω
γδέρνεται ο λαιμός μου, πονάω
αλλά λαλιά κότσυφα , το ξέρω,
δεν θα ξαναβγάλω.

              Μ Υ Ρ Ω Δ Ι Ε Σ

Σηκώθηκα και 'γω σήμερα πρωί -πρωί.

Τοσες μέρες ακούω τον παππού που μαλώνει με τη γιαγιά
και από τις φωνές του ξυπνάω αλλά δεν σηκώθηκα μέχρι τώρα από το κρεβάτι.
Κουκουλωνόμουν και κοιμόμουν ξανά
γιατί τέλειωνε γρήγορα η φασαρία
μάλλον κάτι θα έκανε η γιαγιά
που ξέρει τα χούγια του και τις παραξενιές του όπως λέει και η μαμά.
Σήμερα όμως σηκώθηκα και 'γω πρωί- πρωί.
Σήμερα  οι φωνές του παππού κράτησαν πολύ
κι έτσι κατέβηκα να δω τι γίνεται κάτω στην αυλή.
Ο παππούς χτυπάει  το μπαστούνι κάτω δυνατά
και δείχνει το μέρος που θέλει να βάλει η γιαγιά το τραπεζάκι.
Η γιαγιά το κουβάλησε από τη βεράντα και το αφήνει εκεί κοντά στη θέση που της είπε ο παππούς.
Αμέσως φεύγει στην κουζίνα βιαστικά για να μη χυθεί είπε ο καφές
και ο παππούς, βάζει τις φωνές:
"Μισές δουλειές, μισές δουλειές
κι εσύ μικρέ γιατί δεν κοιμάσαι; τι θες;"
Λέω, με ξύπνησες παππού
και σήμερα όπως και πολλές άλλες φορές.
Γιατί κάθε πρωι βάζεις τις φωνές;
Επειδή γίνονται μισές δουλειές μου απαντάει θυμωμένα
αφού της το' χω πει,ξέρει πού θέλω να πίνω τον καφέ μου
γιατί το παίρνει το τραπεζάκι και την καρέκλα απο 'δω;
Έρχεται η γιαγια με το δίσκο από την κουζίνα, τον αφήνει πάνω στο τραπέζι
και πηγαίνει πάλι βιαστικά να φέρει την καρέκλα.
Την αφήνει  δίπλα στο τραπεζάκι και με ρωτάει, θέλεις πρωϊνό;
Θέλω της λέω και πήγα και πήρα μία καρέκλα και 'γω.
Τόσο πρωί δεν έχω φάει άλλη φορά.
Η μαρμελάδα βερύκοκο που έφτιαξε η γιαγιά είναι καταπληκτική.
 Ο παππούς ήρεμος πίνει τον καφέ του. Ούτε που μου δίνει σημασία.
Κλείνει  τα μάτια  μερικές φορές και η μόνη λέξη που ακούω είναι ,μυρωδιές.
Ακούς; Μου λέει κάποια στιγμή
" όλα γίνονται γι αυτό το γιασεμί.
Ξέρεις πόσο καιρό έψαχνα, πριν 5 χρόνια τώρα, να βρω την ποικιλία αυτή;
Κι έρχεται η γιαγιά σου και μου βάζει το τραπέζι όπου θέλει αυτή.
'Οχι παιδί μου. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάσει την απόλαυση αυτή.
Το ξέρει. Τόσες φορές της το 'χω πει.
Ο πρωϊνός καφές δίπλα απ' το γιασεμί μου
είναι ευτυχίας χρόνος που αρωματίζει τη ζωή μου"
Αυτό που  είπε ο παππούς μου αρέσει πολύ
 αμέσως σκέφτομαι για τις πρωϊνές φωνές του έχει σπουδαία δικαιολογία.
Σηκώνομαι.
Πάω να ντυθώ , έχω σχολείο παππού
σήμερα έχω διαγώνισμα στη γεωγραφία.

                                ΤΑ     ΠΑΓΩΤΑ
"Αααα!!!... Πολύ γρήγορα φτάσαμε κυρία Ναυσικά.
Εγώ όταν ήρθα με τη μαμά μου περάσαμε από την πλατεία
το θυμάμαι πολύ καλά
αλλά μετά από ώρα ήρθαμε εδώ.
Πείτε και στη μαμά μου πώς ερχόμαστε σας παρακαλώ
από τους δρόμους που ξέρετε εσείς.
Όταν είναι για παγωτό δεν  γίνεται να καθυστερούμε
εμείς... εμείς ξέρετε κυρία Ναυσικά, πείτε κι σεις κορίτσια,
εμείς ανησυχούμε. 
 Άμα είναι για τέτοιο παγωτό
θέλουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται να το γευτούμε."
Γέλασε η κυρία Ναυσικά
αφού και οι δύο κόρες της μιλώντας  η μία απανωτά στην άλλη , της είπαν : -"Σωστά , ναι μαμά , καλά λέι η Κάθυ,ανησυχούμε.
Αυτό γίνεται όταν περιμένουμε παγωτό
και μάλιστα από το ζαχαροπλαστείο αυτό.
-Ξέρεις πόσους συνδυασμούς από χρώματα, από γεύσεις σχεδιάζουμε προτού ακόμα ξεκινήσουμε;
Με τόσες εικόνες από παγωτά που στέλνουμε με τα μηνύματα
μες το μυαλό είναι σαν να έχουμε να λύσουμε προβλήματα.
-Καιαιαι επειδή θα πάρουμε ένα παγωτό
τα πολλά προβλήματα πρέπει να γίνουν ένα
 αυτό κι αν είναι σπαζοκεφαλιά! Για τον καθένα!.
Ποιο θα είναι το πιο ωραίο; το πιο νόστιμο παγωτό;
Θα βρούμε στο ζαχαροπλαστείο λύση στο πρόβλημά μας ;
Θα 'χει το κάθε χρώμα τη γεύση που φανταστήκαμε;
θα μας φτιάξουν με εργαλεία ειδικά τα σχέδια που σκεφτήκαμε;
-Ανησυχούμε μαμά, ανησυχούμε τι θα βρούμε
δεεεν γίνεται και να χανόμαστε στους δρόμους, να καθυστερούμε."

- Σταματήστε κορίτσια, φτάσαμε. Μια χαρά μας έφερε η κυρία Ναυσικά.
Πο! πο! κοιτάξτε ! Παγωτά χρωματιστά βουνά!
Και τρούφες και σιρόπια και μπισκοτάκια!
Εγώ τα βλέπω όλα τα υλικά από το παγωτό μου
θα πω στη δεσποινίδα, πώς θέλω το δικό μου.

Έφτιαξε η δεσποινίς το παγωτό μου
έφτιαξε και των φιλενάδων μου τα παγωτά
σε ένα δισκάκι τρία χωνάκια χρωματιστά
όλα γύρω- γύρω τυλιγμένα με χαρτοπετσέτες
φούξια με άσπρα πουά
επάνω στο τραπέζι μας περιμένουν
"σα λουλούδια σε γλαστράκι
ορμήξτε κορίτσια, λιώνουν  τα παγωτά".
είπε η κυρία Ναυσικά
Τα χόρτασαν τα μάτια μας, μακάρι κι η κοιλιά μας
 τρέχουν τα σάλια μας, να τα γευτούμε
 πάει, λύθηκε το πρόβλημα. Τι το καθυστερούμε;

Μάνα

Μάνα

Μικροί πρίγκηπες όλοι εμείς
ριγμένοι στο ταξίδι της ζωής.
Κάποιοι  εξερευνητές όλης της γης
κι άλλοι αδιάφοροι για τ' άγνωστα, τα μακρινά
 ποτέ  δεν φύγαν απ' το σπίτι που γεννήθηκαν
μα είν του μυαλού ταξίδι η ζωή, κι αυτοί περιπλανήθηκαν.

 Βουνό απάτητο η ζωή
ποιος βλέπει τα σημάδια
όταν λαλεί πουλί;
χαρές και λύπες κοντραρίζονται  κι εμείς
πότε έτοιμοι, πότε αιφνιδιασμένοι
προχωράμε αλλαγμένοι.

Μικρός πρίγκηπας κι εγώ ,όπως εσείς
το τριαντάφυλλο που μ' " εξημέρωσε"ευχαριστώ
μάνα μου μ' έμαθες να ζω
απ' το δικό σου νοιάξιμο έμαθα ν' αγαπώ
καιρούς σποράς, καιρούς θερισμού κοπιαστικούς μετρώ
και συνεχίζω
τώρα είμαι τριαντάφυλλο και'γω.

      Μαρτίτσι

Σε Μάρτη ανήλιο
τέτοιο βραχιόλι τι βάζω;
τ' ασπροκόκκινο κορδόνι μου ακόμα περιμένει
ο ήλιος εμάς μας ξέχασε
κάπου αλλού πηγαίνει...
Και 'συ
στου Χειμώνα τα χούγια
τι αγκιστρώθηκες Μάρτη;
Η Άνοιξη, σκέψου, σε έχει μπροστάρη
τι κάνεις καπρίτσια;
Πολλοί σαν και μένα
φορέσαν μαρτίτσια
κι όσο ήλιος δε βγαίνει
θαμπό είναι, βαραίνει
το βραχιόλι στο χέρι.
Του ήλιου παράγγειλε
νωρίς να τα βρείτε
κι οι δύο με τόλμη
μαζί, ενωθείτε
τα σύννεφα διώξτε
το φως να φανεί
ο ήλιος να κάψει
το κάθε μαρτίτσι να γίνει στολίδι
Ήλιος και Μάρτης, θυμάστε; Είστε φίλοι.
Αρχίστε λοιπόν εν' ακόμα παιχνίδι...

Τα σύννεφα χάθηκαν
ο ήλιος καυτός
κόσμος πολύς
στους δρόμους χαμός
κι εμείς ξεμανίκωτοι
τώρα στην αυλή
χρώμα ροζ τριαντάφυλλο στα μάγουλα φοράμε
με το βραχιόλι σου Άνοιξη, σε χαιρετάμε.