Ο κηπουρός

                                         

             

                                   Ο Κηπουρός

Την περασμένη Κυριακή
στην Άγια Θέκλα στη Χαλκιδική
έγινε γαμπρός ο κύριος Φανερός
και ήταν η δεύτερη φορά
που επιβάλλονταν γι αυτόν να ανεβούμε
κατακαλόκαιρο τόσα σκαλιά.

Τριανταδύο χρόνια ήταν μοναχός του ο κύριος  Φανερός
τόσα ήταν που δούλευε σε μας, σαν κηπουρός.
Πώς πέρασε ο καιρός;
Λιγόλογος, αθόρυβος, τακτικός
στο δωματιάκι του ζούσε σα μοναχός.
Μέσα στον κόσμο μοναχός.
-Τη στάση αυτή απέναντι στη ζωή
δυσκολεύτηκα να τη περιβάλλω με σιωπή
δίχως αναλύσεις και γιατί.-

Μικρή όταν πήγα πρώτη φορά
στο σπιτάκι του κήπου να τον ειδοποιήσω
για κάτι που τον ήθελε η μαμά,
ξαφνιάστηκα. Μπήκα και βγήκα με τη μία.
Φοβήθηκα. Ήταν σκοτεινά
και είχε λίγα πράματα παλιά.
Τέτοιο σπίτι δεν είχα δει άλλη φορά.

Μεγάλωσα....
σαν τα δέντρα του κήπου μας και 'γω
εκείνα με τη φροντίδα του ήλιου
του νερού, της γης, του Φανερού
και 'γω
με τη φροντίδα τόσων ανθρώπων γύρω μου
και του καιρού που μεγαλώνει τους μικρούς
σιγά- σιγά...
με λόγια, φαγητά, ποτά
μουσικές, σιωπές, φόβους, θυμούς
λύπες, χαρές, δισταγμούς, παρορμητισμούς
μέσα και έξω από κήπους...
Μεγάλωσα...

Στους γάμους χαίρονται
στους γάμους δε λυπούνται.
Γιατί έβαλα τα κλάματα;
Έπρεπε να χαρώ. Να ευχηθώ.
Εικόνες...
από τότε που κρυβόμουν
κι έκλαιγα και φοβόμουν
που όλοι οι μεγάλοι μαυροφορεμένοι
ακολουθούσαν τη νεκρή
με στοίχειωσαν.
Γρήγορα σφάλισα τ' αφτιά στα μοιρολόγια
κι' απόστρεψα τα μάτια της μνήμης
που είδαν το νέο άντρα
να τον βαστάζουν δύο για ν΄ανεβεί.
Τον έδιωξα από μπροστά μου, εκείνον τον Φανερό.

Μπήκαμε στην εκκλησία
την περασμένη Κυριακή.
Γαμπρός και νύφη εκεί
με άσπρα μαλλιά
αγκαζέ.
Στημένοι απέναντι από το ιερό.
Πουκάμισο άσπρο, μαύρο παντελόνι αυτός
κι αυτή γαλάζιο φόρεμα μακρύ.
Καλεσμένοι λιγοστοί.
Παπάς στ' άσπρα άμφια
πετραχείλι γαλαζοχρυσό
άρθρωση καθαρή.
Μέσα δροσιά
έξω ηττημένη η κάψα του μεσημεριού.
Ήλιος φιλτραρισμένος
απ' τα χρωματιστά τζαμάκια
θαμπό ουράνιο τόξο σκορπισμένο
φώτιζε την τελετή.

Σε σπαστά ελληνικά
άκουσα δίπλα μου μία κυρία:
" Θα φύγουν αμέσως για τον Καναδά
η Μισέλ σε μία εβδομάδα πιάνει δουλειά".

" Να ζήσετε"
"Να ευτυχήσετε"
είπε πριν από μένα η μαμά
με έκδηλες χαρές, με φιλιά.
Είπα "να ζήσετε" σχεδόν ψιθυριστά.
Ευτυχώς τους αγκάλιασα.
Ένιωσα καλά.