Η ΓΗ ΜΟΥ

Η   ΓΗ  ΜΟΥ

Με ατέλειωτο στα χρώματα του πράσινου ριγέ
στης Άνοιξης τον ερχομό
απαντώ
και στους κύκλους που ορίζω, φυλάω
τις καστανιές μου και το σπίτι.
Καμαρώνω.
Χάρηκα που υπάκουσε στους χειρισμούς μου η κοπτική μηχανή.
Έτσι όπως βλέπω τώρα τη φωτογραφία 
βλέπω από ψηλά τη γη μου
εγώ, ο δουλευτής της χαράς
γιατί χαρά μου δίνει που την υπηρετώ.
Ταξίδια δεν έκανα στον ουρανό.
Κι ούτε θέλω να κάνω.
Ο θόλος του μόνο για σκέψεις, για ενατενίσεις. Μόνο αυτό.
Εγώ λατρεύω το χώμα που πατώ.
Μ' ένα ανεμόπτερο πετούσε ο γεωπόνος
και με φωτογραφίες όρισε τον τόπο της ευθύνης του.
Να κάνει σχέδια, να στείλει τις αναφορές του
αυτό του είχε ανατεθεί.
Απλώς κάποιες φωτογραφίες τον μάγεψαν
και θέλησε με κάποιους να τις μοιραστεί.

                                               


                                         Για φιλόζωους αποκλειστικά

   Στο σαλόνι του Λευτέρη
προτού έρθει  η κότα η Μαίρη
η ζωή της ήταν άλλη
σε μια αυλή στην Αμφιάλη.

Στο σαλόνι του Λευτέρη
δίπλα απ' τη μεγάλη φτέρη
πεταρίζει η Ραλού
στο κλουβί από μπαμπού.
Δώρο είναι η καρδερίνα
του την είχε φέρει η Ντίνα
η ξαδερφή του απ' τη Βυτίνα.

Στο σαλόνι του Λευτέρη
ένα μήνα το Καλοκαίρι
έχει χάδια, ύπνο, φαί
ο σκύλος τους Θεμιστοκλή
επειδή το αφεντικό του
έχει το αυχενικό του
πηγαίνει στη Χαλκιδική
για θεραπεία ειδική
που γίνεται μόνο εκεί.

Συνταξιούχος ο Λευτέρης
δέκα χρόνια ήταν λαντζέρης
και τριάντα ταπετσέρης.
Απ' όταν αφουγκράστηκε
τι θέλει, τι ζητά
να 'χει για συντροφιά
γυναίκα δεν ευδόκησε μαζί του για να ζήσει
εκτός γάμου αρνήθηκε παιδιά να αποκτήσει
κι ακάλεστη όταν μπήκε
στο σπίτι η μοναξιά
κάτι συνέβη μέσα του
ζήτησε συντροφιά.

Σιγά- σιγά φανήκανε
και στο σαλόνι μπήκανε.
Η Μαίρη, η Ραλού και ο σκύλος του Θεμιστοκλή
συγκάτοικοι που έδιωξαν την κρύα μοναξιά
και στου Λευτέρη την καρδιά χάρισαν ζεστασιά.

Καλοκαίρι στη λαϊκή

                             Καλοκαίρι στη λαϊκή
Ελάτε στο βασιλιάά...
Ελάτε στο βασιλιάά...
ακούω, κάποιος φωνάζει
μα δεν τον βλέπω πουθενά.

Εγώ κρατάω σφιχτά το χέρι της γιαγιάς
όχι μόνο γιατί το υποσχέθηκα στη μαμά
αλλά εδώ φοβάμαι μη χαθώ πραγματικά.
Τέτοια ανακατωσούρα είδα μόνο
το Καλοκαίρι στο πανηγύρι στον Αη- Λια
που πήγα με τη θεία Αθηνά.
Ελάτε στο βασιλιάά
Ελάτε στο βασιλιάά...
ωωχ ..., ακούγεται πιο δυνατά
μου πήρε τα αφτιά
μάλλον είμαστε πολύ κοντά στο Βασιλιά.
Και πραγματικά!
Στεκόμαστε μπροστά του με τη γιαγιά.
Δεν βλέπω όμως τίποτα βασιλικό.
Στέμα, στολίδια, ρούχα μακριά φανταχτερά
εγώ, τέτοια περίμενα να δω
γιατί, σκέφτηκα, κάποιος θα ντύθηκε βασιλιάς στη λαϊκή
έτσι όπως ντύνονται κλόουν, ξυλοπόδαροι, μερικοί
που τους βρίσκουμε όταν πάμε στην αγορά
για να πάρουμε ρούχα, παπούτσια, δώρα , σχολικά....
Ετούτος ο βασιλιάς από πάνω φοράει φανέλα σαν τις δικές μου
αλλά από κάτω δεν βλέπω επειδή
τα καρπούζια μπροστά ένα σωρό
ολόκληρα κι ένα χοντρές φέτες, κάνουν βουνό.
Κυρία μου...! λέει στη γιαγιά ο βασιλιάς
και με κανονική φωνή. Όχι δυνατά
δοκίμασε, καρδιά
από ένα καρπούζι, ένα κομματάκι
το βγάζει με μία μαχαιριά
και το δίνει στη γιαγιά.
Εγώ φοβάμαι μήπως κάποιος κοπεί
αυτό το μαχαιράκι φαίνεται επικίνδυνο πολύ.
"Μμμμ!!!... πραγματικά!
τι γλύκα! τι γεύση είναι αυτή!
Βασιλιάς το καρπούζι
καλά κάνεις και φωνάζεις εσύ"
λέει η γιαγιά.

Στη λαϊκή όλοι το ξέρουν
μαζί με αυτούς τώρα και' γω
το Καλοκαίρι το καρπούζι
είναι ο βασιλιάς εδώ.