Παγκόσμια ημέρα Αποταμίευσης

 Παγκόσμια ημέρα Αποταμίευσης

Την κάθε μέρα που περνά
μαθαίνω πράματα πολλά
γράμματα και αριθμοί
μου δίνουν απαντήσεις
που είναι περισσότερες 
από τις ερωτήσεις.

Αυτή η σπουδαία η δουλειά
γίνεται στο σχολείο
αλλά όπως λέει κι η μαμά
την κάθε μέρα που περνά
μαθαίνω πράματα πολλά...
απ' ό,τι ακούσω, ό,τι δω
ό,τι μυρίσω, ό,τι γευτώ
απ' ό,τι πιάσω, ό,τι αγγίξω
ό,τι κρατήσω, ό,τι αφήσω
για ό,τι με κάνει να χαρώ
για ό,τι με κάνει να δακρύσω
το πότε πρέπει να μιλώ
πότε να σιωπήσω.

Όοολα αυτά τα πράματα
μαζεύονται καιρό
και έχω καταλάβει
θααα...συνεχίσει αυτό.
Βρίσκουνε θέση σε δύο καθιστικά
το ένα το μυαλό μου, το άλλο η καρδιά.

Σήμερα λοιπόν μου...ήρθε
για την αποταμίευση να πω
κάτι διαφορετικό.
Όοοο,τι έχω μάθει μέχρι τώρα
και ό,τι θα μάθω στο μετά
έτσι όπως γίνονται πολλά
κι ωραία φυλαγμένα
αυτό είναι αποταμίευση
να Ξέρεις, 
πιο σπουδαίο απ' τα λεφτά για μένα.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΠΑΝΑΚΗΣ

 

Την άλλη μέρα, μετά την Πρωτοχρονιά
έχουν γενέθλια η Δανάη και ο Θωμάς.
Στο πάρτι τους είμαστε καλεσμένοι
τέσσερα παιδιά από την πολυκατοικία
δύο ξαδέρφια τους από τον Πειραιά
και μία άλλη κοπέλα που είναι πιο μεγάλη από μας
αλλά…, δεν ξέρω τι την έχουν η Δανάη κι ο Θωμάς.
Τρίτη χρονιά.
Να ‘μαστε πάλι.
Χτυπάμε το κουδούνι εμείς
κι ακούμε που ανεβαίνει από τις σκάλες
με τα παιδιά του ο κύριος Παντελής.
Πάλι συγκεντρωμένοι στο σαλόνι.
Όλα πολύ ωραία στολισμένα
τα δίδυμα με ρούχα γιορτινά
με παιχνίδια στα χέρια τριγυρνάνε
είναι τα δώρα τους, μας τα δείχνουν
κι αμέσως τα παρατάνε.
-« Αλέκα! Τι κάνεις; Χρόνια έχω να σε δω»
λέει σε μία κυρία ο κύριος Παντελής
που κι εμένα δε μου φαίνεται να την έχω ξαναδεί.
-«Καλή Χρονιά! Καλά είμαι! Ευχαριστώ»
απαντάει η κυρία Αλέκα.
Ο κύριος Παντελής κρατάει το πιάτο του κοιτάζοντας τα φαγητά
που είναι απλωμένα στο τραπέζι.
Παίρνει λουκανικοπιτάκια, 4 καναπεδάκια με αυγά
και από την πολύχρωμη σαλάτα με βίδες ζυμαρικά.
Μετά από την τρίτη πιρουνιά;
Μπορεί να μη μέτρησα και καλά,
λέει στην κυρία Αλέκα:
« Πάντα στο πάρτι αυτό,. το φαγητό
έχει κάτι το διαφορετικό. Δεν είναι απλά γιορταστικό
είναι…είναι ένα ξάφνιασμα μπορώ να πω.»
-« Μμμμ! Τώρα που το λέτε» την ακούω να του λέει
«αυτό που τρώω τώρα δεν είναι συνηθισμένο τυροπιτάκι»,
παίρνει άλλο ένα και προτού δαγκώσει , το ανοίγει.
Ανακαλύπτει μπακαλιάρο και πιπεριά μαζί με το τυρί.
Στο πρόσωπό της εγώ βλέπω
«ό,τι ωραίο» δεν άκουσα να πει.
Ο κύριος Παντελής ξαναγεμίζει το πιάτο του.
Βάζει παστίτσιο, τέσσερα σαν της κυρίας Αλέκας τυροπιτάκια
και ένα βουνό από μία πράσινη σαλάτα
που είναι σερβιρισμένη
σε πολύ μεγάλη πιατέλα βαθιά.
Εγώ τον κοιτάζω.
Ούτε που ασχολούμαι με κούκλες
ή με παιχνίδια στα κινητά.
Ξέρω πόσο λαίμαργος είναι. Πόσο καλοφαγάς!
Μου αρέσει. Είναι πολύ χαρούμενος. Δεν ησυχάζει…
εκεί που τρώει, βρίσκει και μπαίνει πού και πού
σε ό,τι παιχνίδι παίζουν τα παιδιά.
Περιμένω ν’ ακούσω  τι θα πει.
Το βλέπω, με την κυρία Αλέκα θέλει να το μοιραστεί
αυτό που σκέφτεται. Τον καταλαβαίνω. Δεν είμαι μικρή.
Και πραγματικά. Μιλάει και ‘γω τεντώνω αυτί.
« Κυρία Αλέκα!..Μμμμμ! τι σαλάτα είναι αυτή!
Σπανάκι, πορτοκάλι, μανταρίνι!..μμμμ!!! καρύδι, μέλι, λεμόνι
φλούδες πεκορίνο από τυρί και κόκκοι πιπέρι…
τι απόλαυση! τι γεύση! Τι απρόβλεπτοι συνδυασμοί!
Ποιος είχε την ιδέα; Ποιος την έφτιαξε; Ποιος;
Πρέπει να τον συγχαρώ.»
Τι λόγια ακούω πάλι από τον άνθρωπο αυτό!
Πόσο πολύ αγαπάει ο κύριος Παντελής το φαγητό!
Ξαναγεμίζει το πιάτο του.
Μόνο με σαλάτα φτιάχνει ένα μεγαλύτερο βουνό.
-«Αααα! με ξεσηκώνετε, θα φάω και εγώ
που το σπανάκι δεν το τρώω ποτέ ωμό»
λέει η κυρία Αλέκα και παίρνει σαλάτα και αυτή.
Βάζει στο πιάτο της αρκετή.
Τρώει πρώτη, τρώει δεύτερη, τρώει Τρίτη, τέταρτη μπουκιά
αδειάζει τελικά το πιάτο της.»
-« Έχετε δίκιο», λέει στον κύριο Παντελή
« η σαλάτα είναι καταπληκτική.
Μήπως έχουν προσλάβει για το πάρτι chef;
Αυτό είναι πιάτο επαγγελματία
κάποιου που έχει σπουδάσει γαστρονομία.»
-«Χα! Θαα ρωτήσω τους οικοδεσπότες.»
λέει ο κύριος Παντελής
και πάει αμέσως στην κουζίνα.
Εγώ, για να βλέπω, ν’ ακούω πιο καλά
πλησιάζω την κυρία Αλέκα.
Κάθομαι στον καναπέ.
Γυρνάει ο κύριος Παντελής στο σαλόνι με παρέα.
-« Νααα σας συστήσω κυρία μου,
από ‘δω ο κύριος Σπανάκης. Chef.
-“ Σπανάκης! Χαίρομαι που σας άρεσε η σαλάτα BC
ειδικότητά μου ό,τι έχει να κάνει με σπανάκι
υποχρέωση και χαρά μου να δημιουργώ με αυτό
είναι…και το όνομά μου βλέπετε.
Το λαχανικό αυτό  είμαι εγώ.»



 

Ο ΗΛΙΟΣ … αλλιώς

Με τις γκρίζες πολυκατοικίες γύρω- γύρω στενεύομαι

μία πολύχρωμη μικρή πόλη ονειρεύομαι.

Αυτή έχει δρόμους λίγους και φαρδιούς

για τα τρένα, τα λεωφορεία, σταθμούς έχει σκεπαστούς.

Τα αυτοκίνητα είναι λιγοστά

και τα ποδήλατα πολλά.

Στην πολύχρωμη μικρή πόλη που ονειρεύομαι

οι άνθρωποι περπατούν πολύ

και κάνουν τις δουλειές τους μ’ ευκολία

αφού είναι στα σπίτια τους κοντά

μαγαζιά, τράπεζες, υπηρεσίες του δήμου, σχολεία.

Στους δρόμους αραιά και που κυκλοφορούν

αυτοκίνητα και λεωφορεία.

Στην πολύχρωμη μικρή πόλη που ονειρεύομαι

μάλλον Σαββατοκύριακα θα είναι

γιατί έχω καταλάβει μεγάλη αλλαγή

από την κίνηση την καθημερινή.

Τότε οι άνθρωποι,

βγάζουν από τα γκαράζ τα αυτοκίνητά τους

τα συνδέουν με μία πρίζα που είναι μέσα σε κουτί

σαν αυτό που έχουμε εμείς για τη ΔΕΗ

και όλοι δίνουν εντολές από μακριά

πατώντας κουμπιά μόνο. Στα κινητά.

Κάποιον τον άκουσα που είπε

όταν έκανε αυτή τη δουλειά

κοιτώντας προς τη στέγη του ψηλά

ήλιε, μας έσωσες πραγματικά!

Ένας άλλος αφού τελείωσε με το αυτοκίνητο

ασχολήθηκε με την χορτοκοπτική του μηχανή

που πρόλαβε και φορτίστηκε στο πι και φι

απ’ όταν αυτός σταμάτησε  στο κινητό του να πληκτρολογεί.

Μετά έκοψε σε μια μεριά μόνο του κήπου χόρτα

που εμένα από πριν ψηλά δεν μου είχαν φανεί

και  αν δεν άκουγα τη φασαρία από τη μηχανή

δεν θα καταλάβαινα ότι είχαν κοπεί.

Το κατάλαβα όμως ότι η δουλειά του είχε γίνει

και ότι αυτός ευχαριστημένος είχε μείνει

 από αυτό που έκανε γιατί,

γονάτισε, σήκωσε τα χέρια

γύρισε προς τον ήλιο και είπε:

Άλλαξες τη ζωή μου

όλα γίνονται γρήγορα και οικονομικά

σε ευχαριστώ , σε ονοματίζω βασιλιά !

Και… μία κυρία, άλλη φορά μες τ’ όνειρό μου

εκεί που φόρτιζε το αυτοκίνητό της

είπε σε ένα κορίτσι που ήταν κοντά της:

-«Θυμάσαι Αθηνά; Θυμάσαι ποιος ήταν ο Ρα;

-« Ο Ρα; Δεν μου λέει κάτι. Όνομα είναι αυτό;»

ρώτησε το κορίτσι.

«Ναι» ,της είπε η κυρία

« Ο θεός ήλιος, τον λάτρευαν οι Αιγύπτιοι

το κάνατε στην ιστορία.

Χα! Οι Αιγύπτιοι πριν 7000 χρόνια

κατάλαβαν  του ήλιου την αξία.

Και ‘μεις τα καταφέραμε.

Με την επιστήμη, με την τεχνολογία

ακόμα μεγαλύτερη του δώσαμε αξία.

Έλα Αθηνά, φορτίσαμε

μπες στο αυτοκίνητο στην εξοχή να ξεχυθούμε

τα χρώματα, τις μυρωδιές, τους ήχους της να χαρούμε!