Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

 Είμαι ο αρκούδος ο Μπόζο. 
Ευτυχώς είμαι μικρός και ελαφρύς και χνουδωτός.
Αλλιώς μάλλον δεν θάμουνα εδώ
για να ακούω παραμύθια ένα σωρό 
από τη γιαγιά Φωφώ

που έχει ένα κότσο κουλουράκι
ψηλά στ' άσπρο της κεφαλάκι.
Θα ήμουν μαζί με τ' άλλα τα παιχνίδια
στην καλαθούνα , όλη νύχτα μες στη γκρίνια
αφού τ' αφεντικά μας τα μικρά
θα βλέπουν όνειρα γλυκά
ενώ εμείς στα στριμωχτά
δίχως χάδια και λόγια τρυφερά.
Εδώ είναι όλα μαγικά. 
Τα στρωσίδια μαλακά
τα φωτιστικά απαλά
κι όταν φεύγει η γιαγιά
στου ύπνου τη γλυκειά αγκαλιά
κι εγώ μαζί με τα παιδιά.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Από τη σειρά ΧΡΩΜΑΤΟΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ

….στην πλατεία

Σκόρπισ’ η γιαγιά πολλά  ψωμιά
τρίμματα, κομμάτια μεγάλα, μικρά
πού κρύβονταν ως τώρα τα πουλιά;
περιστέρια... δες τα πώς τρώνε λέει η μαμά
κι εγώ, κάθομαι πλάι της πάλι στο παγκάκι
σα… ν’ άλλαξα σ’ ένα λεπτό
τι νόστιμο είναι το κολατσιό!
Στο σχολείο μου φάνηκε στεγνό
μια μπουκιά έφαγα απ’ αυτό.
Τώρα το κρατάω στο χέρι μου σφιχτά
άνοιξε η όρεξή μου ξαφνικά.
Τι γρήγορα που τρώνε τα πουλιά!
Φτερά που ανοίγουν και κλείνουν βιαστικά
χρώματα χίλια στα μάτια μου μπροστά
χρώματα που αλλάζουν με την κάθε μου ματιά
άλλο το πέταγμα, άλλη η ζωγραφιά.
Άσπρη και μαύρη φορεσιά κάθε πουλί
πόσα διαφορετικά τα γκρι!
και… εκεί που σπάει συνέχεια το κεφάλι
          εκεί που δένει με το σώμα το παχύ
          όταν αρπάζει απ’ τα πλακάκια το ψωμί,
ανακατέματα φτερά, και ροζ και γκρι
μωβ, πράσινα και μπλε και βιολετί.
Γύρισα σπίτι και έχω λίγη ώρα
μέχρι να έρθει κι ο μπαμπάς απ’ τη δουλειά
πάω να φτιάξω στο δωμάτιό μου
περιστέρια με χρώματα πολλά
αφού…..
κάθε περιστέρι
έχει ένα κολιέ δικό του περασμένο στο λαιμό.
Γι’ αυτό… λίγο θα παιδευτώ.
Τα βιολετί, τα φούξια ή τα μενεξεδί
πολλά χρώματα πράσινα και κάποια καφετί
για… τα φτερένια τα κολιέ.
Γραμμές κοφτές στα ενώματα
μαζί με τα’ άλλα χρώματα
και… αυτά, γίνονται μοναχά
με… χρωματομπερδέματα.
Ξέρω εγώ από αυτά.
Φτιάχνουμε ήχους με τα κουτάλια, με τα πηρούνια με τα ταμπούρλα, με τη λεκάνη της μαμάς και το άδειανό μπουκάλι από το απορρυπαντικό. Παντού γύρω μας χίλια όργανα που τα σμίγουμε και βγάζουν ήχους.Και μετά, λύνουμε- ελευθερώνουμε το σώμα, ξεκλειδώνουμεσυναισθήματα.Γινόμαστε χορευτές και χορογράφοι, είμαστε δημιουργοί κίνησης συναισθημάτων. Οι χαρές μας, οι φόβοι μας, οι ανησυχίες μας, αλλά και οιαποτυπώσεις της πραγματικότητας(πουλιά και αυτοκίνητα, και αστέρια και καράβια),όλα τα ζούμε με την κίνηση την ατομική,την πρόσληψη τη μοναδική- ξεχωριστή. Και είμαστε πολύ χαρούμενοι κάθε φορά που το κάνουμε αυτό. Η μουσικοκινητική,μακάρι να γινόταν μισή ωρίτσα και στο λύκειο όπου τυγχάνει να εργάζομαι.Θα ήταν ένα φάρμακο για τα παιδιά, ένα διάλειμμα για άπλωμα του σώματος και της ψυχής τους