Κούνια για μένα είχες φτιάξει στ' ακρογιάλι...

και κάθε που χαμήλωνα με τα γυμνά μου πόδια

όλη η χαρά της θάλασσας γέμιζε την καρδιά

λευκά δροσάτα λούλουδα,στρωμένα χαμηλά

κι εγώ αφέντρα , νόμιζα, δεν έβλεπα ψηλά.

Σύννεφα μαύρα φούσκωναν, ξέσπασαν ξαφνικά

αντάρρεψε η θάλασσα, έδιωξε τη χαρά

παλεύω με τα κύματα, ψάχνω για τ' ακρογιάλι

κι εκεί που είμαι στ ανοιχτά, τώρα είμαι μεγάλη....

Ξύπνησα από τ' όνειρο... 

άνοιξα το συρτάρι

και τη φωτογραφία σου κράτησα αγκαλιά

όλη η αγάπη που μου έδωσες μπαμπά

η δύναμή μου στη φουσκοθαλασσιά.