Με όλες αυτές τις ερωτήσεις Σ-Λ ,κύκλωσης και γενικά τσεκαρίσματος του πόσο βαθιά μπήκαν τα παιδιά μέσα σε ένα παραμύθι μήπως κάνει το παραμύθι σχολικό βιβλίο; αυτές οι ασκήσεις- δραστηριότητες είναι εξετάσεις. ΕΛΕΟΣ . Το παραμύθι δεν είναι σχολικό βιβλίο, με κανόνες και διαβαθμίσεις πρόσληψιμότητάς του. Μήπως χάσαμε λίγο τη μπάλα; Τα παιδιά πρέπει να δίνουν συνέχεια εξετάσεις; να τα τσεκάρουμε για το αύριο και για το εξεταστικό σύστημα που τα περιμένει κατακρεουργώντας τη φαντασία τους και την ελευθερία- διασκέδασή τους;

Τα παραπάνω είναι προβληματισμοί και δεν υπάρχει διάθεση να θιγούν συγκεκριμένα πρόσωπα. Με αφορμή αυτά που βλέπω μετά το τέλος πολλών παραμυθιών ως προς: το μέγεθος και την ποικιλία ερωτήσεων- ασκήσεων, δραστηριότήτων, δράσεων ή όπως αλλιώς ωραιοποιούμε και βαφτίζουμε τις εξετάσεις ή την προετοιμασία για εξετάσεις, τα καταγράφω. Και ειλικρινά θλίβομαι. Το εκάστοτε μη σχολικό ανάγνωσμα δεν είναι ανάγκη να παραπέμπει σε κανενός είδους εξέταση. Αφήστε τα παιδιά μόνο με δραματοποίηση στο σπίτι ή στο σχολείο ή με ό,τι άλλο αυτά επιλέξουν( ζωγραφική, μουσική, κίνηση, πλαστελίνες, πηλό, καρέκλες, κουτάλια, επιπλα) να ΑΥΤΕΝΕΡΓΗΣΟΥΝ. Φτάνει πια όλα στρατολογημένα και προγραμματισμένα. Ζητάμε και καινοτομίες από ανθρώπους που από τόσο μικρά έχουν μάθει και εθίζονται σιγά- σιγά στον έλεγχο. Περαστικά μας!
Το παραμύθι είναι ταξίδι του μυαλού, ένα μπέρδεμα της πραγματικότητας με τη φαντασία. Ας αφήσουμε τον κάθε αναγνώστη ή ακροατή να το ερμηνεύσει όπως αυτός θέλει και μπορεί. Με όλες αυτές τις ερωτήσεις- δράσεις -ασκήσεις βάζουμε όρια. Με τόσο φορτωμένα σχολικά προγράμματα, ας αφήσουμε το παραμύθι στο χώρο του, χαλαρά , ξεκούραστα. Χωρίς τσεκαρίσματα που βγάζουν ίσως και τα άγχη των μεγάλων για μελλοντικές προσαρμογές των παιδιών σε αναλύσεις κειμένων.