Το βλέπω 
και είμαι 'κει

το διαβαίνω

χαλί της φύσης ονειρεμένο

σε κάθε πάτημά μου , άτσαλο

οι ήχοι απ' τα σπασμένα φύλλα

στην ψυχή μου βάρσαμο.

Να' μαι που περπατώ,... με βλέπω,

με κείνα τα παλιά μποτάκια απ' το Μοναστηράκι

βαριές, γρήγορες δρασκελιές ,εγώ τις κάνω

και με τα φύλλα, χίλιες μουσικές σκορπάω

όλη αυτή τριγύρω η ομορφιά κι η σιγαλιά

με προκαλεί .....

με θορύβους θέλω η παρουσία μου να δηλωθεί.

Ποιός ξέρει τ' αύριο τι θα φέρει;

Και... για το λύκο δε με μέλλει.

Η... κοκκινοσκουφίτσα που έγινα εδώ

από το κόκκινο που βλέπω και πατώ

γέμισε το καλάθι της καλούδια

χαρά, κι ελπίδα, δύναμη και αγάπη

να τα προσφέρει, όπου υπάρχει δάκρυ.