ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ ( Από κουβέντες ...στην κουζίνα)

 

ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ

Από κουβέντες …στην κουζίνα

Ο μπαμπάς μου όταν πίνει
σίγουρα δεν καταφέρνει
να πει τώρα σταματώ.
Μετά από τα δύο ποτήρια
πρέπει να το κάνει αυτό.

Από κουβέντες στην κουζίνα
που λέει η μαμά και η θεία  Ντίνα
το άκουσα πολλές φορές.
Άμα ο μπαμπάς μου συνεχίσει
με αυτή τη συμπεριφορά
να φωνάζει στη μαμά
για τα κληρονομικά,
να βρίζει τη γιαγιά
τσιγκούνα και κακιά
επειδή δεν τον βοηθάει
με περισσότερα λεφτά,
η μαμά θα τον αφήσει.
Τελευταία τα πράγματα αγρίεψαν πολύ.
Η μαμά λέει δεν αντέχει
θα φύγουμε εμείς κι αυτή.
Η κατάσταση στο σπίτι
τη στενοχωρεί πολύ.
Με μας συνέχεια νευριάζει
όλα της φταίνε και γκρινιάζει.
Με το σχολείο πώς τα πάμε
δεν την πολυνοιάζει
και όταν πηγαίνουμε για ύπνο
δεν έρχεται κάθε βράδυ να μας αγκαλιάσει.

Από κουβέντες στην κουζίνα
τα μαθαίνω όλα εγώ
και αυτά που κρύβει η μαμά
ή λέει ψέματα σε μας.
Ξέρω, δεν θέλει να μας στενοχωρήσει
γιατί ο μπαμπάς μας αγαπά.
Βλέπει μαζί μας παιδικά
μας πάει μια φορά την εβδομάδα στην πλατεία
και ποτέ δε μας μαλώνει για μικροζημιές.
Ούτε τιμωρίες, ούτε ξυλιές.
Άσχημα τα πάμε στο σχολείο;
Λέει δεν πειράζει.
Προσπαθήστε. Ο κακός βαθμός αλλάζει.

Τα ψέματά της όμως η μαμά
και άλλα που γίνονται και τα κρύβει
και με ψέματα δεν τα ντύνει,
όλα τα κάνει
επειδή φοβάται τον μπαμπά.
Οι μελανιές στο πρόσωπο
στα πόδια της, στα χέρια
ποτέ εγώ δεν πίστεψα
πως ήταν από πέσιμο
κάποια απροσεξία.
Πάντοτε τα σημάδια αυτά
πάντοτε εμφανίζονται
μετά από φασαρία.
Κάποιες φορές τα βράδια
γυρίζει σπίτι μεθυσμένος ο μπαμπάς.
Βρίζει τη μαμά, τη γιαγιά
την εφορία, την κοινωνία
πετάει τα πιατάκια τα διακοσμητικά
και το τασάκι κάθε φορά.
Πάλι καλά που δεν σπάνε αυτά.
Η μαμά πάντα τον παρακαλάει:
«Σταμάτα, θα ξυπνήσουν τα παιδιά
οι γείτονες θα καλέσουν την αστυνομία»
μα ο μπαμπάς αγριεύει πιο πολύ.
Δε σταματάει.
Ορμάει και τη χτυπάει.
Από κουβέντες στην κουζίνα
τα μαθαίνω όλα εγώ.
Άκουσα τη μαμά αυτή τη φορά
που ήταν δυνατή, θαρραλέα.
« Έκλεισα ραντεβού στο δικηγόρο
φτάνουν οι συνεδρίες με την ψυχολόγο.
Το συζητήσαμε, δεν είναι η απόφασή μου βιαστική»
είπε στη θεία Ντίνα
και συνέχισε χωρίς κλάματα και θυμούς:
« Δεν μας αξίζει , ούτε σε μένα ούτε στα παιδιά
αυτή η ζωή.
Μια μάνα λυπημένη, νευρική
δεν είναι μάνα καλή.
Δουλεύω, προσφέρω, αγαπάω
δεν θέλω πόνο, φόβο, ντροπή, απειλές.
Θέλω σεβασμό, αγάπη, ηρεμία
θέλω χαρά, ζωή.
Το αποφάσισα.
Θέλω αλλαγή»