και είχε μέσα του χωρέσει το σχολειό μου.
Πάνω του ξαπλωμένη η κυρία
φαίνονταν να κοιμάται κρατώντας μια καρδιά
και την κουνούσε πάνω από κάτι σπίτια ψηλά
που ήταν όλα με παράθυρα πολλά
κι ας ήταν νύχτα, ήταν όλα φωτεινά!
Δεν είναι ξύπνιοι οι ανθρώποι μη γελιέσαι μου είπε το φεγγάρι
αυτό το φως που βλέπεις μέσ τα σπίτια δεν υπάρχει
είναι το φως της γνώσης, της αλήθειας που σκορπάει η καρδιά
μέσα στα σπίτια όλοι παραδομένοι είναι, στου ύπνου την αγκαλιά...
βλέπουν όπως και 'συ όνειρα φωτεινά
γιατί όλο φως σκορπάει της κυρίας η καρδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου