Ένα αλλιώτικο χιονισμένο βουνό
πολύ -πολύ γλυκό
πάνω στην καλή τραπεζαρία
κοντεύει να φτάσει το φωτιστικό.
Σχέδιο, το είπε η μαμά, αρχιτεκτονικό
και αμέσως το διόρθωσε
είναι έργο τέχνης είπε, γλυπτό.
Σωτήρη μου, συνέχισε η μαμά, σ' ευχαριστώ
άμα δεν ήσουν εσύ
μόνη μου δεν θα το έκανα αυτό.

Πόσο καμαρώνω!...δεν μπορώ με λέξεις να το πω.
Στείλαμε φωτογραφίες με το κινητό στα ξαδέρφια μου στην Κρήτη
στείλαμε στην κυρία Τζένη, στην κυρία Αφροδίτη
στείλαμε και στις " Προκομμένες" στοFace , και η μαμά,
είπε ότι τόσα like δεν είχε πάρει άλλη φορά.
Εγώ , μετά από αυτή την επιτυχία
έψαξα να βρω πώς τα κατάφερα, ...ποια ήταν η αιτία.
Βέβαια, είχα ασχοληθεί λίγο με τη ζαχαροπλαστική
στο νηπιαγωγείο με την κυρία Κική
που είχαμε φτιάξει κουλουράκια..., αλλά
δεν τα στήσαμε να γίνουν βουνό.
- Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό-.
Ούτε με ζάχαρη άχνη τα είχαμε πασπαλίσει
θα... το θυμόμουν.
Αυτό το κόλπο με το σουρωτήρι
από το μυαλό μου δε λέει να ξεκολλήσει..
Τέτοια πυραμίδα πάντως δεν έχω χτίσει άλλη φορά
και μάλιστα με τόσο περίεργα υλικά.
Η ζάχαρη εδώ βλέπετε, έπρεπε να σταθεί αφράτη, φουσκωτή
και ο κάθε κουραμπιές σε τέτοια θέση να μπει
που να μην χαλάσουν οι αποκάτω και οι διπλανοί.
Έπρεπε να τον πιάνουμε πολύ προσεκτικά
από τα πλαϊνά και χαμηλά
γιατί η ζάχαρη η άχνη, πατικώνεται, χαλά.
Τα lego, τα ξυλάκια, οι πέτρες στην παραλία...
όλα μετά από τους κουραμπιέδες μου φαίνονται αστεία!
Κομματάκι- κομματάκι στρογγυλό, χτισμένο
ετούτο το  ψηλό χιονισμένο βουνό
είναι για μένα κατόρθωμα πραγματικό.
Πόσο καμαρώνω!...Δεν μπορώ με λέξεις να το πω.
Μαμά: Γιάννη, έλα, βγάλε μας μια φωτογραφία στην τραπεζαρία
Γιάννης: Να ΄μαι. Πάρτε πόζα,...Τέλεια!
Και.. του χρόνου με υγεία!

ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!