Ζάρια της φαντασίας: Ένα απόγευμα του Οκτώβρη

 Ρίχνοντας ζαριές με τα ζάρια της φαντασίας φτιάχνουμε ιστορίες.
Με μία ζαριά ρίχνοντας 3 ζάρια, φανερώθηκαν τρεις εικόνες.
Ένα φλυτζάνι με αχνιστό ρόφημα, μία μπανάνα και ένα ζευγάρι γυαλιά.

΄Με αυτές τις τρεις εικόνες φτιάχτηκε η ιστορία.

Ένα απόγευμα του Οκτώβρη

Ήμουν πολύ προσεκτική.
Κρατούσα σταθερά το δίσκο
και είχα στα μάτια μου μπροστά μόνο τη διαδρομή. Αυτή, δε λέω, τη μικρή
από την κουζίνα μέχρι την πολυθρόνα που κάθονταν η γιαγιά.
" Καλώς το κοριτσάκι μου, ευχαριστώ", μου είπε.
Άφησα στο τραπεζάκι δίπλα της, το τσάι που άχνιζε μέσα στην φλυτζάνα της την αγαπημένη.
Σηκώθηκε η γιαγιά Ευθυμία, τράβηξε ως πέρα την κουρτίνα και μου είπε:
" Γιααα πλησίασε μικρή, πες μου βλέπεις εκεί; Πάνω εκεί, στο δέντρο το μεγάλο
στου κυρ- Παναγιώτη την αυλή."
"Βλέπω" της είπα
"Είναι οι φωλιές εκεί;" με ρώτησε
"Ποιες φωλιές; τι φωλιές γιαγιά;" της είπα
"Ααααχ Ελένη. Τούφες, κλαδάκια ξεραμένα και πλεγμένα. Είναι φωλιές από πουλιά.
Ξεχωρίζουν πάνω στα γυμνά κλαριά".
"Ναι, βλέπω κάτι. Καλαθάκια μοιάζουν. Τρία καλαθάκια είναι 'κει πάνω"
"Αχ! Ευτυχώς! Άντεξαν στο χτεσινό βοριά" είπε η γιαγιά μου.
"Το Σάββατο Ελένη μου. Τρεις μέρες μένουν. Το Σάββατο θα έχει ο οπτικός
 έτοιμα τα γυαλιά μου. Θα δω και ΄γω τις φωλιές. Τα καλαθάκια ομορφιά μου"
Γύρισε στην πολυθρόνα η γιαγιά. Ήπιε μια γουλιά από το τσάι της
και ΄κει που έκανα να φύγω με σταμάτησε."Ελένη" μου λέει
"Θααα μου φέρεις και γλυκό; Ένα κομματάκι μόνο. Μικρό."
"Τι γλυκό;" τη ρωτάω
"Αυτό" μου λέει, "που έφτιαξε η μαμά σου, που είναι δίχως ζάχαρη
με μπανάνες μόνο για γλυκαντικό".
"Το φάγαμε όλο, τέλειωσε" της είπα
και έφυγα για σοκολατάκι μήπως βρω
εκεί που τα κρύβει η μαμά μου
έπρεπε με κάτι να γλυκάνω τη γιαγιά μου.