Στη Βιβλιοθήκη στον Πειραιά

 Βλέπω- Ακούω- Δημιουργώ....
Από το κάπα το μικρό ως το Κάπα το μεγάλο
    και από το Κάπα το μεγάλο  ως το κάπα το μικρό.

Το Κάπα το μεγάλο 
με το κάπα το μικρό
μέσα στο μυαλό μου
μέσα στην καρδιά μου
στήσανε χορό
κι όλο μπερδευόντουσαν
όμως με ρυθμό
με χορευτικές φιγούρες
αυτό θέλω να πω.
Και 'γω...
πώς να σας το πω;
Σα να ΄γινα όλος ένας κύκλος
το σώμα μου ήταν αυτό
που μέσα του χορεύαν
η καρδιά και το μυαλό.

Πού; Πότε έγινε αυτό;
Στην εκδήλωση που πήγα
για μεγάλους και παιδιά
το Σάββατο το απόγευμα
με τον παππού Θωμά.
Ήταν σε μία ωραία βιβλιοθήκη
που δεν είχα ξαναπάει άλλη φορά.

Η ζωγραφιά που έφτιαξα εκεί
στα γρήγορα σα να 'μουν μηχανή
δίχως άσπρο χαρτί, μολύβι και μπογιές
μ' έκανε πραγματικό ζωγράφο
δεν λέω υπερβολές.
Όταν τελείωσα το σκέφτηκα αυτό.
Θυμήθηκα που μας έδειξε στο σχολείο η κυρία
έργα σπουδαίων ζωγράφων μόνο με γραμμές.
Οι γραμμές, μας είχε πει έδειχναν κάτι
σκέψεις, αισθήματα,τα θέλω, τις ιδέες  τους
για ό,τι γινόταν έξω από αυτούς αλλά και μέσα τους.
Έτσι, αισθάνθηκα και 'γω.
Όχι, σπουδαίος ζωγράφος δεν μπορώ να πω
αλλά πραγματικός
και μπορεί κάποιος να με πει εγωϊστή
- ναι, την αδερφή μου τη Φωφώ εννοώ-
αλλά
εγώ με του παππού μου το στυλό
σε λίγο χώρο αδειανό
που περίσσευε από ένα φυλλάδιο 
για την εκδήλωση ενημερωτικό
μέσα σε κύκλο χώρεσα πάρα πολλά
κάπα Μεγάλα και μικρά.
Έγινε μία ζωγραφιά
από το μικρό που γίνονταν μεγάλο
από το μεγάλο που γίνονταν μικρό
όλη η ιστορία του κάπα με γραμμές.

Για χάρακα; Θα απορείτε.
Πώς μου ήρθε; Πώς τον βρήκα;
Αυτόματα. Φλασιά.
Αστραπή μεσ το μυαλό.
Ένας σκληρός σελιδοδείκτης
έγινε ο χάρακάς μου.
Αυτός με ένα άνοιγμα- κόλπο κατασκευαστικό
ενώνονταν με το φυλλάδιο το ενημερωτικό.
Έτσι, τα κάπα όλα βγήκαν
δίχως καμπύλες και τρεμμάμενες γραμμές.

Η ιστορία του κάπα
από τον Ευγένιο Τριβιζά
σα μαγνήτης με τραβούσε σιγά- σιγά
τυχαίες δεν ήταν οι χαρακιές
στυλό, χάρακας και χέρι 
από τις λέξεις παίρναν εντολές.
Καιαιαι... 'κείνο το σοκολατάκι χρυσό πυραμιδάκι 
που μας πρόσφερε κάθε λίγο και λιγάκι
ας ήταν μόνο στην οθόνη
-δεν ξέρω οι άλλοι αλλά εγώ-
στο στόμα μου το ένιωθα να λιώνει.

Όλοι οι βιβλιοφάγοι στη μεγάλη αίθουσα
νομίζω ευχαριστήθηκαν πολύ.
Χειροκροτήματα και ησυχία
σε σειρά, σε αρμονία. 
Ναι. Οι ιστορίες ήταν η αιτία.
Η καθεμία ξεχωριστή
μας ταξίδεψε όπου ήθελε αυτή
ας είμαστε όλοι ακούνητοι εκεί.

Πλησίαζε το τέλος της εκδήλωσης.
Η κυρία που μας καλωσόρισε στην αρχή
που εξηγούσε μετά ποιος και τι θα πει
στο τέλος μας ευχαρίστησε όλους.
Τον διοργανωτή της εκδήλωσης, τους συγγραφείς και το κοινό.
Εγώ ακόμα τραβούσα γραμμές.
Δεν ήταν αγένεια. Όχι.
Δεν ενοχλούσα.
Εγώ δεν κρατιόμουν.
Δημιουργούσα.
Μέχρι να φύγουν οι πιο πολλοί
Καθυστερούσα.
Βγαίνοντας από την αίθουσα με τον παππού
σχεδόν τελευταίοι
...τι έκπληξη!
Μία κυρία πρόσφερε σοκολατάκι
μόνο στα παιδιά.
Ναι. Το χρυσό πυραμιδάκι του Τριβιζά
πέταξε από την Αγγλία
γλύκανε κάποια παιδιά του Πειραιά.